Δεκέμβριος 2008

Ανάμεσα σε δυο πικρές στιγμές δεν έχεις καιρό μήτε ν’ ανασάνεις
ανάμεσα στο πρόσωπό σου και στο πρόσωπό σου
μια τρυφερή μορφή παιδιού γράφεται και σβήνει.
(Γ. Σεφέρης)

Αθήνα. Συνοικία Εξάρχεια: Δεκέμβριος 2008. Ένας 15χρονος μαθητής δολοφονημένος από τη σφαίρα ενός ειδικού φρουρού και η χώρα δεν θα ναι ξανά εκείνη που ήταν. Η σφαίρα εκτός από τον Αλέξη Γρηγορόπουλο χτύπησε την καρδιά της ελληνικής κοινωνίας, την καρδιά του ελληνικού κράτους. Ενός κράτους που με σύνθημα «σεμνά και ταπεινά» ανέχεται, υποθάλπει και συχνά εμπεριέχει τη διαφθορά.

Η άδικη δολοφονία ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Η συσσωρευμένη αγανάκτηση ξέσπασε σε μια χώρα όπου τα σκάνδαλα διαδέχονται το ένα το άλλο, (με κορυφή του παγόβουνου το τελευταίο της μονής Βατοπεδίου του Αγίου Όρους,). Σε μια χώρα με υποβαθμισμένο σύστημα υγείας, με προβληματική Παιδεία, με απαξιωμένα διπλώματα και με τον νέο άνθρωπο να βλέπει μπροστά του μια καριέρα που αποτιμάται στην καλύτερη περίπτωση σε μηνιαίο μισθό 700 ευρώ. H αγανάκτηση πάτησε πάνω στη τραγική δολοφονία και εκδηλώθηκε σε ολόκληρη σχεδόν την Ελλάδα.

Πάνω στο νεκρό παιδί παίχτηκε ένα θλιβερό διχαστικό παιχνίδι, γεμάτο ηθικολογίες και ψευδοδίλημματα. Ακουστήκαν πολλά παραμύθια, γεγονότα μεγεθύνθηκαν και διαστρεβλωθήκαν. Η ελληνική τηλεόραση ως συνήθως σπεκούλαρε λαϊκίζοντας ασύστολα και τα κουτσομπολίστικα σόου μετακινήθηκαν από την εις βάθος ανάλυση του αφρού, στην αφρώδη ανάλυση της ουσίας. Στα σαλονάκια των hostess τα παιδιά από emo έγιναν «οργισμένοι έφηβοι». Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση προσπάθησε να έχει όσο το δυνατόν μικρότερο πολιτικό κόστος, και φυσικά απέτυχε με την αντιφατική, φοβισμένη της πολιτική που την κατέστησε θεατή στα γεγονότα, ενώ ο ίδιος ο πρωθυπουργός ασκείτο σε θεωρητικά διαγγέλματα στα οποία επαναλάβανε γενικολογίες.

Η εξέγερση ειναι η γλώσσα όσων δεν εισακουγονται, έλεγε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Ποτέ θα ακουστούν λοιπόν οι νέοι άνθρωποι, οι απελπισμένοι , οι ταλαιπωρημένοι νέοι, εκείνοι που δεν βλέπουν μπροστά τους τίποτα - μέλλον, υγεία, ασφάλεια, δημιουργία -, οι νέοι εκείνοι νιώθουν το κράτος μπαμπούλα, αντίπαλο, εχθρό και τα οποία οι περισσότεροι φρόντισαν να αφορίσουν με δυο κουβέντες; Πότε θα ακουστεί ο βαθύς πυρήνας των στερημένων, των αποπροσανατολισμένων, των απελπισμένων; Ο στερημένος, εκείνος που δεν έχει δικαίωμα στο δρόμο, όταν βρει την ευκαιρία να εκδηλωθεί, θα γίνει ο βασιλιάς της νύχτας και θα την πυρπολήσει. Το θέμα είναι πώς τον στιγμιαίο αυτοκράτορα της νύχτας θα τον κάνεις ισότιμο διεκδικητή της μέρας.

Όλες οι αντίστοιχες ταραχές, από το Μπρίξτον και το Λος Άντζελες μέχρι τη Γένοβα και το Παρίσι είχαν ως αφορμή την αστυνομική βία. Στην ουσία όμως ήταν μια ευκαιρία για τον κόσμο που είναι αποξενωμένος από την κοινωνία, εκείνον που το σύστημα περιθωριοποιεί, προσβάλλει και ευνουχίζει, εκείνον τον κοινωνικά, ψυχολογικά και χωροταξικά γκετοποιημένο, να βγει στους δρόμους και να εκδηλωθεί.

Μιλάνε για βία. Βία κατά της τζαμαρίας, του κάδου απορριμμάτων, βία κατά των περιουσιών του απλού κοσμάκη. Ξεχνάμε όμως σε πια ουσιαστική βία είχε φτάσει η ελληνική κοινωνία πριν τις 9 μμ του Σαββάτου της 6^ης Δεκεμβρίου; Μια βία που ως πολίτες είχαμε ποτιστεί επί χρόνια σε τέτοιο βαθμό, ώστε να την είχαμε σχεδόν απορροφήσει, είχαμε αρχίσει να την θεωρούμε φυσιολογική.

Πριν από 4 χρόνια ήμασταν μια μετολυμπιακη πόλη με αναπλασμένα και φωταγωγημένα ακίνητα που έμοιαζε να έχει να μέλλον. Το μακιγιάζ κατέρρευσε σε χρόνο ρεκόρ, το μπότοξ ξεφούσκωσε και οι ρυτίδες φάνηκαν. Οι φωταψίες έσβησαν γρήγορα και ξαναγυρίσαμε στο γκρίζο. Η κοινωνική αποσύνθεση, η αίσθηση του αποκλεισμού, τα απίστευτα σκάνδαλα, καλύπτονταν από τα ξύλινα λόγια που εξέφεραν ομιλούσες ομοιόμορφες κεφαλές. Ταυτόχρονα κάθε βράδυ ακούγαμε για παραβιάσεις νόμων που κάνουν οι ίδιοι οι τηρητές των νομών. Και οι μεν νοικοκυραίοι απλά κουνάγανε το κεφάλι. Οι απελπισμένοι όμως κάποια στιγμή θα έσπαγαν, και έσπασαν. Και τα έσπασαν.

