Mother Ash

Απορριψη σχεδιου σωτηριας της οικονομιας.
Απιθανη κινδυνολογία στα καναλια.

Το παλαι ποτε θρυλικό Living Theater του Julian Beck και της Judith Molina στεγαζεται σε υπογειο θεατράκι της Clinton Street χαμενο ανaμεσα σε Deli και αποθηκες.

Θυμηθηκα αρχες δεκαετιας του 80 ειχα δει την "Αντιγόνη" τους στη Θεσσαλονικη.

Μολις τελειωσε το εργο ο θιασος πηγε για καθιστικη διαμαρτυρία στις φυλακες.

Αναγνωση της "Γενεσης" που θα ανέβει το Φεβρουαριο του 09 στο "Χώρα", σε καφε στο East Village απο την Ρηνιώ Κυριαζή.

Καλά νέα απο το Λος Αντζελες.

Συμβόλαιο με εκδοτικο οικο για τη "Μητερα Σταχτη".

Mother Ash, προφανως.

In and out

Παίρνω αφορμή από το εξαιρετικά εύστοχο κομεντ της Όλγας στο προηγούμενο ποστ με το οποίο συντάσσομαι απόλυτα. Η «αποξένωση», το «χάσιμο στο πλήθος» είναι μια αίσθηση που εάν την επιδιώκεις, η Νέα Υόρκη είναι ο τόπος σου. Εκει που πραγματικα "τιποτα απο σένα δε φαινεται" για να επανελθω στη φράση του Χειμωνά που ήταν το μοτο του βιβλίου μου "Βιλα Κομπρέ".

Η απόλυτη ελευθερία μέσα στην απόλυτη ανωνυμία. Στη Νέα Υόρκη δεν χρειάζεσαι πρόγραμμα. Απλά βγαίνεις έξω και –αν έχεις ματιά ανοιχτά- συμβαίνουν πράγματα (εδω ο ορθογραφος διορθωσε το "πργματα" σε "σπαραγματα" εξαιρετικο lapsusτης μηχανής).

Χτες λ.χ. στρίβοντας ένα στενό ενός βρόμικου μισοφωτισμένου δρόμου, άκουσα κάτι φωνές πίσω από μια τζαμένια πόρτα. Έριξα μια ματιά. Ήταν τα εγκαίνια μιας έκθεσης σε μια γκαλερι. Ένας πανύψηλος ημίγυμνος παχύσαρκος τύπος με τουρμπάνι στο κεφάλι καλούσε τον κόσμο. Προφανώς ήταν ο καλλιτέχνης.

Τα έργα ήταν μετριότατα αλλά το setting ήταν ακραία φελινικο. Σε μισή ώρα συζητούσα με έναν μαύρο γεμάτο tattoo και μια οστεώδη γλύπτρια με λαχανι μαλλιά για τον Κουνέλη, για το bail out των 700 δις δολαρίων και την επικινδυνότητα της Σάρα Πέιλιν…

κι ύστερα πάλι έξω στην έντονη φθινοπωρινή υγρασία με τα ρούχα να κολλάνε στο δέρμα, ολομόναχος so inside the madding crowd that you feel miles away from it.

Για όσους συμπασχουν στην"αντιδικια με την πραγματικότητα" συνιστώ γερές δόσεις Νέας Υόρκης.

Brooklyn bridge revisited (2008)

Έμπαινε στο νησί του Μανχάταν, στην πρωτεύουσα του κόσμου, αυτής της γυάλινης κιβωτού του μεταμοντέρνου χρόνου, με τις οκτώ εκατομμύρια ψυχές της να στοιβάζονται στην πρύμνη, στην πλώρη κι στ’ αμπάρια. Καθώς η Μάστανγκ διέσχιζε την αέρινη σήραγγα κι έβλεπε τα ατσαλένια σκοινιά που την συγκρατούσαν - βαριά και περήφανα, λαδωμένα με προορισμό, λες κι ήταν δεμένα σε κάποιο καμάκι που κάποιος τεχνοκράτης Άχαμπ ήταν έτοιμος να καρφώσει στον αόρατο Μόμπι Ντικ του Χάτσον Ρίβερ - ένιωθε την πραγματικότητα να μεταμορφώνεται, να διαλύεται και να ανασυγκροτείται σε μια χορδή μιας φανταστικής κιθάρας που μια μυστηριώδης δύναμη κρατούσε τεντωμένη, ορίζοντας ένα χρόνο κίβδηλο, ένα μεταμφιεσμένο παρόν, απ’ όπου όφειλε να αποδράσει οριστικά. Έμπαινε σε μια πόλη που ήταν μαζί προσομοίωση και γεγονός, που ήταν ταυτόχρονα η ίδια η αλήθεια και η παρωδία της, σε μια ‘πόλη των αριθμών’, όπως είχε πει ο Ντεβντάν. Μια πόλη μαθηματικής συγκίνησης, όπου κάθε κτίριο είναι μια αλγεβρική εξίσωση και μαζί ένας στίχος.

