Ολίγα περί συγγραφής

Πριν από καμια δεκαριά χρόνια - πριν ακόμα μπω στην περιπέτεια του πεζου λόγου - πίστευα πως προτού αρχίσεις την πρωτη σελίδα ενός μυθιστορήματος χρειαζόσουν: 1. δεκάδες κούπες καφέ 2. πλοκή 3. χαρακτήρας (ες) 4. σκηνικό. Μετά την περιπετεια έξι μυθιστορηματων, μπορω με την μικρή πείρα μου να πω πως το μόνο που χρειάζεσαι πριν αρχίσεις να γραφεις, είναι ο καφές. Ο συγγραφέας είναι ένας επιμελητής χάους. Βάζει τάξη στο κατακερματισμένο. Εν αρχη ην το χάος λοιπον. Ύστερα ισως μια λέξη, μια εικόνα, ένα αίσθημα.

Παλιά κατεστρωνα αναλυτικά σχέδια για τα μυθιστορήματά μου. Ισως ήταν ένα απότοκο από την θητεία μου στην αρχιτεκονική. Σημερα πιστευω ότι αν καταστρώσεις ενα αναλυτικό σχέδιο γαι το βιβλιο σου, βασισμένο σε ενα θαυμασιο κονσεπτ ας πουμε, είναι ό,τι το χειρότερο. Η υπέροχη ιδεα δεν οδηγεί αναγκαστικά σε ένα υπεροχο βιβλιο. Συνήθως οδηγεί στο τίποτα. Το μυθιστόρημα δεν είναι μεταπτυχιακή εργασία. Ερευνα ναι, αλλά ερευνα που πηδά από το ένα σημειο στο άλλο. Ερευνα hypertext.

H διατήρηση της άγνοιας είναι σπουδαίο εργαλείο. Όταν γνωρίζεις τα πάντα γα το βιβλιο σου η πορεία μπορει και να είναι κατατσροφική. Μου χει τυχει να θέλω από την αρχή ένας χαρακτήρας μου να κάνει κάτι κι αυτός να το αρνείται. τρανή αποδειξη της ρησης του Λένον Life is what happens when you are busy having other plans....

Όσο οι χαρακτήρες μένουν ζωντανοί, τόσο η πλοκή ακολουθεί... Η εικόνα των ηρωων πρέπει να είναι εκεινη που θα σε οδηγησει, σχεδόν βιωματικά, στο βάθος που χρειάζεσαι.

(Κουιζ: Ποια κατα τη γνώμη σας είναι τα δέκα στοιχεία που κανουν ένα μυθσιτόρημα , καλό; και ποια είναι τα δέκα που το κανουν, κακό, βαρετό;

Παραθέτω τη δική μου
+
παραβατική, αυθεντική αφήγηση
ιδιαίτεροι χαρακτηρες
ηρωες που ειναι σε σημειο κλειδί της ζωης τους
αναγνωριση λάθους
αφηγηματικό στιλ, δακτυλικό αποτύπωμα συγγραφέα
διάλογος με παλιότερα έργα (στο υπόστρωμα)
συνέπεια στην πρόθεση
'παραξένισμα'
συγκρουση με το 'νόμιμο'
ελευθερο στην ερμηνεια
-
εμπλεο σκέψεων του ηρωα (ειμαι παθων...)
αναπαρωγικό του στερότυπου κοσμου
βαρυ ηθικό θέμα
ιστορικό υλικό ως σκηνικο
κολαζ με επιρροες
μη 'μεταφορικο'
απλα ανακουφιστικό
εκλαικευμένο
γλυκανάλατα νοσταλγικό
κοκτειλ απο έρευνα ιντερνετ)

Κρυμμένος - το παραξένισμα στο βλέμμα

Κρυμμένος. Φιλμ του σκηνοθέτη Χάνεκε. Κατηγορήθηκε ως μισανθρωπος με βαση τα προηγούμενα έργα του. Ναι ειναι 'κλινικό'. Ναι δεν υπάρχει σαφης "εξήγηση", ναι το τέλος εμπεριέχει διαφορετικές ερμηνείες. Δεν εξασφαλίζει ησυχία. Δυο μέρες το γυροφέρνω στο μυαλό μου. Όταν τέλειωσε ήμουν αμηχανος, το παραδεχομαι. Δεν ταυτιστηκα, με βάση την 'δημοκρατική' αναπαρασταση του κοσμου που προυποθέτει το σημερινό θέαμα. Παραξενέυτηκα. Κι αυτό γιατί όπως όλοι μας είμαι εθισμένος στην συγχρονη αφήγηση. Που προσφέρει ευγενώς τα πάντα. Λύση, εξήγηση, κάθαρση. Όμως εδώ το έργο δεν είναι απογυμνωμένο από το περιεχόμενο, δεν σερβίρει νόημα- το δεξιώνεται. Συγκρούεται με τους κανονες της "πλοκής", ενέχει το μυστηριώδες, το τελετουργικό, το μυητικό. Ενέχει παραξένισμα. Δεν δέχεται τις σχέσεις ως "πραγματοποημένες'. Στα χέρια ενός σκηνοθέτη του Χόλιγουντ, το ίδιο σενάριο θα ήταν ενα θριλεράκι των 1-2 αστέρων. Όλα ειναι στο βλέμμα παιδιά. Στον τρόπο.

πετονιά στο νερό

Αρχισα αναποδα... με εργο και μετά με σκέψεις. Μπλογκ όμως σημαινει αμφίδρομο κι έτσι κι εγώ θα παρατηρω που μπορεί αν βγαλει αυτη η περιπέτεια. Καλη νύχτα και καλή τυχη.