Ίσως φυσικά δεν είναι μόνο ελληνικό το φαινόμενο. Όλα όσα φάνταζαν λαμπερά στον δυτικό πολιτισμό αρχίζουν πλέον και δείχνουν και το σκοτεινό τους πρόσωπο. Κερδίσαμε την ατομικότητα, κερδίσαμε το εγώ αλλά καταλήξαμε μόνοι, εγωκεντρικοί, αποξενωμένοι, με διαλυμένες σχέσεις. Όμως, εκεί που αυξάνεται ο κίνδυνος αυξάνεται επίσης αυτό που σώζει, έλεγε ο Χέλντερλιν. Όσο μια κρίση βαθαίνει, τόσο δυναμώνει και η συνείδηση σοβαρότητας του προβλήματος.

Εκείνο που θα έπρεπε να κυριαρχεί σήμερα είναι προβληματισμός, προσπάθεια ερμηνείας. Με ανοιχτά μάτια και αυτιά να ψάχνουμε για λύσεις. Λύσεις εδώ και τώρα που θα πρέπει να βασίζονται στην αποκωδικοποίηση των ηχηρότατων μυνηματων που στέλνονται.

Το κληροδότημα μαζεύτηκε από τις άλλες γενιές και τώρα εισπράττεται το εφ άπαξ. Κάποτε ο εχθρός είχε όνομα: ήταν ο ναζισμός, η χούντα, η επάρατος δεξιά… Σήμερα η διαφορά είναι ότι ο εχθρός υπάρχει παντού, εξαερωμένος στην ατμόσφαιρα, πανταχού παρόν, και, το χειρότερο, ενίοτε γοητευτικός.

Η λέξη «κουκουλοφόροι» μονοπώλησε την επικαιρότητα τις τελευταίες βδομάδες. Όμως οι αληθινοί κουκουλοφόροι δεν είναι πια στα Εξάρχεια, στην πλατεία Συντάγματος ή στην πλατεία Ομονοίας. Δεν είναι οι εκατό διακόσιοι γνωστοί άγνωστοι. Είμαστε όλοι εμείς, ολόκληρη η κοινωνία, και πλέον οφείλουμε να βγάλουμε τις μάσκες και να δούμε κατάματα τη νέα γενιά.

Το τέλος του ταξιδιού

Δείτε το...

Νοστος

Όλα εχουν ενα τέλος... Σιγα σιγα τα μαζευουμε λοιπον κι αρχιζει το δημερο ταξιδι τςη επιστροφής. Οι 47 αυτες μερες στις ΗΠΑ ηταν αποκαλυπτικες. Επιβεβαιωσαν, απομαγευσαν, (επι) μαγευσαν, προέκτειναν, αλλαξαν.

Χτες στο Chateau Μarmont συζητουσαμε με το Χαρη για το σεναριο της ταινιας μας που ταυτοχρονα μου εχει δωσει και την ιδεα για το νεο μυθιστορημα. Η εκκινηση ηταν η ιδια αλλα το σεναριο με εχει παει κατα Δυση και το βιβλιο κατα Ανατολη. Κυριολεκτικα. Το ενα Αλγεβρα, το αλλο Φωτια. Οι μισοι χαρακτηρες ειναι διαφορετικοι, τα γεγονοτα αλλαζουν. Το σεναριο με πεταει απο σκηνη σε σκηνη, ενα οπτικο hypertext, το μυθιστορημα με κατεβαζει στα βαθη. Ωστοσο προκειται γαι μια εξαιρετικά γονιμη εμπειρια ως προς την προσεγγιση της αφηγησης per se.
Ιδωμεν.

Η βραδια ηταν υπεροχη, η αυλή του ξενοδοχειου φωτισμενη καταπληκτικα και ο καλιφορνεζικος αερας επαιρνε τις εικονες και τις μετεφερε στην Αθηνα, εκει που τριγυριζουν οι ηρωες, στα Εξαρχεια, στην Κυψελη στο κεντρο.

Επσιτρεφω ποσταροντας δυο φωτογραφιες μια από την αρχη και μια απο το τελος του ταξιδιου. Μετα απο τρια χρονια στην μπλογκοσφαιρα ισως για πρωτη φορα ενιωσα το ποσο ενδιαφερον μπορει να ειναι το μπλογκινγκ για εναν συγγραφεα.

Ευχαριστω οσους παρακολουθησαν αυτη τη διαδρομη μαζι μου και πάμε παρακατω...

La Confidiential

Εδώ, στο υβριδικό Λος Άντζελες, το ταξίδι πλησιαζει προς το τελος του. Ηδη προχτες είχα το 20ο event στο πανεπιστημιο San Bernandino.
Ταυτόχρονα η προεκλογική περιοδος μπαινει στην τελευατια ευθεία, με τον Ομπάμα να προηγείται καθαρα και τον κόσμο να κρατάει την ανάσα του.

Ο "άνθρωπος από το μέλλον" ειναι κι αυτός ενας υβριδικός χαρακτηρας, μια προσωπικότητα που συνοψιζει ενα σωρο χαρακτηριστικα μιας "κατασκευασμενης πατριδας" που φτιαχτηκε απο ανθρωπους που δραπετευσαν απο τον ευρωπαικό εφιαλτη και κατελαβαν μια ανεπεξεργαστη αχανη εκταση, κανοντας την μεσα σε 250 χρονια μαι υπερδυναμη που φερει ολες τις παιδικες αρρωστιες ενος τοπου χωρις ιστορια (αλλα με δανεικές ολες τις ιστοριες του κοσμου) μια δημοκρατίας που στηθηκε με βαση ανθρωπιστικα κειμενα υψιστης αξιας και που τα τελευταια 60 χρονια, ανημπορη να τιθασσευσει τα του (πολυπολιτισμικου) οικου της εξαγει τη νευρωση της σε ενα σωρο σημεια του πλανητη.

