Κριτικη της Αννυς Kολτσιδοπουλου απο την Καθημερινη

Κριτικη της Αννυς Kολτσιδοπουλου απο την Καθημερινη

ΑΛΕΞΗΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣ

Σκότωσε ό,τι αγαπάς

σκην.: Αρης Τρουπάκης

θέατρο: Οδού Κεφαλληνίας (β΄ σκηνή)

Ούτε κι εδώ έβρεξε. Ολα όμως έμοιαζαν οξειδωμένα από μιαν αόρατη, κι αδικαιολόγητη για καθωσπρέπει δικηγορικό γραφείο, υγρασία. Υγρασία ετών αναμονής, ερωτικής προσμονής, ποτών, δακρύων, ιδρώτα και τέλος αίματος. Ο Αρης, από καιρό άφαντος, επισκέπτεται μετά 14 χρόνια τη φίλη του Κατερίνα, δικηγόρο, εργένισσα, κλασική επιτυχημένη της γενιάς της Μεταπολίτευσης. Ακόμη νέοι κι ερωτεύσιμοι προδιαθέτουν για μια ιστορία αγάπης ή έστω χωρισμού. Ανάμεσά τους όμως κυκλοφορεί συνεχώς το όνομα αλλά και το φάντασμα ενός τρίτου φίλου του Μιχάλη, εραστή της Κατερίνας και κολλητού του Αρη, που δολοφονήθηκε στην πορεία μνήμης για το Πολυτεχνείο, το 1980. Από τότε δηλαδή που έχουν να βρεθούν οι δυο τους, κυνηγημένοι όχι μόνον από τον θάνατο του Μιχάλη αλλά και από μιαν αναπάντεχη μεταξύ τους ερωτική έλξη, το απόγευμα πριν από τη μοιραία πορεία. Είναι μια συνάντηση μαεστρικά δομημένη από τον συγγραφέα (και στη συνέχεια δραματουργό μαζί με τον σκηνοθέτη και τον σκηνογράφο Θοδωρή Χρυσικό), με αποσπασματικό λόγο και σποραδικές πληροφορίες, που τελικά εκβάλλει σ’ ένα πολυπλόκαμο μυστικό, σχετικό με το πρόσφατο πολιτικοκοινωνικό παρελθόν, αν όχι και μέλλον μας. Ο θεατής παρακολουθεί τη σκηνική δράση και αφήγηση, αφήνεται στην προσδοκία ενός λυτρωτικού, ερωτικού σμιξίματος χωρίς να ελευθερώνεται από συσχετισμούς, εικόνες, αναμνήσεις. Τελικά, ένα πολιτικοκοινωνικό, ερωτικοακυρωτικό ψυχογράφημα δωματίου με δυνατό διάλογο, εσωτερική κι εξωτερική δράση, αλλεπάλληλα φινάλε και αμείωτη ένταση. Ο σκηνοθέτης Αρης Τρουπάκης, εκτός από το σασπένς και την άψογη διδασκαλία ρυθμών, τονισμών, συγκοπτόμενων εννοιών και κινήσεων, φρόντισε για απολαυστικές λεπτομέρειες - γκέστους που έδωσαν χιουμοριστική αλαφράδα στις συμπεριφορές αλλά τόνισαν και χαρακτηριστικά γνωρίσματα των προσώπων (μοναδικό το αδιαφανές τζάμι που κρύβει στις πρώτες σκηνές τον επί χρόνια εξαφανισμένο Αρη). Ο Αντώνης Καρυστινός, σκοτεινός, αδέξιος, με «σφραγίδα ποινής αειφυγία» γι’ αυτό ίσως ιδιαίτερα ποθητός, η Δανάη Παπουτσή, αρχικά εύθραυστη κι αστικοποιημένη εκτινάσσεται στη συνέχεια απρόβλεπτα δυναμική, θερμή, ανθεκτική και γι’ αυτό σχεδόν σπαραχτική στη μοναξιά και στη γνώση της. Εργο και παράσταση αναμοχλεύουν πέρα από τα προφανή (έρωτας - αποδοχή - αντίσταση - μαζί - χώρια), επίπεδα πολύ βαθύτερων ατομικών, κληρονομικών και συλλογικών καταβολών μας.