"Χαμαιλέοντες" : Το νέο μυθιστόρημα του Αλέξη Σταμάτη- Amfissaface

"Χαμαιλέοντες" : Το νέο μυθιστόρημα του Αλέξη Σταμάτη-Αποκλειστική συνέντευξη στο Amfissaface

Δημοσιεύθηκε : 18 Δεκέμβριος 2013

 Περίληψη

Μια οικογένεια στο πέρασμα του χρόνου.

Δύο νέοι που παντρεύτηκαν παρά τις αντίθετες καταβολές τους. Μια γυναίκα δακτυλοδεικτούμενη, ένας πατέρας ξενιτεμένος, ένας μυστηριώδης φίλος από το παρελθόν.Ένα παράξενο γράμμα. Μια σχεδόν βουβή ταινία. Ένας έφηβος που ανδρώνεται στα χρόνια μιας ψεύτικης ευημερίας. Μια κοπέλα που τραγουδά για έναν κόσμο που αλλάζει. Ένα παιδί που παρατηρεί την πορεία προς την κατάρρευση.

 Μια κοινωνία που βγαίνει απ’ το σκοτάδι, αλλά τελικά μεθάει από το φως.

Άνθρωποι που δημιουργούν, ερωτεύονται και ελπίζουν, άνθρωποι που προσαρμόζονται και αλλάζουν «χρώμα» για να ελιχθούν. Γύρω τους μια χώρα που βιώνει έντονες συγκρούσεις και συμβιβασμούς. Μια χώρα που ξορκίζει τους φόβους της, αλλάζει διαρκώς ιδεολογίες, μόδες και επιθυμίες, αλλά στο βάθος παραμένει ίδια, ανέτοιμη «από καιρό».

Ένα βιβλίο για την ανθρώπινη φύση και τις αδυναμίες της, για τον τόπο που μας γεννά και μας στιγματίζει για πάντα.

 Δείτε το βίντεο του " Χαμαιλέοντες"   

 Οι «Χαμαιλέοντες» είναι το δέκατο κατά σειρά μυθιστόρημα του Αλέξη Σταμάτη. Όπως λέει ο ίδιος, γράφτηκε υπό πολύ ειδικές συνθήκες κυρίως τις πρωινές ώρες όταν μια θεραπεία που ακολουθούσε τότε του είχε αλλάξει το βιολογικό ρολόι και ξυπνούσε στις 4 πμ.

«Έχω να πω πως η διαύγεια εκείνων των ωρών είναι ανεπανάληπτη. Όταν το άρχιζα πριν δυο σχεδόν χρόνια – είναι ένα αρκετά σύνθετο βιβλίο- ποτέ δεν φανταζόμουν ότι τελικά θα το έβλεπα ολοκληρωμένο. Νόμιζα πως όταν τέλειωνε αυτή η περιπέτεια θα άρχιζα κάτι άλλο, πιο απλό, πιο «του χεριού» μου. Όμως ήταν μια δύναμη που δεν με άφηνε να το παρατήσω. Και ιδού…το βιβλίο της κορτιζόνης.»

 Ένα μικρό απόσπασμα:

”Αχανές κίτρινο. Κάπου μαύρες κινούμενες κουκκίδες. Και δυο ειδών αρμονικές. Το πέρα δώθε των σταχυών από τον άνεμο που λυσσομανούσε, και το τρίξιμό τους όπως τα τσάκιζαν οι λασπωμένες μπότες για ν’ ανοίξουν δρόμο. Και κρύο. Κρύο της αρκούδας.
Ήταν τρεις. Εκείνος περπατούσε δεύτερος, μπροστά του έβλεπε την πλάτη του προπορευόμενου, με το σάκο να ’χει γείρει αριστερά, ενώ από πίσω άκουγε τα βήματα εκείνου που ακολουθούσε. Ακοή και όραση έλεγχαν την πορεία. Ήταν κουρασμένος, τόσες ώρες πεζοπορία, πόδι μπρος, πόδι πιο μπρος. Παρ’ όλο το ψύχος, το ρούχο βρομούσε από ιδρώτα. Έπιασε το παγούρι. Το κούνησε. Είχε μείνει το ένα τρίτο. Ήπιε μια γερή γουλιά. Βλαστήμησε. Από πίσω ακούστηκε το «τσαφ» ενός σπίρτου. Ο φώσφορος που τριβόταν στην επιφάνεια του σπιρτόκουτου. Ύστερα δεύτερη και τρίτη φορά το ίδιο – πού ν’ ανάψεις με τέτοιον αέρα. Το τέταρτο κράτησε λίγο παραπάνω. Ακούστηκε ο ανεπαίσθητος ήχος της φλόγας. Ξάφνου, μια τρίτη συχνότητα. Άλλης τάξεως.”

