tag:blogger.com,1999:blog-8349377256681763138.post8959865435956108314..comments2024-02-27T10:23:51.523+02:00Comments on Alexis Stamatis: Σύγχρονο Ελληνικό μυθιστόρημαAlexis Stamatishttp://www.blogger.com/profile/03176769761755171987noreply@blogger.comBlogger4125tag:blogger.com,1999:blog-8349377256681763138.post-8409595186494814772009-10-01T11:55:28.015+03:002009-10-01T11:55:28.015+03:00συνεχεια του κειμενου του Λ.Καλοσπύρου
Διαβάζοντα...συνεχεια του κειμενου του Λ.Καλοσπύρου<br /><br />Διαβάζοντας κανείς τα διηγήματα της συλλογής «Κορίτσι με παράξενα μαλλιά» του τραγικού αυτόχειρα, πλέον, David Foster Wallace, καταλαβαίνει για ποιο λόγο οι αμερικανοί θρήνησαν τον Wallace σαν τον μεγάλο συγγραφέα μιας ολόκληρης γενιάς. Η αφήγηση των ιστοριών δεν είναι ποτέ γραμμική, και ακόμη και όταν κάποιες φορές πλησιάζει όσο εγγύτερα γίνεται στα πρότυπα της κλασικής αφήγησης, ο συγγραφέας θα βρει τον τρόπο να υπονομεύσει την ευθύγραμμη πορεία-και είμαστε ακόμη σε μια περίοδο που ο Wallace δεν έχει εισάγει το στυλ γραφής με τις υποσημειώσεις που θα ακολουθήσει μεταγενέστερα τόσο στα δοκίμιά του όσο και στο αριστούργημά του “Infinite Jest”. Σε μια εποχή που ο χρόνος αντιμετωπίζεται σαν ένα μέγεθος απόλυτα σχετικό, ο Wallace τον στρεβλώνει, τον τσακίζει, τον παραμορφώνει, απλώς και μόνο για να μπορέσει να κατανοήσει τα όριά του. Η γλώσσα των ιστοριών είναι φυγόκεντρη, πολυεπίπεδη, φαντασμαγορική: λόγια στοιχεία αναμειγνύονται με εκφράσεις της καθομιλουμένης, σε μια ρωμαλέα προσπάθεια να αποδοθεί η πραγματική γλώσσα της εποχής. Οι περιγραφές των προσώπων και των καταστάσεων είναι εξαντλητικά λεπτομερείς. Πως αλλιώς μπορεί να αναμετρηθεί ένας σύγχρονος συγγραφέας με τις μοντέρνες οπτικοακουστικές μορφές τέχνης, αν δεν προσπαθήσει να κάνει το κάτι παραπάνω σε σύγκριση με αυτές; Το χιούμορ του επίσης, ακόμη και στις πιο σκοτεινές ιστορίες της συλλογής, είναι σπαρταριστό αλλά ταυτόχρονα είναι ιδιόρρυθμο και εκκεντρικό: ο αναγνώστης που έχει μεγαλώσει βλέποντας ένα τόσο παρανοϊκά αστείο καρτούν σαν τους SIMPSONS, (είναι τυχαίο που ο Pynchon επέλεξε τη συγκεκριμένη σειρά για να κάνει την μοναδική δημόσια εμφάνισή του, υποδυόμενος με την φωνή του την καρικατούρα του εαυτού του;) πιθανότατα δεν θα σταματήσει λεπτό να κρατά την κοιλιά του από τα γέλια. O αθεόφοβος δεν δίστασε μάλιστα να αφιερώσει ένα ολόκληρο διήγημα – τον «Τζον Μπίλυ»- για να σαρκάσει τους mucho ήρωες του Φώκνερ αλλά και τη γλώσσα που χρησιμοποίησε ο τελευταίος στο «Αβεσαλώμ, Αβεσαλώμ»- ένα τόλμημα αληθινά επαναστατικό, άσχετα αν ο Wallace εκτιμούσε βαθιά τον Φώκνερ (ένα από τα διηγήματα που δίδασκε στους μαθητές στο κολέγιο που εργαζόταν ως καθηγητής δημιουργικής γραφής ήταν το «Ένα ρόδο για την Έμιλυ»)<br /><br /><br />Τα διηγήματα της συλλογής είναι 100% αυθεντικά, οι αμερικανοί κριτικοί και το κοινό αμέσως μετά την έκδοσή τους, χαιρέτισαν το συγγραφέα σαν τον πιο πρωτότυπο και πιο προικισμένο συγγραφέα της γενιάς του, οι αγγλοσάξονες γενικά τον είχαν σαν σημείο αναφοράς- ένας κριτικός βιβλίων στον Guardian, μάλιστα, κάπου εκεί στα τέλη των 90’ς σε ένα άρθρο του για τα νέα ταλέντα της βρετανικής λογοτεχνίας αναρωτήθηκε “Where are our own David Foster Wallaces?” Και αν ένας ώριμος ηλικιακά και τόσο ευρυμαθής αναγνώστης σαν τον Librofilo, εντυπωσιάζεται τόσο πολύ από τα διηγήματα ενός συγγραφέα που ήταν μόλις 25 ετών όταν τα εξέδιδε, πιθανότατα η πρόσφατη αυτοκτονία του Wallace να μην ήταν απλώς το τέλος του σημαντικότερου συγγραφέα της γενιάς μου, αλλά και ενός από τους σπουδαιότερους της εποχής μας γενικά.