Εδω γυριστηκε το Μπλειντ Ρανερ. Ενα εργο προφητικο που σημερα μοιαζει ανατριχιαστικα πιο κοντινο. Στην αμερικη η διαστημικη τεχνολογια συνυπαρχει με τις μνημες του Φαρ Ουεστ. Ο υβριδικος Ομπαμα με την "τρελοαμερικανα" Πέιλιν, ο καουμποι με τον καθηγητη.

Η "πτηση" συνυπαρχει με το "δρομο". "On the Road" και NASA. Η γραμμικη αφηγηση και ο κατακερματισμος. Ο Μαρκ Τουειν και ο Τομας Πιντσον. Η αχανης πεδιαδα και το υπερηχητικο ασανσερ. Τα βλαστοκυτταρα και χαμπουργκερ.

Και για εναν ευρωπαιο μεγαλωμενο με τους αμερικανικη μυθολογια του σινεμα, της λογοτεχνιας, τςη ποιησης, της φωτογραφιας, των εικαστικων, μια μοναδική ευκαιρία να "τεσταρει" το φαντασιακό με το αυθεντικο. Τις 45 αυτες μερες αλλες φορες η πλαστιγγα εγερνε προς τη μια και αλλες προς τη αλλη πλευρα.

Τριγυρνωντας στο Χολιγουντ, στα ξενοδοχεια, τρωγωντας σε σπιτια φίλων, το "Ιερό Δασος" απομαγευεται, γινεται μια γειτονια "αγγελων" εκπεσόντων η μη,

Ο χωρος του βιβλιοπωλειου φλουταρει, τα κειμενα κυματιζουν, οι λεξεις χορευουν, η μνημη γινεται μελλουσα και το "τωρα" πυκνώνει.

Kαι οπως λεει ο ποιητης

"Ο δρόμος εξακολουθεί, με ανάλογα στοιχεία και από παντού πάντα περνά (Γκραν Kάνυον, Mακροτάνταλον, Aκροκεραύνια, Άνδεις) από τις όχθες του Γουαδαλκιβίρ που όλη την Kόρδοβα ποτίζει, από τις όχθες του Aμούρ και από τις όχθες του Zαμβέζη, ο δρόμος από παντού περνά, σκληρός, σκληρότατος παντού, τόσο, που πάντοτε αντέχει, στα βήματα όλων των πεζών και στην τριβή των βαρυτέρων οχημάτων, μέσ' από πόλεις και χωριά, βουνά, υψίπεδα και κάμπους, από τις λίμνες τις Φινλανδικές, την Γη του Πυρός και την Eστραμαδούρα, έως που ξάφνου, κάθε τόσο, μια πινακίς, μη ορατή παρά στους καλουμένους, πάντα εμφανίζεται για τον καθένα, όπου και αν βρίσκονται οι γηγενείς και οι ταξιδιώται, μια πινακίς με γράμματα χονδρά και απλά που γράφει: "Tέρμα εδώ. Eτοιμασθήτε. O ποταμός Aχέρων".

[...]

"Kαι ο δρόμος εξακολουθεί, σκληρός, σκληρότερος παρά ποτέ, σκυρόστρωτος ή με άσφαλτο ντυμένος, και μαλακώνει μόνο, όποια και αν είναι η χώρα, όποιο και αν είναι το τοπίον, κάτω από σέλας αγλαόν αθανασίας, μόνον στα βήματα των ποιητών εκείνων, που οι ψυχές των ένα με τα κορμιά των είναι, των ποιητών εκείνων των ακραιφνών και των αχράντων, καθώς και των αδελφών αυτών Aγίων Πάντων".

Και ιδου ένας ακραιφνης και αχαρντος ποιητης, εκεινος που στα 18 μου, μου εξηγουσε τη σχέση του Εμπειρικου με το Γκραν Κάνιον, του Φροιντ με τον Φορντ, του Κόνραντ με τονΑμλετ (για οσους δεν καταλαβαινουν).

Εικονιζεται σε μια αγαιογραφια- τοιχογραφια σε ενα τοιχο στη Venice Beach...

Υβριδιο κι εκεινος μιας αλλης εποχης, πιο "αργης" αλλα εξ ισου αγριας.

Μιας διαδρομης απο το Λος Αντελες ως το Περ Λασεζ.

Ο ποταμος Αχερων ειναι για ολους , οπως κι η διαδρομη απο την κραυγη στο λίκνο. Το ζητημα ειναι πως θα τη διασχισει κανεις.

Υπακουοντας σε τι, εξον από "την καλα μασκερεμενη Μοιρα".

Los Angeles, Beverly Hills photos

Το αχανες Λος Άντζελες.
Ολα εδω ειναι ηρεμα ενω η τελευταια βδομαδα πριν της εκλογες βρισκει τον Ομπαμα να προηγείται με μεγαλη διαφορα


Εισοδος καταστηματος ρουχων.

Παντου φοινικες.

H συναντηση στο Loyola Marymound με αφησε με τις καλυτερες εντυπωσεις. 80% από τους παρευρισκόμενους ηταν ελληνικής καταγωγης. Ευχαριστω τον Πιτερ γαι την οργανωση.

Αργοτερα στο παρτι του Red Hen Press σε μαι αποσταση καμιας.. ωρας με το αυτοκινητο.

Η Μητερα Σταχτη θα βγει το 2010 και ηδη συζητουν για την διανομη...

Εχουν μια άλφα οργανωση οι ανθρωποι...

ΥΓ. Μια γενικη παρατηρηση. Στην αμερικανικη κοινωνια αιωρείται εμφανως ενας φόβος. Ειανι ο φόβος του Αλλου, ο φόβος καποιας καταστροφής, ενας πυρηνικός φόβος που κανει το ολο συστημα να λειτουργει δυνητικα. Ολη η ζωη σχεδον ειναι οργανωμενη ως αμυνα για πιθανα κακα, μια διαρκης απαντηση στον νομο του Μερφι. Αμα συμβει αυτό πρέπει να κανεις εκεινο. Και φυσικα η σταση του πολιτη ειναι εν δυναμει αμυντικη σε οτιδηποτε, περιχαρακωση απενανατι στον δυνητικο εχθρο.