Αυτή η διαδοχή γυάλινων όγκων και σπινθήρων που αντίκριζε έμοιαζε με μια ορθολογική σπείρα, που αντί να κινεί μια γραμμή κοχλιωτά, παράγοντας ένα οικοδομικό γονιδίωμα, μια αρχιτεκτονική εφαρμογή του υλικού της ζωής, αντίθετα, την εξακόντιζε ευθύγραμμα προς τα ουράνια, σαν σφήνα, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα έναν ανάποδο, ξεχασμένο, υπόγειο τόπο, όπου βρίσκονται τα θεμέλια της νύχτας, των αριθμών, της γνώσης. Εκεί βαθιά, στην πιο βαθιά πύλη, στην πιο βαθιά πόλη του κόσμου, στους εσώτατους φλοιούς, εκεί όπου κατοικεί η μνήμη. Είχε φτάσει πια στο ορυχείο.
Το καναρίνι τελικά είχε ζήσει, είχε ξεφύγει από το κλουβί κι είχε διασχίσει μια μια τις σήραγγες. Απέμενε η τελευταία για να αναδυθεί αναγεννημένο, νικητήριο, στον καθαρό αέρα, στη νεκρή φύση της ζωής.

Οδηγούσε στη γέφυρα του Μπρούκλιν νιώθοντας τις σκιές όλων των προσώπων που γνώρισε τις τελευταίες βδομάδες να τον καταδιώκουν. Ένας φυγάς, φυγάς από τη χώρα του, φυγάς από τον εαυτό του, φυγάς από τον Μαρσέλο, φυγάς από τους ‘απαιτούντες’, φυγάς από τους ‘ενδιαφερόμενους’, φυγάς από τον Μάρτιν, φυγάς από τον Λάντι, από τη Λόρα, φυγάς απ’ όλους. Ένας φυγάς στο κέντρο μιας τρελής καταδίωξης, σ’ έναν τρελό τόπο. Μια καταδίωξη στη ‘χώρα της ‘ελευθερίας’. Μια Αμερικάνικη φούγκα.
Παρόλο που η κυματιστή κορυφογραμμή των ουρανοξυστών έτσι όπως την αντίκριζε πλησιάζοντας στο τέρμα της γέφυρας, έμοιαζε με τις απολήξεις μουσικών σύμβολων σ’ ένα φανταστικό πεντάγραμμο, ωστόσο ήταν εκείνος που έγραφε ακόμα την παρτιτούρα. Ο συνθέτης ήταν ο ίδιος Δημιουργούσε στο χώρο και το χρόνο. Μόνο που αντί για νότες, χρησιμοποιούσε λέξεις, έννοιες, συναισθήματα. Ύφαινε την ίδια του την πλοκή. Συνέθετε την αμερικάνικη του φούγκα.

William Carlos Williams "The Great Figure"

The Great Figure

Among the rain

and lights

I saw

the figure 5in gold

on

a red

fire truck

moving tense

unheeded

to gong clangs

siren howls

and wheels rumbling

through the dark city

William Carlos Williams (1883-1963)

Sour Grapes: A Book of Poems

Four Seas Company, Boston, 1921

Βροχή, υγρασία

Βράδυ κάπου κοντά στο Astor Place. Βροχή, υγρασία. Οι υπόλοιπες 998 λέξεις κρυμμένες στην εικόνα.

New York subway

Σκηνή στο subway προς East Village.
Τέσσερις θέσεις απέναντι μου. Από αριστερά, νεαρός δεκαεξάχρονος Εβραίος με το μαύρο κοστούμι και το μαύρο καπέλο, με την εφηβική τριχοφυΐα να δημιουργεί μαύρες κηλίδες στα μάγουλα, διαβάζει την οικονομική σελίδα των New York Times, δίπλα μαύρη μεσήλικας με τα ακουστικά του i-pod στα αυτιά , με μοβ ριχτό φουστάνι με λουλουδάκι κουνάει το κεφάλι στο ρυθμό της μουσικής, δίπλα της Μεξικάνος με λεπτό μουστακάκι σαν να χει βγει από ταινία του Πέκινπα, αδρά χαρακτηρίστηκα, αγέρωχο ύφος, μπλουτζίν κάτω, σακάκι πάνω, πληκτρολογεί στο Μπλουμπερι. Και στο δεξί άκρο Κινέζος νεαρός με αμανικο μπλουζάκι τα μάτια κλειστά απόλυτα συγκεντρωμένος κάνει τον πιο παράξενο διαλογισμό που χω δει στη ζωή μου.
Η συνυπάρξη των τεσσάρων κράτησε τρεις στάσεις.

New York night (and day)

Να δέχεσαι πληροφορίες από το σούρουπο,
από το ξημέρωμα, από τις μικρές κινησεις της φυσης.

«We ‘re all transient,» says the blind man to the mad king
And he replies
«How far is the end if you can’t see
The middle of the void, that blood-oozing pupil;
While you learn the void attenuates; widens
Life’s a tiny door
And behind is a crimson thorn with a silvery bug atop

Human and Spiritual.

Επιγραφή μπροστα σε εκκλησία Μεθοδιστων στο Νιου Χέιβεν.

Yale event

Στην φωτογραφία το κομψό Luce hall στο Υale, όπου έγινε χτες η εκδήλωση για την Αμερικανική Φούγκα.
Σε αντίθεση με την Ελλάδα εδώ ο κόσμος επιδιώκει να ακούει τον συγγραφεα να διαβάζει. διάβασα 20 λεπτά και είχα την αίσθηση ότι θα ήθελαν άλλο τόσο.

Η συζήτηση πολύ ζωντανή, το ενδιαφέρον για τη νέα ελληνική λογοτεχνία και την κατεύθυνση της μεγάλο. Ειδικά για τη «συνομιλία" των νέων Ελλήνων συγγραφέων και τους ξένους ομοτέχνους τους.

Έχεις την αίσθηση ότι εδώ ενδιαφέρει πολύ το «σε σχέση με». Το ότι δεν υπάρχει παρθενογένεση στην τέχνη δεν είναι φυσικά debatable.