<br /><br />Λ.ΚαλοσπύροςAlexis Stamatishttps://www.blogger.com/profile/03176769761755171987noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8349377256681763138.post-70490595515671929262009-10-01T11:55:04.341+03:002009-10-01T11:55:04.341+03:00Ενα κειμενο του Λ. Καλοσπυρου που αναρτηθηκε στην ...Ενα κειμενο του Λ. Καλοσπυρου που αναρτηθηκε στην ιστοσελιδασ του φιλου blogger Librofilo και ειναι σχετικο με το θεμα που διαπραγματευομαστε εδω. Το κειμενο εχει γραφει με αφορμή την κριτική του στη μοναδική συλλογή διηγημάτων του David Foster Wallace που έχει εκδοθεί στα ελληνικά, λίγο μετά την απροσδόκητη αυτοχειρία του<br /><br />Λ. Καλοσπυρος.<br /><br />Κορίτσι με Παράξενα Μαλλιά<br /><br /><br />Πριν από λίγες μέρες είχαμε μια συζήτηση με τον φίλτατο οικοδεσπότη του blog σχετικά με τη γενιά μου (πάνω κάτω όσοι είμαστε ακόμη στα 20+, 30-) και την επίδραση της τεχνολογίας στις συνήθειες και τον τρόπο ζωής της. Κάποια στιγμή λοιπόν, ανέφερα με έκπληξη - πιο πολύ μια αυθόρμητη, αδιόρατα ειρωνική, αντίδραση έπειτα από τη συνειδητοποίηση της μελαγχολικής αλήθειας που έκρυβε η διαπίστωση, παρά καθαυτή έκπληξη- πως παρά το νεαρό της ηλικίας, στα 16 περίπου χρόνια που ακούω μουσική, έχω προλάβει ήδη να γνωρίσω τέσσερα ολότελα διαφορετικά μεταξύ τους μουσικά μέσα-η πορεία πάει κάπως έτσι: κασέτα, δίσκος βινυλίου, cd, ψηφιακό αρχείο τύπου mp3. Η απάντηση του Librofilo, που όση ώρα μιλούσα με κοιτούσε με ελαφρώς υψωμένο φρύδι, ήταν αφοπλιστική: «Οι νέοι της ηλικίας σου, βέβαια, σε προηγούμενες εποχές είχαν προλάβει ήδη να αλλάξουν τέσσερις διαφορετικές πατρίδες». Φυσικά η συζήτηση κάπου εδώ έλαβε τέλος. Τι στην ευχή θα μπορούσα να απαντήσω έπειτα από ένα τέτοιο σχόλιο;<br /><br />Οι άνθρωποι που έζησαν σε κρίσιμες ιστορικές περιόδους και οι ζωές τους στιγματίστηκαν από μεγάλα ιστορικά γεγονότα του εικοστού αιώνα, είναι ευλογημένοι με την ικανότητα να μπορούν να αντικρίζουν το χρόνο με μια ενορατική καθαρότητα και μια κρυστάλλινη διαύγεια που οι άνθρωποι της γενιάς μου πιθανότατα δεν θα αποκτήσουν ποτέ. Μια από τις συνέπειες του να ζεις σε μια περίοδο όπου δεν υπάρχει πραγματική ιστορική δράση (πως λέμε «πραγματική οικονομία;») είναι η σχετικοποίηση της αντίληψης του χρόνου. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει κάποιο αληθινά σημαντικό ιστορικό σημείο αναφοράς με βάση το οποίο να ορίζεις την ύπαρξή σου και κατά συνέπεια να κατανοείς βαθύτερα τη φύση του χρόνου, καταλήγεις να βιώνεις την πραγματικότητα σαν ένα αέναο, αμετακίνητο, χαοτικό παρόν. Δίπλα σε αυτό, προσθέστε τη σύγχρονη «φιλοσοφία» της μακροζωίας που καλλιεργούν οι νέες εξελίξεις στην ιατρική και τη γενετική καθώς και τα κλισέ σχετικά με την κοινωνία της εικόνας, την κοινωνία της τηλοψίας, την κοινωνία της πληροφορίας και έχετε μια (σχετική) εικόνα της γενιάς μου. Ναι, στα αλήθεια, πιστεύουμε πως δεν θα πεθάνουμε ποτέ. Και πως