Λίγα Λόγια για το Βιβλίο:

Μια οικογένεια στο πέρασμα του χρόνου. Δύο νέοι που παντρεύτηκαν παρά τις αντίθετες καταβολές τους. Μια γυναίκα δακτυλοδεικτούμενη, ένας πατέρας ξενιτεμένος, ένας μυστηριώδης φίλος από το παρελθόν.Ένα παράξενο γράμμα. Μια σχεδόν βουβή ταινία. Ένας έφηβος που ανδρώνεται στα χρόνια μιας ψεύτικης ευημερίας. Μια κοπέλα που τραγουδά για έναν κόσμο που αλλάζει. Ένα παιδί που παρατηρεί την πορεία προς την κατάρρευση.

Μια κοινωνία που βγαίνει απ’ το σκοτάδι, αλλά τελικά μεθάει από το φως.

Άνθρωποι που δημιουργούν, ερωτεύονται και ελπίζουν, άνθρωποι που προσαρμόζονται και αλλάζουν «χρώμα» για να ελιχθούν. Γύρω τους μια χώρα που βιώνει έντονες συγκρούσεις και συμβιβασμούς. Μια χώρα που ξορκίζει τους φόβους της, αλλάζει διαρκώς ιδεολογίες, μόδες και επιθυμίες, αλλά στο βάθος παραμένει ίδια, ανέτοιμη «από καιρό».

 
Αλέξης Σταμάτης στο Amfissaface: "Τοξικές δομές που θα χρειαστούν δεκαετίες να ανατραπούν αυτά που ζούμε σήμερα".








 
 Συνέντευξη στον Ηλία Τσίγκα

 - Η απότομη μετάπτωση από τα "χρόνια της ευημερίας", όπως αναφέρεστε, στα χρόνια της κρίσης τι επίπτωση μπορεί να έχει στην ψυχή ιδίως των νέων ανθρώπων;

Για τα νέα παιδιά είναι μια αλλαγή που δεν μπορούν να αφομοιώσουν ευκολα. Δεν διαθέτουν τα εργαλεία, την ιστορική συνείδηση, την πείρα. Εδώ άνθρωποι κάποιας ηλικίας που είχαν περάσει πολύ άγριες καταστάσεις στο παρελθόν και όχι απλα αιφνιδιαστήκαν αλλά επηρεάστηκαν και σε μεγάλο βαθμό ψυχολογικά. Δεν ήταν μια βραδυφλεγής, αναμενόμενη αλλά μια βίαια εξέλιξη, που δεν περίμενε κανεις (όλοι είχαν ΄λιώσει΄ σε ένα παρόν που έμοιαζε αιώνιο) και κατέλαβε την πλειονότητα εξαπίνης.