'Όπως ελέχθη και στα πηγαδάκια μετα την εκδήλωση, η Ελλάδα πάντα είχε ένα Αγγλικό, ένα Γαλλικο, κι ενα Ρώσικο κόμμα... κόμα και στην ποιηση.. (Σεφέρης, Ελύτης, Ρίτσος)

Στο πολιτικό πεδίο, ο Μακ Κέιν μοιάζει να ισορροπεί σε τεντωμένο σχοινί. 3.10 ανακοίνωσε ότι αφήνει την εκστρατεία για αν ασχοληθεί με το πρόβλημα της οικονομίας. Η απάντηση του Ομπαμα μόλις μια ώρα μετά, άψογη και αξιοπρεπέστατη και μέσα σε 60 λεπτά εκεί που όλοι έλεγαν πως ότι και να απαντήσει είναι χαμένος, γύρισε το τραπέζι υπέρ του. Το χει ο άνθρωπος.

Το εσωτερικό τουBeinecke Rare Books and Manuscripts Library ενα εντυπωσιακό ζεν σκηνικό, ενας ναός για τους απανταχού βιβλιόφιλους....

Μια popular culture παρατηρηση: Στο The Once and Future Spy ο Robert Littell, ο πατερας του συγγραφεα των 'Ευμενίδων" τοποθετεί μια αποπειρα δολοφονίας ενός αναλυτή της Cia εδω ακριβως.

ΥΓ. Στο "Vicky, Christina, Barcelona" ο Γουντι Άλεν κάνει μια χαριτωμένη αναφορά στον Τριφό. Φυσικά η αίθουσα ήταν εντελώς άδεια - δίπλα έπαιζε το Tropical Thunder. Μπαρδεμ, Κρουζ και Γιοχανσεν δεν έφταναν ούτε στο δαχτυλάκι ενος υπεροχου νεαρού πλάσματος που λέγεται Ρεμπεκα Χολ (κόρη του μεγάλου Πίτερ). Εκεινη ηταν που εδινε ολο το βαθος στην ταινια (και δεν υπαρχει ουτε στην αφισα)

Train to New Haven

Το καίριο ζήτημα που θέτει η Νέα Υόρκη είναι ο χρόνος. Λειτουργεί κατακόρυφα/ Νιώθεις ότι είσαι σε μια διαρκή πτήση ακόμα και όταν βρίσκεσαι εν στασει.

Ταυτόχρονα έχεις την αίσθηση ότι είσαι μέρος ενός προτζεκτ. Η ζωή η ιδία είναι ένα προτζεκτ στην Αμερική. Από παντού σου ερεχεται το μήνυμα πως εχεις να διαχειριστείς Χ χρόνια,, να επενδύσεις σε αυτήν την μόρφωση, να βγάλεις όσα πιο πολλά χρήματα μπορείς, να χωρέσεις τις ηδονές που σου αναλογούν, να αναπαραχθείς και να τελειώσεις τη ζωή σου με όσο μεγαλύτερη αξιοπρέπεια. Θα μου πείτε πως αυτά λίγο πολύ ισχύουν παντού. Ναι, αλλα η Αμερική σου υπενθυμίζει διαρκώς ότι είσαι ένα ζώο-μηχανή με ημερομηνία λήξης. Μια ψυχοχημική μηχναή με υλικά που εισερχονται και εξέρχονται. Κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάς ποτέ. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και τα προϊόντα της σωματικής σου ανάγκης επιπλέουν στην τουαλέτα ώστε αν ειναι ορατα.

Και, τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Όπως χες σε μπαρ μου ζήτησαν … identification. Απάντησα --Μα δεν είναι προφανές ότι είμαι άνω των 21; -It s the law, η ξανθιά σερβιτόρα –Καλά, έτσι κι αλλιώς μια κόκα κόλα θέλω. - identification needed, we are a bar here.
Έτσι λοιπόν ακόμα κι ένας ογδοντάρης με μπαστούνι πρέπει να αποδείξει ότι είναι άνω των 21 αν θέλει να πιει μια ..σόδα σε ένα μπαρ..

Οι μαύροι υποστηρικτές του Μακ Κειν είναι ίσως οι πιο φανατικοί απ όλους;. Στην τηλεόραση ακούγονται σαν δεκαπέντε Kαρατζαφέρηδες μαζί. Τυχαίο;

Το τρένο φτανει στο New Haven. Σε λίγες ώρες η εκδήλωση στο Yale.

Louise Bourgeois

Mόλις είχα μια από τις πιο "mindblowing" εμπειρίες της ζωής μου.
Την εκθεση της 96χρονης Louise Bourgeois.
To σπειροειδές Guggenheim, ιδανικό σκηνικό για την ελικοειδή φαντασία της απιστευτης αυτης γυναίκας.
Πρόκειται για μια τεχνη που ερχεται απο πολυ πολυ παλια και διασχιζοντας το σημερα εξακοντιζεται στο μελλον.


Η δουλεια της Bourgeois θα μιλαει στον πυρηνα των πραγματων ειτε περασουν 100, 200, 500 χρονια.
Εξαοκουθεί να εργαζεται κανονικά μια και όπως λεει "Art is a guarantee of sanity"

Υγ. Στο Guggenheim υπάρχει και ο πιο συγκινητικός Πικασο που εχω δει: "Η γυναίκα με το σίδερο"
ΥΓ 2. Aπιστευτοι Aμερικανοι. Ζητημα στην τηλεόραση τα οσα γραφει στο μπλογκ του ο πιτσιρικος που κατεστησε εγκυο την εφηβη κόρη της Παλιν. Κορυφαιες ατακες του τυπου "don t mess with me i ll kick some ass"

Νεα Υόρκη: brain jogging

Η Νέα Υόρκη σε κάνει πορειομανή (βαδιζομανη που λέει και ο φίλος Σωτήρης Δημητρίου). Δέκα χιλιόμετρα σε δυο μέρες – μπορεί και παραπάνω.

