DAVID BOWIES WAS THERE, I DID’ NT.

Πέρασα μερικά από τα ποιο καθοριστικά χρόνια της ζωής μου κάνοντας μεταπτυχιακά αρχιτεκτονικής στο Λονδίνο στη δεκαετία του 80. Ηταν η εποχή του ποστ-πανκ και των  New Romantics, αλλά και της πρόσφατα αποδημήσασας Μάργκαρετ  Θάτσερ, του δόγματος « three is no society, only families and individuals», της μεγάλης κόντρας με τους ανθρακωρύχους του Άρθουρ Σάργκιλ και του πολέμου των Φώκλαντς.

Η μουσική έπαιζε πάντοτε καθοριστικό ρόλο στη ζωη μου, αλλά ως ένας πολυσυλλεκτικός ανθρωπος που ενδιαφερόταν και για τα εικαστικά, την αρχιτεκτονική, την φόρμα, ενας από τους μεγαλύτερης μου ήρωες στο χώρο δεν θα μπορούσε πάρα να είναι ο Ντείβιντ Μπάουι. Ο Λευκός Δούκας, υπήρξε ενας πραγματικό πρωτοπόρος του στιλ, ενας διανοούμενο δανδής και ένας απαράμιλλος εκλεκτιστής με αυτήν την ιδιαιτερότητα που εκλύεται τόσο αυθεντικά μόνον στην Γηραιά Αλβιόνα. Ο Μπάουι είναι ο μουσικός  που πάντρεψε το ροκ με την εικόνα , τις περσόνες, την περφορμανς και τα εικαστικά, ο καλλιτέχνης που καθόρισε  το Ροκ εν’ Ρολ όσο κανένας άλλος, έχοντας επηρεάσει ενεργά μέσα από όλες αυτές τις δεκαετίας μια πλειάδα ετερόκλητων  καλλιτεχνών από εντελως διαφορετικούς χώρους (και αυτό εχει τη σημασία του) . Δυστυχώς δεν έχω καταφέρει ως τωρα να δω καποια συναυλία του, είτε εκείνη την εποχή είτε αργότερα σε οποιαδήποτε άλλη χώρα. Τον Ντίλαν τον εχω δει 5-6 φορές, ο Τζιμ (Μόρισσον) πέθανε όταν ήμουν παιδάκι, απέμενε αυτή η «κατάρα» του Μπάοουι.

Πριν λίγες μερες βρέθηκα ξανά στο Λονδίνο μετα από ένα μεγάλο διάλειμμα  για άλλους λογους , αλλά μια δύσκολη περιπέτεια υγείας με την σπονδυλική στήλη, που μου απαγόρευε τη μετακίνηση για κάποιους μήνες. Φανταστείτε τη χαρά μου όταν διάβασα ότι κατά το διάστημα της παραμονής μου, στο περίφημο  Victoria and Albert Museum  θα λειτουργούσε μια έκθεση με τον τίτλο «David Bowie is» . Στο μουσείο προσφέρθηκε  μοναδική πρόσβαση στο Αρχείο του Ντέιβιντ Μπάουι ώστε να διοργανωθεί η πρώτη διεθνής ρεστροσπεκτίβα αφιερωμένη σε αυτή την σπάνια καριέρα. Υπάρχουν περισσότερα από 300 εκθέματα που περιλαμβάνουν από χειρόγραφους στίχους, αυθεντικά κοστούμια, αντικείμενα μόδας, σπάνιες φωτογραφίες, σπάνιο οπτικοακουστικό υλικό, σκηνικά και όργανα μουσικής.

Μιλάμε δηλαδή για κανονικό προσκύνημα στο ναό του καλλιτέχνη που μαζί με Μπομπ Ντίλαν  και τον Τζιμ Μόρισον θαυμάζω πιο πολύ από τον κόσμο της μουσικής. Εννοείται το ότι με το που πατάω το πόδι μου στην βρετανική πρωτεύουσα, πριν αρχίσω ακομα το  trip down to memory lane –επίσκεψη στο παλιό σπίτι στο  St. John’s Wood  όπου έμεινα επι τρία συναπτά έτη, επίσκεψη ατο παλιό μου πανεπιστήμιο (Architectural Association, Bedford Square) – πριν λοιπόν από οτιδήποτε άλλο, παίρνω τηλέφωνο το Μουσείο να κλείσω θέση. Εννοείται πως δεν μιλάμε για μια μικρή γκαλερί στο Σόχο αλλά για ολόκληρο εικαστικό κολοσσό: κοτζάμ Victoria and Albert Museum. Φανταστείτε την απόλυτη απογοήτευση μου όταν άκουσα «Συγγνωμη αλλα η έκθεση είναι  sold out μεχρι τις…12 Ιούνιου!».  

Πήρα μια ελαφρά δόση μεθαδόνης βλέποντας την συμπαθητική έκθεση του Ροΐ Λιχτενστάιν στην  Tate Modern, αλλα ο μεγάλος Λευκός Δούκας θε μένε ανάμνηση παλια.

Και ως κερασάκι στην τούρτα, την τελευταία  μερα μου στο Λονδίνο ζω ένα συγκοινωνιακό δράμα, διότι οι κεντρικοί οι δρόμοι είναι μπλοκαρισμένοι για την δημοσία δαπάνη κηδεία τις Μάργκαρετ Θάτσερ, της Σιδηράς Κυρίας που άνοιξε το δρόμο για την παγκοσμιοποίηση, την ελεύθερη αγορά και τον δίχως όρια νεοφιλελευθερισμό.

Στην θεωρία της αφήγησης υπαρχει ενας όρος που λέγεται closure. No Bowie yet, but no Maggie anymore.

Πρωτοδημοσιευτηκε στο  andro.gr

http://www.vam.ac.uk/content/exhibitions/david-bowie-is/