- Τέτοιες μεταπτώσεις και τέτοιες εποχές συνιστούν, όντως, αφορμή κι ευκαιρία για διεισδυτικότερη εμβάθυνση στα ψυχικά ενδότερα των ανθρώπων για ένα συγγραφέα;

Το υλικό του συγγραφέα είναι η ανθρώπινη φύση. Και κυρίως η ανθρώπινη φύση σε κρίση. Οπότε κάθε μετακίνηση από τα καθιερωμένα συνιστά ενδιαφέρον υλικό. Εδώ φυσικά υπαρχει το παράδοξο στοιχείο που συνιστά πλέον τον ίδιο τον συγγραφέα, ο οποίος από τη μια βιώνει τα γεγονότα στο πετσί με όποιες επιπτώσεις έχει αυτό στο νευρικό του σύστημα κι από την άλλη καλείται, όχι μονο να έχει μια καθαρό βλέμμα ως προς αυτά, αλλα μάλιστα ένα βλέμμα οξυμμένο και εναργές. Και δεν τελειώσαμε. Επιπροσθέτως, την ιδια στιγμή δεν πρέπει να παρασυρθεί από την «επικαιρότητα» και ως ντοκιμαντερίστας να καταγράψει ένα «τώρα». Ο συγγραφέας οφείλει να έχει μια πρισματική οπτική, μια πολλαπλή διείσδυση στα πράγματα. Αν αναλωθεί σε μυθοπλασίες με «μηνύματα», σε «διδακτισμός» και σε απλοποιητικά πρόσημα τύπου: «καλο- κακό», έχει χάσει το παιχνίδι. Κρίσεις στην ιστορία υπήρξαν πολλές. Συνήθως τα καλύτερα κείμενα δεν γράφονταν εν θερμω αλλά μετά την πάροδο ενός διαστήματος. Π.χ. τα καλύτερα βιβλία για τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο δεν γράφτηκαν κατά τη διάρκειά του, αλλά αργότερα. Κατά τη διάρκειά του γράφτηκαν υπέροχες ερωτικές ιστορίες. Πόσο μάλλον σε μια εποχή σαν τη δική μας, όπου η ιστορία έχει επιταχυνθεί με εκθετικούς ρυθμούς και ό,τι γράψω για το «τώρα» θεωρώντας το ως δεδομένο και με βάθος χρονου, σε ένα χρόνο που θα εκδοθεί, θα είναι «μπαγιάτικο».

- Χαρακτηρίζετε τη χώρα "ανέτοιμη από καιρό". Παρατηρείτε γύρω σας στοιχεία ωρίμανσής της;

Δυστυχώς όχι. Εάν εξαιρέσουμε την υπόθεση «Χρυσή Αυγή» -καθαρό σημάδι τέτοιων καιρών- υπάρχει μια φαινομενική «ησυχία», υπο την έννοια ότι η πόλη δεν καίγεται κάθε μήνα όπως πριν από ένα χρόνο, αλλά αυτό οφείλεται σε λόγους συλλογικής κόπωσης, εξάντλησης και στο γεγονός ότι πλέον η πλειονότητα του κόσμου που υποφέρει προσπαθεί κάπως να επιβιώσει. Η επιβίωση είναι ισχυρότατο ένστικτο, ανάγκη του ανθρωπου και κάποια στιγμη αναλαμβάνει πρωταρχικό ρόλο. Κάποιοι δείκτες είναι θετικοί, μακάρι αυτό κάποια στιγμή να βρει την αντανάκλασή του και στην «πραγματική ζωή», γιατί εκεί προς το παρόν δεν το βλέπει κανεις. Η δε πολιτική, αλλά και οι πολιτικοί εξακολουθούν να βρίσκονται «σε άλλο κόσμο» όπως ήταν και πριν. Τώρα όμως βγάζει μάτι.
Παρακολουθούμε ένα θεατρικό φαινόμενο, αλλά πλέον ξέρουμε ότι πρόκειται περί μυθοπλασίας. Θέατρο. Και μάλιστα κακό θέατρο. Όσο ο στόχος του πολιτικού εξακολουθεί να είναι ένας: η επανεκλογή, το οποίο σημαινει πελατειακή σχέση, διαπλοκή, μικροσυμφέροντα, ποτέ δεν θα υπαρξει ουσιαστική προσφορά από το χώρο αυτό. Αλλά και από την άλλη όχθη τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Πέραν από τους απελπισμένους ανθρώπους στους οποίους η κρίση δεν επιτρέπει τέτοιες ψυχολογικές πολυτέλειες, όσον αφόρα την ωρίμανση του μέσου Έλληνα, δυστυχώς δεν βλέπω καμία αλλαγή. Τίποτα από όσα έγιναν δεν τον έκανε σοφότερο. Όποτε υπαρξει η ευκαιρία ξαναγίνεται ο ίδιος, χωρίς να έχει αποκτήσει ακόμη την αισθηση του Πολίτη και της ευθύνης. Εσχάτως άρχισε πάλι να βουτά στα μιντιακά κουτσομπολιά της δεκάρας. Και φυσικά πέφτει αμέσως και με τεράστια ευκολία σε μια από τις δυο παγίδες που ιστορικά και αποδεδειγμένα κρύβονται στη γωνία σε περιόδους κρίσης: τον λαϊκισμό και τον εθνικισμό. Φυσικά οι βαθύτερες παθολογίες που διαμόρφωσαν τον Έλληνα δεν ξεριζώνονται σε 3-4 χρόνια. Μιλάμε για τοξικές δομές που θα χρειαστούν δεκαετίες να ανατραπούν.
Τα ’λεγε ο Παπαδιαμάντης πριν από πάμπολλα χρόνια (αυτό είναι μάλιστα και το μότο του βιβλίου μου «Χαμαιλέοντες»):
Θα έλεγέ τις ότι η χώρα αύτη ηλευθερώθη επίτηδες, διά να αποδειχθή, ότι δεν ήτο ικανή προς αυτοδιοίκησιν. Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης Βαρδιάνος στα Σπόρκα.