Τα πιο δύσκολα θέματα να περιγράφουν στη λογοτεχνία είναι ο πόνος και το σεξ. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα καταλήξεις σε παρομοιώσεις. Ήταν «σαν», ήταν «όπως»… Η πιο δύσκολη πόλη να περιγράφει είναι η Νέα Υόρκη για τον ακριβώς αντίθετο λογο. Δε μοιάζει με καμιά άλλη. (η είναι όλες μαζί).

Εβδομηνταχρονη με σορτσάκι και μακό (κι εντυπωσιακό για την ηλικία της σώμα) κάνει τζόγκινγκ στο Σεντραλ Παρκ, με ακουστικά mp3 στα αυτιά, και στο χέρι περασμένο το λουράκι του μικροσκοπικού πουντλ που ακολουθεί. Δεν ξέρω αν άκουγε Μότσαρτ ή ραπ. Στο μακό επανω εγραφε : Envy shoots at others and wounds itself.

Φαγητό στο East Village - αναμεσα σ ενα laundry της συμφορας και σ' ενα παραξενο μαγαζι που δεν ξερεις ακριβως τι πουλαει, με εναν χτιστό μερα νυχτα απ εξω-, σε υπεροχο ρεστο με γαλλικη κουζίνα που απευθυνεται σε εκπαιδευμενους ουρανισκους.

Αντιφαση; Οχι. This is the order of things.

August Osage County

August Osage County. Αμερικανικός ρεαλισμός στο υψηλότατο επίπεδο. Ο συγγραφέας έχει αποστάξει τον Τσέχοφ, έχει σκύψει στον Θόρντον Ουάιλντερ, έχει αφομοιώσει τον Νιλ Σαίμον, συνομιλεί με τον Μάμετ και αφουγκράζεται τον Τ.Σ. Έλιοτ. (ναι, όσο κι αν ακούγεται παράταιρο όλα συνυπάρχουν- γιατί όλα μπορούν να συνυπάρχουν και όλα πάντοτε συνυπήρχαν) Τρεις απολαυστικές ώρες.

Η Αγία Λέξη

Στο τρένο από Ουάσιγκτον προς Νέα Υόρκη. Στ’ ακουστικά ο Ντίλαν. My heart’s at the highlands. Absolutely. Παράθυρο. Πόσα καρέ άραγε το δευτερόλεπτο; Η αλήθεια 24 φορές έλεγε ο JLG. Όμως τελικά είμαστε εμείς που περνάμε μπροστά απ’ τα τοπία, ή τα τοπία περνούν από μπροστά μας; «7ος ελέφαντας», 1998.
Μες στο σκοτάδι του «Σωτηρία» το πρωτόλειο, στο τρέκλισμά του που και που αχνόφεγγε. «Στη θέση σας κύριε Στ. θα εμένα άλλες δυο βδομάδες». Κύριε Μουσά, το χατε εντοπίσει. Όλα είναι θέμα πειθαρχίας. Αλλά δεν είστε στη θέση μου. Σταμάτα νου. Σταμάτα. Αλλαγή πλεύσης, live now, reflect later.
Εν τέλει να τιμάς το αντικείμενο και όχι το υποκείμενο. Μιλόζ, Μιλού, Τεν τεν, πεταμένο το περιοδικό σε μια αποθήκη σ’ ένα αρχοντικό στα Μελίσσια, ίδιο με τη Βίλα Κομπρέ, (η Βίλα Κομπρέ) κι από πίσω η Άσπα, η γιαγιού που έγινε Άλμα ενώ ήταν πάντοτε η ‘Ασπα. Το υπαρκτό που δημιουργεί το ανύπαρκτο που δημιουργεί το υπαρκτό. The soul seeks its twins. Και ο νοών νοείτο.
To be is enough. Να είναι. Η αγία λέξη: είναι. Μιλόζ, Μιλού, μιλιά, μίλα…
Πες, πεστην την αγία λέξη: είναι.
Ναι. Είναι.
Κάτι αδέσποτα τρέχουν μάταια πίσω απ’ το βαγόνι. Ας τα σκυλιά να γαβγίζουν, το καραβάνι περνάει. Και το τρένο επίσης. Μπαίνουμε στη Νέα Υόρκη.

Ελληνικη Πρεσβεια Ουόσινγκτον

Παρα το εντονο τζετ λαγκ ηταν απο τις πιο ομορφες εμπειριες η εκδηλωση της ελληνικης πρεσβειας στην Ουοσινγκτον. Η συζητηση εξαιρετικη απλωθηκε και σε αλλα θεματα της ελληνικης λογοτεχνιας. Ακουστηκαν πολλα και πολυ πολυ ενδιαφεροντα.
Βρηκα και εναν ακομα πιο αμετανοητο λατρη του Αντονιονι.
Μικελαντζελο Αντονιόνι. Ο καλλιτεχνης με το μουσικοτερο ονομα.

Ευχαριστω την Σοφία για τη φιλοξενια και τη Ζωη, το Δημητρη, τον Βασιλη και ολους τους ανθρωπους της πρεσβειας για την θερμη υποδοχη.
Αγαπητικες αληθινες σχεσεις. Αυτο ειναι που εχει σημασια.

