Το «Μεγάλο» Ελληνικό Μυθιστόρημα

Η ελληνική λογοτεχνία τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε μια φάση αλλαγής, ανοίγεται στον κόσμο και απορροφά, χωνεύει. Η συγκεκριμένη περίοδος τόσο κατακερματισμένη μεταιχμιακή και απομαγευτική μια και τα ερεθίσματα που προσφέρει είναι a priori διυλισμένα και έρχονται στο φως έχοντας ήδη απεκδυθεί το μύθο τους. Το διάστημα αυτό δεν γράφτηκε το «Μεγάλο Ελληνικό Μυθιστόρημα» γιατί η εποχή μας παράγει τα ίδια της τα γεγονότα ως αποδομημένες αφηγήσεις μποϊκοτάροντας ως ένα σημείο την λογοτεχνική τους απόδοση μέσα από κλασικές, μοντέρνες ακόμα και μεταμοντέρνες αφηγήσεις.
Όταν κατασταλάξει το παραξενισμα που δημιούργησε αυτός ο νέος πολυεπιπεδος αλλά και θραυσματικός κόσμος, θα υπάρξει και ο χώρος για έναν ενιαίο λόγο που θα μιλήσει για αυτό το μεταίχμιο. Το δύσκολο είναι να βρεθεί η αφήγηση που θα μιλήσει για την αποδομημένη πραγματικότητα. Δεν αρκεί να είναι «μεταμοντέρνα», σαρκαστική και παιγνιώδης. Θα πρέπει να είναι μια αφήγηση που –για να υπερβάλλω λίγο-, θα οφείλει να υπερβαίνει σχεδόν τον ιδιο της τον ορισμό. Μια αφήγηση ικανή να διηγηθεί, να αναδημιουργήσει και να σχολιάσει μια πραγματικότητα που βιώνεται σχολιασμένη ήδη, se real time.
Θέλω να πιστεύω ότι μια τέτοια αφήγηση επωάζεται και ότι στο μέλλον θα δούμε έλληνες συγγράφεις να παίρνουν τα ρίσκα που απαιτούνται για κάτι τέτοιο.