ξέρουμε τα πάντα επειδή έχουμε την ψευδαίσθηση πως οι εικόνες μας προσφέρουν τα πάντα και μας δίνουν επαρκείς απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα και πως έχουμε διαθέσιμες όλες τις πληροφορίες που χρειαζόμαστε για οτιδήποτε μας αφορά. Less is more; More is more!Alexis Stamatishttps://www.blogger.com/profile/03176769761755171987noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8349377256681763138.post-43262568513887248442009-09-30T15:58:32.524+03:002009-09-30T15:58:32.524+03:00Αγαπητή Μαίρη, ας μη γενικεύουμε. Δεν είναι όλοι ο...Αγαπητή Μαίρη, ας μη γενικεύουμε. Δεν είναι όλοι οι σύγχρονοι έλληνες μυθιστοριογράφοι αποκομμένοι από την παράδοση. Ξέρεις υπάρχουν κάποιες φόρες που τα "τιμαλφή" διεισδύουν χωρίς εντολή σ ένα κείμενο. Φέρουμε ούτι διαβάσαμε, ο,τι είδαμε, ο,τι ζήσαμε και περπατήσαμε. Κάνεις συγγραφέας , αληθινός, δεν γραφεί ύστερα από "ερευνά αγοράς".<br /><br />Πτήση χωρίς βάση όπως λες πολύ σωστά δεν γίνεται. Όμως τι θα πεις στο νέο παιδί των είκοσι -εικοσιπέντε που έχει ισχυρή φλέβα, ανάγκη έκφρασης και από αντίδραση θες, επιλογή θες, απωθεί ότι δεν του κάνει "σήμερα"? <br />Αυτή η τάση για ρήξη υπήρχε πάντοτε, και μέσα από τέτοιες καταστάσεις εξελιχτήκαν όλες οι τέχνες. Προσωπικά πιστεύω ότι το μυθιστόρημα για το "μεταιχμιακό" σήμερα, το μυθιστόρημα για το περιρρέον "τίποτα" θα το γράψει ο τριαντάρης με νωπές τις μνήμες της "χαλαρής δεκαετίας" που έχει ζήσει και όχι ο πενηντάρης που θα διυλίσει κοινωνιολογικά το φαινόμενο. <br />Με τις υπερβολές του, τις αστοχίες του, τις εμμονές του. Κι ας μην έχει διαβάσει Τολστόι. Αν ζούσε σήμερα ο Ντοστογιέφσκι θα ήταν κ α ι μπλογκερ<br />Ας είναι ο Ντοστογιέφσκι, ο Τολστόι του το δίκτυο. .. Μου αρκεί προσωπικά να διαβάσω κάτι που μεταφέρει λογοτεχνικά το σήμερα μέσα από το σήμερα<br />Κάτι που θα κάνει κι εμένα να δω με "αλλα μάτια" όσα συμβαίνουν σε μια γενιά, η οποια καλώς η κακώς αυτά έζησε, αυτές είναι οι προσλαμβάνουσες της..Και αυτό νομίζω ότι έχει και τον μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας σε έναν κόσμο δίχως ισχυρές αναφορές σαν τον σημερινό.Alexis Stamatishttps://www.blogger.com/profile/03176769761755171987noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8349377256681763138.post-59317513921441996262009-09-30T15:29:31.905+03:002009-09-30T15:29:31.905+03:00Φοβάμαι πως οι σύγχρονοι έλληνες μυθιστοριογράφοι ...Φοβάμαι πως οι σύγχρονοι έλληνες μυθιστοριογράφοι όχι δεν επέλεξαν να προσπεράσουν την λογοτεχνική τους παράδοση, αλλά -οι πιο πολλοί-γράφουν σαν να μην υπήρξε ποτέ η παράδοση αυτή. Πώς να κάνεις την πτήση χωρίς βάση; <br /><br />"Παράδοση" δεν σημαίνει μονάχα Παπαδιαμάντης, Σεφέρης κλπ. "Παράδοση" σημαίνει και Ουγκώ και Τολστόι (αυτά δεν μας δίνανε να διαβάσουμε όταν ήμασταν έφηβοι;). <br /><br />Αν οι σημερινοί λογοτέχνες μεγάλωσαν με ταξίδια και web και την αμερικάνικη κουλτούρα, τότε μάλλον δεν διαφέρουν πολύ απ΄τους παλαιότερους που μεγάλωσαν με σπουδές στο εξωτερικό, γαλλίδες γκουβερνάντες και υπερατλαντικά ταξίδια. <br /><br />Άρα; Άρα; Μήπως απλώς διαλέγουμε τις ευκολίες μας; <br /><br />(Μπορεί να κάνω λάθος σε όλα τα παραπάνω).Mairihttps://www.blogger.com/profile/13001663648677005088noreply@blogger.com