Παρεμπιπτοντως η Παλιν εδω εχει φοβισει κοσμο. Τον εχει ανεβασει τον βετερανο του Βιετναμ. Ελπιζω η β επισκεψη στην αμερικη να μην εχει το αποτελεσμα της πρωτης...

Mise en abyme

Τελικα ειναι ενας επ απειρον εγκιβωτισμός (mise en abyme). Ελλην συγγραφεας επιστρεφει στη Νεα Υόρκη για να παρουσιασει ενα βιβλιο που γεννηθηκε οταν ειχε πρωτοπαει στην Αμερικη πριν τεσσερα χρόνια, παλι σε προεκλογικη περιοδο, το οποιο μιλαει γαι ελληνα συγγραφεα που ερχεται στην Αμερικη καλεσμενος ενος λογοτεχνικου προγραμματος.
Οι ρωσικες κουκλες θα συνεχισουν να καλυπτουν η μια την αλλη αν κι από αυτο το ταξιδι προκυψει ενα βιβλιο για ενα ελληνα συγγραφεα που ξαναγυριζει στην αμερικη για να.... κλπ
αεναες επικαλυψεις μυθου και βιου.

Ουασινγκτον Κολετζ

Επαγγελματίας συγγραφέας. Όνειρο των παιδιών που σπουδάζουν δημιουργική γραφή στο Ουάσινγκτον Κολετζ. To be published and to live from your work.
Όσο στην Ελλάδα βαριομαστε να ακούμε τους συγγράφεις να διαβάζουν από το βιβλίο τους στις παρουσιάσεις, τόσο το θέλουν εδω.
Καβουροσαλάτα σε ένα όμορφο ρεστο, στη μικρή πόλη στα περίχωρα της Ουάσινγκτον. Στο ίδιο που μου έλεγε ο Μπομπ ότι ο ετρωγε με την Τζοις Καρολ Οουτς, όταν την πλησίασε ένας νεαρός που την κυνήγαγε από πίσω μετά το τέλος της διάλεξης μέχρι κι εκεί.
-Mrs Oates what is your favourite word?
κι εκείνη με αυτό το ερωτηματικό που αιωρείται στο αμερικανικό χιούμορ
-Farewell?

Να ενδιαφέροντα δάνεια. Να δουλεύεις το μυθιστόρημα όπως οι θεατρικές ομάδες τον αυτοσχεδιασμό. Με ανοιχτα όλα τα ενδεχόμενα. να εισπράττεις τα πάντα και να τοποθετείσαι.
κάτι που συνοψίζεται στη φράση
and, then?
που σημαίνει ναι, το εισπράττω όσο και απίθανο να είναι, και μετά, τι κάνω μ αυτό;

Yes, this is a spooky art.

Taxation without representation.. το παράπονο των κατοίκων της πρωτεύουσας της υπερδύναμης που δεν έχουν δικαίωμα να αντιπροσωπεύονται στη γερουσία...

Οντολογία

Ένας τόπος άγνωστος·
αναδύεται μια παράξενη ηλικία
χωρίς συμπτώματα
επωάζει το θηλυκό τα μικρά του αυγά στα σύνορα
κι απλώνεται σαρωτική η αποικία του χρόνου

Κάποια στιγμή ο χώρος αποσφραγίζεται
κι ανασαίνει μια πελώρια σημασία
αδειάζει ευθύς το νόημα και ξεσπά σαν καταρράκτης
υπάρχει κι η σημαία του αιμόφυρτη μ’ ένα κόκαλο που προεξέχει
πάνω στο μετάξι μιας ολοένα καινούργιας θάλασσας

Εκεί συνέβη ο άνθρωπος
ανάμεσα στα βράχια
- τα βράχια οξύς προορισμός πατρίδας -
κι αμέσως οπισθοχώρησε προς το μαύρο ρυάκι του αίματος του
ο ορίζοντας άνοιξε μια στάλα
και μόλις πρόλαβε να δει τις προοπτικές
μ’ ένα υγρό βλέμμα αρχαίου ζώου
κι ασυναίσθητα
διακλαδίστηκε ανάμεσα στις δύο καταφάσεις
του σκοταδιού και του φωτός
και χύθηκε στο ενδιάμεσο αυλάκι

Τότε κατάλαβε πως θα είναι διαρκώς αντιμέτωπος
και κλείστηκε ερμητικά στην παραμονή του
παράδοξα αισιόδοξος
καθώς η ζωή άρχισε μέσα του ν’ αυξάνει
όπως ένας ψίθυρος σ’ ελεύθερη πτώση

Τζορτζταουν Ουάσινγκτον

Far from the madding crowd. Μετά από 14 ωρες πτήση νυχτερινη βόλτα στην Τζορτζταουν της Ουόσινγκτον. Σκηνικό. Ολα μακρινα, νυκτερινά και πάμφωτα εν τω ημιφως. Ο κοσμος ανασαινει ξανα, εξω απο την βαλκανικη του βαρβαρότητα και ασφυξία. Σ ενα πινακα βλέπεις ακινητα σπιτια και ακινητα πλοια. Κι ομως θεωρεις οτι τα πλοια κινουνται και τα σπιτια μενουν σταθερά. Το περιγραμμα του Καντ σκια σ΄ενα τοίχο. Η μεταφορα στη ζωη ειναι που κανει το δρομο να απογειωνεται, το καθε τι να υπαρχει εν αναλογια. Κι οι ακινητες ψυχες να ιπτανται σαν τα πλασματα του Σαγκαλ πάνω από τις πολεις.

