Edward Hopper revisited

Whitney Museum.
Έκθεση του πολ Μακ Κάρθι. Από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της γενιάς του. Εγκαταστάσεις που επιδιώκουν να σε κάνουν να χάσεις τον προσανατολισμό σου μέσα από καθρέφτες που στροβιλίζονται, προβολές και διαρκώς μεταβαλλόμενους χώρους. Εγκεφαλικό παιχνίδι, που προσωπικά δε με συγκίνησε.
Στο Whitney όμως υπάρχουν και μερικά από τα ωραιότερα έργα του Έντουαρντ Χοπερ. Θυμήθηκα το Σικάγο , το 2004.

Σε λίγη ώρα βρίσκονταν απέναντι στον πιο διάσημο πίνακα του Έντουαρντ Χόπερ: ‘Τα γεράκια της νύχτας’. Μια νυκτερινή σκηνή σ’ ένα μπαρ - φαγάδικο, κλεισμένο με γυαλί από τον υπόλοιπο κόσμο, με τρεις ξενύχτηδες, δυο άντρες και μια γυναίκα, χαμένοι ο καθένας στον δικό του κόσμο. Ο φωτισμός του χώρου από λάμπες φθορίου έδινε ένα δραματικό τόνο στη σύνθεση, τονίζοντας τη μοναξιά των πελατών. Το μαγαζί εξέπεμπε μια απόκοσμη λάμψη, σαν ένας φάρος σε μια σκοτεινή γωνία ενός δρόμου. Οι τέσσερις - μαζί με τον μπάρμαν - ανώνυμες φιγούρες έμοιαζαν αποκομμένες, τόσο από τον παρατηρητή τόσο και μεταξύ τους.
«Από τότε που έφυγα από το σπίτι» είπε η Λόρα «είχα αυτή την εικόνα σε πόστερ σε κάθε δωμάτιο που έμενα. Πρόσεξε, το μαγαζί είναι εντελώς κλειστό. Δεν υπάρχει τρόπος να μπεις, ούτε να βγεις».
«Μου φαίνεται πως οι άντρες έχουν έρθει για τη γυναίκα. Στην επόμενη σκηνή θα της μιλήσουν».
«Μπα, όχι. Κι οι τρεις τους είναι σαν πουλιά. Τρία φυλακισμένα πουλιά, πίσω από το γυαλί. Έτσι ένιωθα κι εγώ. Ένα πουλί σε γυάλινο κλουβί που χτυπάει συνέχεια το κεφάλι του στο τζάμι».


Εδώ εκτος των άλλων υπαρχει ενα συγκλονιστικό έργο το Early Sunday Morning. Εδω με ενα μονο σκουρο παραλληλογραμμο ο Χόπερ καταδεικνυει την απειλη του ουρανοξύστη που σκιαζει με τον ογκο του το παραδοσιακό αμερικανικο οικοδομημα, ενω η απουσια των ανθρωπων δινει στη συνθεση μια αγρια δυναμη. Εαν δεν υπήρχε αυτο το μικρό μαυρο σχήμα θα μιλαγαμε για εναν τελειως διαφορετικό πίνακα.