Ουσιαστικα ειναι μια συνεχης κατασκευη αφηγησεων τρομου, ετσι ωστε να ειναι ακνεις προετοιαμσμενος για όλα απο το να στραμπυλήξει το πόδι του μεχρι να προσγειωθούν οι εξωγ'ηινοι στην αυλή του.

Jack Hirschman

Μες στην αυρα του Caffe Trieste

Με τον Jack Hirschman. Ο Τζακ ειναι ο poet laureate San Francisco, ενας υπέροχος ανθρωπος, καταπληκτικος ποιητης και θρυλος των γραμμάτων τςη Δυτικής Ακτής.

Εχει ζησει την ιστορια της Αμερικης στο πετσι του.

Τους Μπιτ, τα πανεπιστημια, την αντισταση στον πολεμο του Βιετναμ.

Ακτιβιστής, λογοτεχνης, ζωγραφος, δάσκαλος, μεταφραστης.

Καποια στιγμη οταν με ρωτησε τη μουσικη ακουω και του μιλησα για τον Τζιμ Μορισσον μου ειπε οτι τον ειχε μαθητη στο UCLA...

Ο Τζακ ειναι και μεγας φιλελληνας, μεταφραζει με τη βοηθεια των ελληνων του Λος Αντζελες του Δημητρη και του Θανάση ελληνες ποιητες, εμενε στην Υδρα στο σπιτι του Λέοναρντ Κοεν και το βαρδυ οταν γυρνουσαμε τραγουδουσε δυνατα στην Grant Street ( τον φημισμενο δρομο των μπιτ) Θεοδωράκη...

Ο Τζακ ειναι και αθεραπευτος μαρξιστης. Μαρξιστης στην Αμερική δεν ειναι κι ευκολο πραγμα. ¨Ομως πλεον θα χει και να αντιτασσει ενα επιχειρήματα για την καταρρευση του "υπαρκτου" μια και οτι ηταν για τον κομμουνισμό η πτωση του Τειχους του Βερολινου ειναι για τον καπιταλισμό η καταρρευση των τραπεζων... Τουβλα ειναι κι αυτα...

san francisco photos

Grand sreet...
old & new


the beat museum

beat light

Οδος Τζακ Κέρουακ... Καθετη στην θρυλική Γκραντ...


Old & new & $. Το ψηλό κτιριο ειναι το σημα κατατεθέν της πολης, το πρασινο κομψοτεχνημα , μολις αγοράστηκε απο τον Φρανσις Φορντ Κόπολα

Στο Μουσειο De Young, βόλτα με το φιλο Δημητρη και γερη συζητηση εφ ολης.

born to be wild

or not so

City Lights Books, San Francisco

To City Lights bookstore ειναι το θρυλικότερο βιβλιοπωλείο της Αμερικής.
Ιδρύθηκε το 1953 από τον ποιητή Lawrence Ferlinghetti και τον Peter D. Martin


Και οι δυο εγιναν πολυ γνωστοί μετα την δική του Φερλινγκέτι για την δημοσιευση του "Ουρλιαχτού" του ¨Αλεν Γκίνσμπεργκ υο 1956

Η τοποθεσάι ήατν ενα μικρό μαγαζί στο τριγωνικό Artigues Building στο νούμερο 261 της Columbus Avenue, στη συνοικία North Beach.

Εννοείται ότι το πρωτο πραγμα που εκανα όταν πατησα το πόδι μου στην Πολη ηταν να ερθω εδω. Ακόαμ και ο αέρας μυρίζει ποιηση στη γειτονια.

Το απογευμα , στην παρουσιαση, οι σπουδεστές της Μαρθας με εντυπωσίασαν με τις εξαιρετικές ερωτήσεις τους.

Είναι πολύ συγκινητικό εκτός από τους Έλληνες της τρίτης και τέταρτης γενιάς να βλέπεις «αμερικανάκια» με καταγωγή από τη Μαλαισία, την Ταϊλάνδη, την Κίνα, τη Νέα Ζηλανδία, την Αργεντινή, να σκύβουν στην ελληνική γραμματεία, να αφουγκράζονται κάθε τι ελληνικό, όπως πχ η Εριν που κατω απο της σημειωσεις είχε ενα βιβλιο γαι τους νεολιθικούς οικισμούς του Αιγαίου...

Το επομενο βραδυ, στο Καφέ Τριέστ γνωρισα ενα θρυλικό ποιητη της πολης που ειναι μαλιστα ο poet leaureate του Σαν Φρανσισκο.

Περισσότερα για τον Jack Hirschman σύντομα.

Ευχαριστω τη Μάρθα, τον Θανάση, τον Άγγελο, τον Τζακ, την Άγκνες και ολη την υπεροχη παρεα του Σαν Φρανσίσκο.

Since, i am here...

> Dear Red States:
If you manage to steal this election too we've decided we're leaving.
We intend to form our own country, and we're taking the other Blue States with us.
In case you aren't aware, that includes California, Hawaii, Oregon, Washington, Minnesota, Wisconsin, Michigan, Illinois and all the Northeast.
We believe this split will be beneficial to the nation, and especially to the people of the new country of New California.

To sum up briefly: You get Texas, Oklahoma and all the slave states.
We get stem cell research and the best beaches.
We get the Statue of Liberty. You get Dollywood.
We get Intel and Microsoft. You get WorldCom.
We get Harvard. You get Ole' Miss.
We get 85% of America's venture capital and entrepreneurs.You get Alabama.
We get two-thirds of the tax revenue, you get to make the red states pay their fair share.
Since our aggregate divorce rate is 22% lower than the Christian Coalition's, we get a bunch of happy families.
You get a bunch of single moms.

Please be aware that Nuevo California will be pro-choice and anti- war, and we're going to want all our citizens back from Iraq at once.
If you need people to fight, ask your evangelicals.
They have kids they're apparently willing to send to their deaths for no purpose, and they don't care if you don't show pictures of their children's caskets coming home.