εκδήλωση Ουόσινγκτον

American Fugue: η περιοδεια (update)

H Αμερικάνικη Φούγκα κέρδισε το International Literature Award του National Endowment for the Arts και κυκλοφόρησε προσφατα από τις εκδόσεις Etruscan Press σε μεταφραση Diane Thiel και Constantine Hadjilambrinos.

Σε λίγες μέρες αρχίζω μια περιοδεία σε ολόκληρη την Αμερική καλεσμένος διαφόρων Πανεπιστημίων και φορέων για την παρουσίαση του μυθιστορήματος.
Στα περισσότερα πανεπιστημια, εκτός από την παρουσιαση του συγκεκριμενου βιβλίου, θα εχουμε την ευκαιρία και για μια ερεθιστική συζητηση για την ελληνικη λογοτεχνια και για τα οσα συμβαινουν στον χωρο.
Σ ένα από αυτά ειδικά, θα μιλησουμε για τη νεα γενια των Ελληνων μυθιστοριογραφων και την ηθική και το ρόλο της κριτικης σημερα στη χώρα μας, ειδικά τον τροπο με τον οποιο εμπλεκεται με τα μιντια.
Θα χει πολυ ενδιαφερον να ακουσουμε τι εχουν να πουν και οι ανθρωποι των γραμματων μας που εδρευουν στο εξωτερικο για τα θεματα που απασχολουν τελευταιως την ελληνικη λογοτεχνια.

Το πρόγραμμα:

17 Σεπτεμβρίου, Washington College
18 Σεπτεμβρίου, Washington, DC, Ελληνική Πρεσβεία
23 Σεπτεμβρίου, Yale Univesity
25 Σεπτεμβρίου, Cornell Univesity
30 Σεπτεμβρίου, Morningside Bookstore, Nέα Υόρκη
1 Οκτωβρίου, New York Univesity
8 Οκτωβρίου, Brown University
9 Οκτωβρίου, Harvard University
10 Οκτωβρίου, Boston Univesity/ Maliotis Center κοινή παρουσίαση
12 Οκτωβρίου, Youngstown University, Ohio
13 Οκτωβρίου, Cleveland State University
14 Οκτωβρίου, University of Akron
15 Οκτωβρίου, Kent State University
16 Οκτωβρίου, University of Michigan
19 Οκτωβρίου, University of Iowa
23 Οκτωβρίου , San Francisco University
26 Οκτωβρίου , Loyola Univesity, Los Angeles
28 Οκτωβρίου , San Bernardino Univesity

Θα ήθελα να ευχαριστήσω τους Phil Brady, Doris Umbers, Marissa Philips, Jana Russ, Mike Burnside και Kacy Muir, την ατζέντισά μου Charlotte Gusay και τους Σοφία Φιλιππίδη, Γιώργο Χουλιάρα, Ζωή Κοσμίδου, Γιώργο Συρίμη, Χριστίνα Ανδριώτη, Gael Holst, Λένικα Αρφάνη, Λένα Θεοδωράτου, Έλσα Αμανατίδου, Παναγιώτη Ροιλό,G. Lee Tamis,Dia Phiilippides, Βασίλη Λαμπρόπουλο,Chris Merrill, Hugh Ferrer, Μάρθα Κληρονόμος, Πίτερ Δημόπουλος, Πόλα Πρίαμος για την βοήθειά τους στην οργάνωση της περιοδείας.
Kαι φυσικά την Diane Thiel και τον Κώστα Χατζηλαμπρινό για την εξαιρετική τους μετάφραση.

Ανακοινωσεις καποιων απο τις παρουσιασεις εδω:

Michigan

Washington College

Yale

Ohio Universities

Morningside Bookstore

Greek Embassy Washington

Η καθημερινή

Το γέλιο της Τζοκόντα: (2)

Καλά, είπαμε, αλλά επιβεβαίωση σε λιγότερο από 24 ώρες;
Ε, πλέον γελάει και η Κουτσ(ί) Μαρία.

ΥΓ. Έχουν χάσει τόσο την ψυχραιμία τους ώστε να μην μπορούν να φιλτράρουν την εμπάθεια εξυπνότερα και καλύτερα. Φαίνεται η φόδρα και η άτσαλη ενορχήστρωση. Το κείμενο τους δεν μιλάει για τον "κατηγορούμενο", μιλάει για τον ίδιο τον "κατηγορο". Mε τον εαυτό τους τα χουν.

Αρκεί να αναφερθεί μια μόνο λεπτομέρεια (ανατριχιαστική στην κακία της, μοναδική στην εμπαθεια της, που δείχνει ότι ακόμα και έμπειρος στο είδος να είσαι, όταν είσαι τυφλωμένος δεν προσεχείς ούτε τα στοιχειώδη) για να ξεσκεπάσει το κίνητρο.

Ο όψιμα δευτερολογήσας πρεσβύτερος ζωγράφος - κριτικός (κι αυτός με πρόσφατη έκθεση) δείχνει από την αρχή την απίστευτη προκατάληψη του κατηγορώντας (οποίος το διάβασε, η γέλασε ή σταμάτησε να ασχολειται) τον ζωγράφο του "Ξενοδοχείου λας Μενίνας" διότι στον κατάλογο της έκθεσης ευχαριστεί μεταξύ των άλλων και 4 καλούς του συναδέλφους και προσωπικούς φίλους (τους οποίος ο "κατηγορούμενος" ζωγράφος γνωρίζει 10-15 χρόνια, έχουν δουλέψει μαζί, με έναν έχουν σχεδόν "συγγενική σχέση" και με τους οποίους είχε συζητήσει για τους πίνακες κατά τη διάρκεια της δημιουργίας τους).

Ο ζωγράφος - κριτικός, (στα σοβαρά, είναι γραμμένο! Δεν μας ξεγελούν τα μάτια μας!!!) θεωρεί πως η αγαπητική αυτή αφιέρωση έχει γίνει για λόγους...."συνενοχής και προεξοφλημένης αλληλεγγύης". (sic)

Όποιος ζωγράφος στο μέλλον αναφέρει στον κατάλογο του στις ευχαριστίες κάποιον φίλο συνάδελφο του είναι ύποπτος κρυφού ντιλ ακόμα κι αν σχετίζεται επί χρόνια με αυτόν και την οικογένειά του.

Μα καλά ούτε η Στάζι δεν θα το σκεφτόταν αυτό !

Φυσικα και απαγορεύεται δια ροπάλου να συζητας με ομοτεχνους σου το εργο σου. Αλλα κοιταξτε που υπαρχουν και μη συμπλεγματικοί συναδελφοι ζωγραφοι που δεν ζηλευουν ο ενας τον αλλο.. Τι παραξενο για την Ελλαδα, ε ;

Τέτοια όμως είναι η νοοτροπία, τέτοια η ηθική, τέτοιο το μένος. Με το καλημερα εχουμε δηλώσει την προθεση.

Ποιος αντικειμενικός κριτικος τεχνης στην υφηλιο θα αρχιζε ποτε κριτικη με έναν τετοιο τρόπο;

Εννοείται πως σε αυτό το επίπεδο ουδείς σοβαρός δημιουργός ούτε συναλλάσσεται, ούτε απαντά προσωπικά.

Όμως αυτό ειδικά το παράδειγμα, θα είναι ένα σημείο εκκίνησης σε μια επικειμένη ενδιαφέρουσα συζήτηση για το ήθος της κριτικής (όταν μάλιστα γίνεται από δημιουργούς με προσφατο εργο, προς συναδέλφους τους με επισης προσφατο εργο) που θα διεξαχθεί εκτός Ελλάδος σε μεγάλο Πανεπιστήμιο του εξωτερικού.

ΎΓ 2. απριλιος 09. Μηνες αργοτερα... Ουδεν σχολιον.

Το γέλιο της Τζοκόντα: Ελληνικές ιστορίες εικαστικής τρέλας

Σκεφτείτε κάποιον ζωγράφο να κάνει μια έκθεση μεσούσης της σαιζόν, πχ αρχές Απριλίου.

Σκεφτείτε τον ίδιο ζωγράφο να έχει δηλώσει πριν ακόμα τα εγκαίνια ότι με τα συγκεκριμένα του έργα, εκτός των άλλων πολλών θεμάτων που θίγει, θέλει να αναφερθεί σε τρεις εμβληματικούς δημιουργούς: τον Ντα Βίντσι, τον Πικάσο και τον Λούσιαν Φρόιντ (κάτι που και να μην το είχε κάνει, πάλι το ίδιο θα ήταν)

Σκεφτείτε μετα τα εγκαίνια, στις συνεντεύξεις του να το τονίζει με κάθε ευκαιρία. Σκεφτείτε να έχει βάλει τίτλο της έκθεσης του «Ξενοδοχείο Λας Μενίνας» (για όποιον δε καταλαβαίνει ότι επιδιώκει μεταξύ των άλλων να συνομιλήσει και με άλλα έργα)

Σκεφτείτε να έχει βάλει μότο στον κατάλογο της έκθεσης μια λεπτομέρεια του πασίγνωστου εικαστικού σχολίου του Μαρσέλ Ντισάν στην Τζοκόντα του Ντα Βίντσι.

Σκεφτείτε η ίδια η σύζυγος του Μαρσέλ Ντισάν να βρίσκει την αναφορά του ζωγράφου μας στον άντρα της εξαιρετικά ενδιαφέρουσα.

Σκεφτείτε οι δια-εικαστικές αναφορές που κάνει σε έργα των Πικάσο και Ντα Βίντσι να είναι «και για όσους δεν κατάλαβαν»: Να παρουσιάζει πχ. κάποιες κοπέλες που να παραπέμπουν στις δεσποινίδες τη Αβινιόν πάνω σε μοτοσικλέτα, ή να φιλοτεχνεί την Τζοκόντα προφίλ αντί αν φας, κλπ κλπ.

Σκεφτείτε οι φιλότεχνοι να σχολίαζαν επί όλους αυτούς του μήνες ανοιχτά τις επιρροές και την συνομιλία του ζωγράφου με τους διάσημους ομότεχνούς του.

Σκεφτείτε σε ένα πίνακα στην άκρη δεξιά να έχει τοποθετήσει μια μικρή φιγούρα 0,047% του πίνακα (το ποσοστό του 41 στο 86.000) που να αναπαράγει ένα βάζο σε πίνακα του Λούσιαν Φρόιντ ο οποίος με τη σειρά του με το βάζο αυτό σχολιάζει ένα βάζο του Φράνσις Μπέικον.

Σκεφτείτε ο ίδιος ο ζωγράφος σε ξεναγήσεις στο έργο του, να επισημαίνει σε έναν πίνακα του μια λεπτομέρεια - αναφορά στον Ντα Βίντσι - που κανένας κριτικός δεν είχε προσδιορίσει και να το δηλώνει δημόσια με την προτροπή ότι θα μπορούσε να δημιουργήσει μια ενδιαφέρουσα συζήτηση.