We do wish you success in Iraq , and hope that the WMDs turn up, but we're not willing to spend our resources in Bush's Quagmire.
With the Blue States in hand, we will have firm control of 80% of the country's fresh water, more than 90% of the pineapple and lettuce, 92% of the nation's fresh fruit, 95% of America's quality wines, 90% of all cheese, 90% of the high tech industry, 95% of the corn and soybeans (thanks Iowa!), most of the U.S. low-sulfur coal, all living redwoods, sequoias and condors, all the Ivy and Seven Sister schools plus Stanford, Cal Tech and MIT.

With the Red States, on the other hand, you will have to cope with 88% of all obese Americans (and their projected health care costs), 92% of > all U.S. mosquitoes, nearly 100% of the tornadoes, 90% of the hurricanes, 99% of all Southern Baptists, virtually 100% of all televangelists, Rush Limbaugh, Bob Jones University, Clemson and the University of Georgia. We get Hollywood and Yosemite, thank you.
Additionally, 38% of those in the Red states believe Jonah was actually swallowed by a whale, 62% believe life is sacred unless we're discussing the war, the death penalty or gun laws, 44% say that evolution is only a theory, 53% that Saddam was involved in 9/11 and 61% of you crazy bastards believe you are people with higher morals than we lefties.
Finally, we're taking the good pot, too. You can have that dirt weed they grow in Mexico. Peace out, Blue States.

Thank you Bill

La La Land

Λος Άντζελες, Venice beach. Eικονες καθαρα καλιφορνεζικες,. Υπαρχουν στο υποσυνείδητο απο ταινιες, βιβλια, φωτογραφίες. και ξαφνικα εμφανίζονται μπροστα σου ως παρωδία της μνημης τους. Επάλληλα επίπεδα, φιλτρα, μεγεθυνσεις και συσκοτισεις. Ένα τρελό παιχνίδι με το πραγματικό που πλασσαριστηκε ως μυθολογια και βιωνεται ως η παρωδία του.

Ενα χαμπουργκερ Τσαρλς Ντικενς και ενα χαμπουργκερ Μαρλον Μπραντο. Απέναντι ο σωσίας του Ελβις (που εχει νοικιασει τη θέση από το Δήμο) σκοτωνει το Χαρντμπρεικ χοτελ. Διπλα ενα καταπληκτικό βιβλιοπωλειο όπου με περιμενει μια αναπαντεχη έκπληξη.

Τα μικρά μπαγκαλοους εχουν μετατραπει σε τοπία αρχιτεκτονικων ασκησεων απο τους μεγαλους αρχιτεκτονες της περιοχης. Το Λος Αντζελες ειναι πληθωρικό, γενναιοδωρο, αταξινόμητο.

Ο φοινικας ειναι μια πολυ ενδιαφερουσα αφηγηση. Ανεβαινει γραμμικα, αψιμιθυωτα ( a plain straight story) και ξαφνικα εντελως εκτος αναλογίας ξεσπα σε φυλλώματα. Η πιο φυσικη μεταφορα της εκρηξης.

Κι εδω καπου μετα απο 40 μερες το σωμα αντιδρά. Ενας πονος στην ωμοπλατη, αγριος. Την πρωτη μερα ουτε τα μπαζουκας φαρμακα των Αμερικανων δεν τον τιθασσευαν. Αλλα αυτό δεν ειανι τιποτα μπροστα σε μια πραγματική εμπειρία ζωής.

Ημερολογιακές καταγραφές

Tι ειανι αυτές οι σημειωσεις απο την Αμερική; Ημερολογιακές καταγραφες; ενα μεγαλο αρθρο σπασμενο σε κομματια;

Κι αν ειανι ημερολογιακές καταγραφές, τι σημαινει "κρατάω ημερολογιο";
Το σημείο κλειδί στο ημερολογιακό λόγο είναι η απεύθυνση.

Άρα το καίριο ερώτημα που πρέπει να τεθεί είναι το εξής : Για ποιόν γράφει εκείνος που το κρατάει; Γράφει για τον εαυτό του ώστε να ξαναγυρίζει ο ίδιος σε παλαιότερες καταγραφές; Γράφει απευθυνόμενος σε κάποιους δυνητικούς αναγνώστες;

Είναι τα ημερολόγια ειλικρινείς αυθεντικές καταγραφές, ή υφίστανται «επεξεργασία» ώστε να μοιάζουν περισσότερο λογοτεχνικά; Που απευθύνομαι όταν «γράφω για τη μέρα μου»; Στον εαυτό μου ως αναγνώστη, στον εαυτό μου ως δημιουργό, στον «Άλλον»;

Ίσως η πιο έντιμη ημερολογιακή καταγραφή είναι η άμεση, η αυθόρμητη, η αυτοσχεδιαστική. Εκείνη που δεν θα υποστεί καμία εκ των υστέρων επεξεργασία, ώστε ο γραπτός να προσομοιάζει όσο περισσότερο με τον προφορικό, ή καλύτερα τον συνειδησιολογικό λόγο.

Οι «λογοτεχνικές» ημερολογιακές καταγραφές έχουν το ενδιαφέρον τους μια και αποκαλύπτουν ως ένα σημείο το συγγραφικό εγώ σ εκείνα που ο γράφων επιλέγει να αναφέρει, ή, ακόμα καλύτερα, σ’ εκείνα τα οποία επιλέγει να αποκρύψει.

Οσο για τον λόγο των μπλογκ παραπέμπω σε ενα πολυ ενδιαφέρον άρθρο εδώ.

Going west

Oλη μέρα ταξίδι. Απο την Άιοβα ως το Νταλας κι από το Ντάλας ως το Λος Αντζελες. εχω περασει δυο time zones και δεν εχω κανει τη μιση χωρα. Στο χαρτη του περιοδικου της American airlines σχεδιάζω με μαρκαδόρο την πορεια του ταξιδιου από τις 16 σεπτεμβριου ως σημερα. Ειναι απιστευτο.

live now, reflect later. Το μοτο απο την πρωτη μερα. Σημερα 35 μερες αργότερα και το εχω κρατησει.