Σκεφτείτε η κριτική όλους αυτούς τους μήνες να είναι σε συντριπτικό ποσοστό εγκωμιαστική, αναγνωρίζοντας τις αναφορές του και μάλιστα θεωρώντας τις από τα καλυτέρα στοιχεία του έργου του, απολύτως αφομοιωμένες και εξαιρετικά ενδιαφέρουσες.

CUT. Ο χρόνος κυλά, το καλοκαίρι έρχεται η σαιζόν τελειώνει.

Ξαφνικά όμως, σκεφτείτε κάποιον άλλο, λίγο νεαρότερο ζωγράφο που γράφει και κριτική τέχνης (με πρόσφατη έκθεση κι αυτός...) ο οποίος όλο αυτό τον καιρό δεν έχει ασχοληθεί καθόλου με τον εν λόγω συνάδελφο του, μετα και τις τελευταίες κριτικές να βγαίνει σε ένα περιοδικό τέχνης και τον κατηγορεί (στα σοβαρά) ότι «οικειοποιείται τον Πικάσο, τον Ντα Βίντσι, τον Λούσιαν Φρόιντ» αλλά και τον.. Μαρσέλ Ντισάν, κατηγορωντας τον οτι μπορει να εβαλε τη Τζοκοντα στο μοτο αλλα οχι και στο οπισθόφυλλο (!) του καταλογου και «ανακαλύπτοντας» το βάζο!!!!

Σκεφτείτε ο δεύτερος αυτός ζωγράφος αντι σαν πραγματικός καλλιτεχνης να κάτσει ναστρωθει στη δουλεια να κανει καλύτερους πίνακες, να δημιουργεί άκοπα ντόρο γύρω από το όνομα του, για λόγους φυσικά που δεν άπτονται του όποιου ταλέντου του.

Ουδέν σχόλιον παρά:

Σκεφτείτε αυτό να συνέβαινε σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου πλην της Ελλάδος.

Θα είχε γελάσει και η Μόνα Λίζα.

Αλλά επειδή Ελλάδα είμαστε, σκεφτείτε μετα από αυτήν την «κουτουλιά στο αυτονόητο» και άλλοι γηγενείς κριτικοί τέχνης να ασχοληθούν μετα από πέντε μήνες κι αυτοί πρώτη φορά με το βιβλίο και να ανακαλύψουν όψιμα το «έγκλημα» του πρώτου ζωγράφου...

Αμερικάνικη Φούγκα: Η αμερικάνικη περιοδεία

H Αμερικάνικη Φούγκα κέρδισε το International Literature Award του National Endownment for the Arts και δημοσιευτηκε από τις εκδόσεις Etruscan Press σε μεταφραση Diane Thiel και Constantine Hadjilambrinos
Σε λίγες μέρες αρχίζω μια περιοδεία σε ολόκληρη την Αμερική καλεσμένος διαφόρων Πανεπιστημίων και φορέων για την παρουσίαση του μυθιστορήματος και για μια ερεθιστική συζητηση για την ελληνικη λογοτεχνια και για τα οσα (εσχατως και τραγελαφικα) συμβαινουν στον χωρο. Θα χει πολυ ενδιαφερον να ακουσουμε τι εχουν να πουν και οι ανθρωποι της λογοτεχνιας μας που εδρευουν στο εξωτερικο.

Το πρόγραμμα:

17 Σεπτεμβρίου, Washington College
18 Σεπτεμβρίου, Washington, DC, Ελληνική Πρεσβεία
23 Σεπτεμβρίου, Yale Univesity
25 Σεπτεμβρίου, Cornell Univesity
30 Σεπτεμβρίου, Morningside Bookstore, Nέα Υόρκη
1 Οκτωβρίου, New York Univesity
8 Οκτωβρίου, Brown University
9 Οκτωβρίου, Harvard University
10 Οκτωβρίου, Boston Univesity/ Maliotis Center κοινή παρουσίαση
12 Οκτωβρίου, Youngstown University, Ohio
13 Οκτωβρίου, Cleveland State University
14 Οκτωβρίου, University of Akron
15 Οκτωβρίου, Kent State University
16 Οκτωβρίου, Univesity of Michigan
19 Οκτωβρίου, University of Iowa
23 Οκτωβρίου , San Francisco University
26 Οκτωβρίου , Loyola Univesity, Los Angeles
28 Οκτωβρίου , San Bernardino Univesity

Θα ήθελα να ευχαριστήσω τους Phil Brady, Doris Umbers, Marissa Philips, Jana Russ, Mike Burnside και Kacy Muir, την ατζέντισά μου Charlotte Gusay και τους Σοφία Φιλιππίδη, Γιώργο Χουλιάρα, Ζωή Κοσμίδου, Γιώργο Συρίμη, Χριστίνα Ανδριώτη, Gael Holst, Λένικα Αρφάνη, Λένα Θεοδωράτου, Έλσα Αμανατίδου, Παναγιώτη Ροιλό,G. Lee Tamis,Dia Phiilippides, Βασίλη Λαμπρόπουλο,Chris Merrill, Hugh Ferrer, Μάρθα Κληρονόμος, Πίτερ Δημόπουλος, Πόλα Πρίαμος για την βοήθειά τους στην οργάνωση της περιοδείας.
Kαι φυσικά την Diane Thiel και τον Κώστα Χατζηλαμπρινό για την εξαιρετική τους μετάφραση.

Ανακοινωσεις καποιων απο τις παρουσιασεις εδω:

Michigan

Washington College

Yale

Ohio Universities

Morningside Bookstore