Λος Αντζελες. Καλιφόρνια. Πρωτη φορά. Βραδυαζει δεν καταλαβαινω ιδιαιτερα που ειμαι. Δρομοι, δρομοι, καιρός πολυ καλυτερος. 14 εκατομμυρια άνυρωποι στην ευρυτερη περιοχη. Μεγαλυτερο απο την Ελλάδα.

Η Σαρα Πειλιν στο Sarurday Night Live. παρεα με την Τινα Φει. Να κανει νοστιμιες, πανω τα χεράκια κατω τα χεράκια.

Η mise en abyme ως εργαλειο πολιτικης παλινδρομησης.

Post modern times in America.

'Fear and Loathing in Palin times

We were somewhere around Barstow on the edge of the desert when the drugs began to take hold. I remember saying something like 'I feel a bit lightheaded; maybe you should drive...'; And suddenly there was a terrible roar all around us and the sky was full of what looked like huge bats, all swooping and screeching and diving around the car, which was going about a hundred miles an hour with the top down to Las Vegas. And a voice was screaming: 'Holy Jesus! What are these goddamn animals?'

Πολύ θα θελαμε να ταν εδω να μας ελεγε τι πιστευει γι αυτες τις εκλογες...
fear and loathing in the campaign trail...


Να τι εγραφε πριν 4 χρονια..

The genetically vicious nature of presidential campaigns in America is too obvious to argue with, but some people call it fun, and I am one of them. Election day - especially when it's a presidential election - is always a wild and terrifying time for politics junkies, and I am one of those, too. We look forward to major election days like sex addicts look forward to orgies. We are slaves to them.
Which is not a bad thing, all in all, for the winners. They are not the ones who bitch and whine about slavery when the votes are finally counted and the losers are forced to get down on their knees. No. The slaves who emerge victorious from these drastic public decisions go crazy with joy and plunge each other into deep tubs of chilled Cristal champagne with naked strangers who want to be close to a winner.
That is how it works in the victory business. You see it every time. The weak suck up to the strong, for fear of losing their jobs and money and all the fickle power they wielded only 24 hours ago. It is like suddenly losing your wife and your home in a vagrant poker game, then having to go on the road with whoremongers and beg for your dinner in public. Nobody wants to hire a loser. Right? They stink of doom and defeat.

[---]

Back in 1948, during his first race for the US Senate, Lyndon Johnson was running about 10 points behind, with only nine days to go. He was desperate. And it was just before noon on a Monday, they say, when he called his equally depressed campaign manager and told him to call a press conference for just before lunch on a slow news day and accuse his high-riding opponent, a pig farmer, of having routine carnal knowledge of his sows, despite the pleas of his wife and children.
His campaign manager was shocked. "We can't say that, Lyndon," he supposedly said. "You know that it isn't true."
"Of course it's not!" Johnson barked. "But let's make the bastard deny it!"

[---]

I look at elections with the cool and dispassionate gaze of a professional gambler, especially when I'm betting real money on the outcome. Contrary to most conventional wisdom, I see Kerry with five points as a recommended risk. Kerry will win this election, if it happens, by a bigger margin than Bush finally gouged out of Florida in 2000. That was about 46 per cent, plus five points for owning the US Supreme Court - which seemed to equal 51 per cent. Nobody really believed that, but George W Bush moved into the White House anyway.
It was the most brutal seizure of power since Hitler burned the Reichstag in 1933 and declared himself the new boss of Germany. Karl Rove is no stranger to Nazi strategy, if only because it worked for a while, and it was sure fun for Hitler. But not for long. He ran out of oil, the whole world hated him, and he liked to gobble pure crystal biphetamine and stay awake for eight days in a row with his maps and bombers and his dope-addled general staff.
They all loved the whiff. It is the perfect drug for war, as long as you are winning, and Hitler thought he was king of the hill forever. He had created a new master race, and every one of them worshipped him. They were fanatics. That was 66 years ago, and things are not much different today. We still love war.
George Bush certainly does. In four short years he has turned our country from a prosperous nation at peace into a desperately indebted nation at war.

Άιοβα: επ απειρον εγκιβωτισμός...

Περισσότερη Αιοβα Σιτι. Το Σαββατοκυριακο εδώ ολα κινουνται γυρω από το εκαστοτε ματς της ομαδας ποδοσφαιρου του κολλεγιου. Χτες νικησε την ομάδα του Ουισκόνσιν και τα κολλεγιοπαιδια πιναμε μπύρες απο το μεσημερι ως το βραδυ. It was (like) awesome!

Για τους αλλους εδω ειναι ευκξαιρία για καποια ξεκουραση. Και σινεμα.

Man in the Wire. καταπληκτικο ντοκιμαντερ , πρωτο βραβείο στο Σανατνς, για τον απιστευτο άθλο του Phlip Petit., ο οποιος το 1974 ανεβηκε κρυφα στην ταρατσα του ενος απο τους (μακαριτες) Twin Towers, περασε ενα χοντρο συρμα στην απεναντι ταρατσα οπου τον περιμεναν δυο συνεργοι του, το τεντωσε και στισ 7.15 το πρωι αρχισε να.. περπατα στον αερα καλυπτοντας 8 φορες την αποσταση, ισσοροπωντας φυσικα πανω στο συρμα...

Το ντοκιμαντερ ειναι γυρισμενο ως non fiction fiction, ενα μεικτο ειδος με εκπληκτικα΄αποτελεσματα. Βλεπεται ως θριλερ, ως ιστορία, ως κομεντι, ως δραμα, οπως θελετε.

Σημερα η αναγνωση στο Prairie Lights Bookshop.

Διαβάζω στην Άιοβα ενα αποσπασμα γραμμενο στην Αθήνα, που εκτυλίσσεται στο ιδιο βιβλιοπωλειο στο οποιο διαβαζω και το εχω εμπνευστεί από ενα διαβασμα που εκανα εκει πριν απο 4 χρονια.

Η παραπανω πρόταση ειανι απολυτως αληθής.

Ενδο-διακειμενικοτητα; Επ απειρον εγκιβωτισμός; Mise en abyme ; Οπως θελετε πείτε το επισης.

Iowa City

Ιοwa City
Πίσω στο «χώρο του εγκλήματος». Το βιβλίο μου άρχισε εδώ, το 2004, όταν δέχτηκα μια πρόσκληση να συμμετάσχω στο International Writing Program του πανεπιστημίου της Iowa. Που μετράει αισίως 41 χρόνια. Στο πρόγραμμα έχουν συμμετάσχει αρκετοί Έλληνες συγγραφείς.

Ψάχνοντας στα αρχεία του ΙWP βρήκα τα εξής ονόματα:
Κώστας Ταχτσής, Πέτρος Αμπατζόγλου, Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ, Αργυρής Χιόνης, Νίκος Φωκάς, Τάσος Δενέγρης, Θανάσης Βαλτινός Δημήτρης Νόλλας, Πέτρος Αμπαζόγλου, Χρήστος Χωμενίδης, Βαγγέλης Ραπτόπουλος, Γιώργος Σκούρτης, Έρση Σωτηροπούλου, Χρήστος Χρυσόπουλος και ο Γιάννης Σκαραγκας που είναι φέτος στο πρόγραμμα.

Πρώτη μέρα βρήκα να ξαναδώ τα παλιά λημέρια. Δυστυχώς το Iowa House, το κτίριο στο οποίο έμεινα για ένα μήνα το 2004 έπαθε πολλές ζημιές από την φοβερή καλοκαιρινή πλημμυρά που χτύπησε την πόλη και είναι εκτός λειτουργίας.
Μένω σε ένα πολύ όμορφο σπίτι που έχει μετατρέψει σε ξενώνα η Ντεζι, η Κολομβιανη χήρα ενός καθηγητή.

Bella Vista hotel

Σάββατο μεσημέρι και η τοπική ομάδα ποδοσφαίρου έχει αγώνα. Οι δρόμοι έρημοι. Τα φθινοπωρινά φύλλα πέφτουν στους κουκλίστικους δρόμους καθώς περπατώ ακούγοντας Μαντρεντέους από το mp3.

Υπάρχει μια αρμονία, μια πρόνοια. Και μια ησυχία από εκείνες τις χαμογελαστές, σαν κάτι πολύ καλό να ετοιμάζεται να συμβεί.

ΥΓ. και ολίγα για τα Πανεπιστήμια για να μη ξεχνιόμαστε. Η Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου της Άιοβα (όπως και αυτή του πανεπιστημίου του Μίσιγκαν) κλείνει στις. ..2 το πρωι, για να ξανανοίξει στις.. 6 πμ! Κα οι δυο βιβλιοθήκες είναι ασύγκριτα καλύτερες από πολλές κεντρικές βιβλιοθήκες ευρωπαϊκών πρωτευουσών. Όλα εδώ διδάσκονται ως κόμβοι, ως αλληλοπροσπελασεις, διχοτομήσεις, ως διασταυρουμένη γνώση. Σε όποια κουβέντα και να έκανα, η άμεση απάντηση όταν αναφερόμουν σε κάποιον συγγραφεα , ήταν "αυτός συνομιλεί με εκείνον" η "είναι επηρεασμένος από το τάδε εικαστικό κίνημα". Η συζήτηση δεν είναι ποτέ γραμμική, ποτέ καταλογραφική - είναι μια πτήση από το ένα γνωσιολογικό αντικείμενο στο άλλο χωρίς ποτέ ωστόσο να εκπίπτει σε name dropping..

Ειδικά το ζήτημα αρχιτεκτονική και λογοτεχνία τους ενδιαφέρει πολύ. Η μείξη η αλληλοεπίδραση οι συγγένειες των δυο είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσες και η συνάντηση αυτή νομίζω πως αξίζει να μελετηθεί περισσότερο και στη χώρα μας.

Τελικά το υβριδικό στοιχείο είναι στην βάση της επικοινωνίας, της ερευνάς και της συνομιλίας.

Υβριδικά στοιχειά βρίσκει κανείς από τη μυθολογία (Κένταυρος), τη βιολογία (με τη χιαστί γονιμοποίηση ειδών), την γλωσσολογία (λέξη με μεικτή ετυμολογία), την αυτοκινητοβιομηχανία, τις τηλεπικοινωνίες, αλλά αν το καλοσκεφτεί κανείς με δεδομένο τον ορισμό του υβριδίου (A hybrid is the combination of two or more different things, aimed at achieving a particular objective or goal) και η ιδία η ζωή είναι τελικά υβριδική. Προυποθέτει ταν συνδυασμό δυο διαφορετικών οντοτητων.

An Arbor, Michigan

Eκδήλωση στο Shaman's Drum, βιβλιοπωλειο στο An Arbor. Ως συνηθως το πιο ενδιαφερον κομματι ειναι οι ερωτησεις. Στις οποιες -απιστευτο!- πρωτοστατει η Σοφία, παλια μου συμφοιτητρια από το Πολυτεχνειο, αλλα και απο τα μεταπτυχιακά στην Αγγλια, την οποια εχω να δω.. 20 χρόνια! Μένει εδω και διδάσκει αρχιτεκτονική στο Πανεπιστήμιο.

Φυσικα εστιαζουμε στη σχεση λογοτεχνιας και αρχιτεκτονικης.

Το Αν Αρμπορ ειναι μαι κουκλιστικη πόλη με ενα εξαιρετικό Πανεπιστημιο. Το University of Michigan κατατχτηκε προσφατα στην πρωτη θεση στα public Universities παγκοσμιως.

Μιλαμε για την εποχή, την "χοάνη" που δημιουργει, μαι εποχη όπου πελον οι νεοι καλλιτεχνες δεν δημιουργούν πίνακες αλλα "καταστάσεις", όπου το διαδυκτιο θα περασει σταδιακα στη φάση του Web3.0 το οποιο θα συμπεριλαμβανει artificial intelligence.

Μια εποχή όπου ο λόγος, η εικονα, το θεάμα κατακερματιζεται και ανασυντιθεται μεσα από τις ψηφίδες του, μια εποχή όπου το ζητημα δεν ειναι ουτε καν η συνομιλια των κειμενων αλλά ακόμα πιο βαθιά, η "επιδραση", το δακτυλικό αποτυπωμα και η αποφλοίωση και η επαναστρωση του νοήματος στα συστατικά του. Μιλάμε για την mise en abyme τον εις άπειρο εγκιβωτισμό που διαρκώς επικαλύπτει αλλα και διαρκώς αποκαλύπτει.

Κι ολα αυτα ενω η προεκλογικη περιοδος σφραγιζεται από την παρουσια του Joe the plumber , (εξωφυλλο μεχρι κaι στους New York Times) του "μεσου Αμερικάνου" που εγινε catchphrase στο τελευταιο debate ο οποιος ούτε Joe λέγεται τελικά ούτε plumber είναι..

Eυχαριστω τον Βασιλη, την Αρτεμη, την Natalie, τον Jeremy, τον Ray, τον Keith και την Σοφία.

ΝΕΟMFA

Ενα εξαιρετικά πρωτότυπο πρόγραμμα δημιουργικής γραφής στο Οχάιο, που θα μπορουσε να λειτουργησει θαυμάσια σε πολλες ευρωπαικές χωρες.

Το συνθημα ειναι: Ενα προγραμμα, 4 πανεπιστημια, ατελείωτες ευκαιρίες

Established in 2005, The NEOMFA is unlike any other program in the country.

A consortium of four universities: Cleveland State University, Kent State University, The University of Akron, and Youngstown State University, the NEOMFA’s unique collaborative design allows students to take advantage of a large award-winning faculty and to concentrate in the writing of poetry, fiction, and creative non-fiction.

In addition, we are among just a few programs in the country offering a playwriting concentration, and one of three programs with an internationally recognized faculty who offer a concentration in literary translation.

The number and variety of our faculty guarantees consistent individual attention to student work during the period of this 48 credit hour degree. The range of concentrations gives students the opportunity to take classes with other writers from different backgrounds and in different genres. An annual series of readings and visiting writers in all genres supports our regular curricular offerings.

ευχαριστω τον Phil Brady, την Maggie Anderson, την Jana Russ, την Mary Biddger, τον Graig Paulenich, και την Jessica Schantz

Κεντ 1970

the place of the tragedy

MONDAY, MAY 4, 1970
At 11 a.m., about 200 students gathered on the Commons. Earlier that morning, state and local officials had met in Kent. Some officials had assumed that Gov. Rhodes had declared Martial Law to be in effect--but he had not. In fact, martial law was not officially declared until May 5. Nevertheless, the National Guard resolved to disperse any assembly.
As noon approached, the size of the crowd increased to 1,500. Some were merely spectators, while others had gathered specifically to protest the invasion of Cambodia and the continued presence of the National Guard on the campus. Upon orders of Ohio's Assistant Adjutant General Robert Canterbury, an army jeep was driven in front of the assembled students. The students were told by means of a bullhorn to disperse immediately. Students responded with jeers and chants.

When the students refused to disperse, Gen. Canterbury ordered the guardsmen to disperse them. Approximately 116 men, equipped with loaded M-1 rifles and tear gas, formed a skirmish line towards the students. Aware of bayonet injuries of the previous evening, students immediately ran away from the attacking National Guardsmen. Retreating up Blanket Hill, some students lobbed tear gas canisters back at the advancing troops, and one straggler was attacked with clubs.

The Guard, after clearing the Commons, marched over the crest of the hill, firing tear gas and scattering the students into a wider area. The Guard then continued marching down the hill and onto a practice football field. For approximately 10 minutes, the guard stayed in this position. During this time, tear gas canisters were thrown back and forth from the Guard's position to a small group of students n the Prentice Hall parking lot, about 100 yards away. Some students responded to the guardsmen's attack by throwing stones. Guardsmen also threw stones at the students. But because of the distance, most stones from both parties fell far short of their targets. The vast majority of students, however, were spectators on the veranda of Taylor Hall.
While on the practice field, several members of Troop G, which would within minutes fire the fatal volley, knelt and aimed their weapons at the students in the parking lot. Gen. Canterbury concluded that the crowd had been dispersed and ordered the Guard to march back to the commons area. Some members of Troop G then huddled briefly.
After reassembling on the field, the Guardsmen seemed to begin to retreat as they marched back up the hill, retracing their previous steps. Members of Troop G, while advancing up the hill, continued to glance back to the parking lot, where the most militant and vocal students were located. The students assumed the confrontation was over. Many students began to walk to their next classes.
As the guard reached the crest of the Blanket Hill, near the Pagoda of Taylor Hall, about a dozen members of Troop G simultaneously turned around 180 degrees, aimed and fired their weapons into the crowd in the Prentice Hall parking lot. The 1975 civil trials proved that there was a verbal command to fire.
A total of 67 shots were fired in 13 seconds. Four students: Allison Krause, Jeffrey Miller, Sandra Scheuer and William Schroeder were killed. Nine students were wounded: Joseph Lewis, John Cleary, Thomas Grace, Robbie Stamps, Donald Scott MacKenzie, Alan Canfora, Douglas Wrentmore, James Russell and Dean Kahler. Of the wounded, one was permanently paralyzed, and several were seriously maimed. All were full-time students.

the photo

the memorial

Επίσκεψη στο πανεπιστημιο του Κεντ. Μια ευκαιρία να θυμηθεί κανεις την εποχή που η νεολαια προσπαθούσε να αλλαει τα πραγματα. Τοτε ο Νιξον ηταν στην εξουσία, η Αμερική εισεβαλλε ξανα σε μια χώρα,αλλα στο εσωτερικό τα πράγματα δεν ηταν ρόδινα.

Σημερα η Αμερικη εξακολουθει δυο πολεμους στην άλλη άκρη της γης, ενας μαυρος ειναι για πρωτη φορά υποψήφιος για την προεδρία και στο Πανεπσιτημιο του Κεντ στο Students Union υπαρχει υποκαταστημα τραπεζας.