Ποια είναι η λύση; Μια. Παιδεια. Εκπαίδευση. Άλλα κι αυτή είναι τοσο διαβρωμένη τοσο απηρχαιωμένη τοσο ανελαστική που δεν με κάνει αν αισιοδοξώ. Πάντως μια είναι επανάσταση. Η επανάσταση της γνώσης.

- Σε σχέση με το τελευταίο μυθιστόρημά σας, το «Μπορείς να κλάψεις μες στη νερό», τι νεότερο προστίθεται στη συγγραφική σας φόρμα;
Το νέο μου μυθιστόρημα «Χαμαιλέοντες» είναι τυπικά ένα ιστορικό μυθιστόρημα. Αφόρα την ιστορία μια οικογένειας στο πέρασμα του χρονου καλύπτει 5 γενιές και περίπου 130 χρονια. Ωστόσο υπαρχει ένα αρκετά πρωτότυπο στοιχείο στην αφηγηματική φόρμα, που ελπίζω δίνει μια άλλη διάσταση στον όρο «ιστορικό» και επιτρέπει στον αναγνώστη αυτό που έλεγα πριν: μια πρισματική θέαση των πραγμάτων. Και αυτό χωρίς «απόψεις» και «συνθήματα» αλλά μέσα από τρισδιάστατους χαρακτήρες και ένα ολικό αποστασιοποιημένο βλέμμα των γεγονότων. Είναι αυτό που λενε οι αγγλόφωνοι: Show not tell.
- Σας ευχαριστώ πολύ!
Κι εγώ σας ευχαριστώ!

Ο Αλέξης Σταμάτης γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο ΕΜΠ και έκανε μεταπτυχιακά αρχιτεκτονικής και κινηματογράφου στο Λονδίνο. Έχει γράψει είκοσι δύο βιβλία (μυθιστορήματα, διηγήματα, βιβλίο για παιδιά, νουβέλες, ποίηση).

Το πρώτο του μυθιστόρημα, Ο έβδομος ελέφαντας (1998), εκδόθηκε στη Μεγάλη Βρετανία. Το Μπαρ Φλωμπέρ (2000) εκδόθηκε στη Μεγάλη Βρετανία, τη Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, τη Σερβία και τη Βουλγαρία. Επανεκδόθηκε το 2012 από τις Εκδόσεις Καστανιώτη σε νέα, συμπληρωμένη έκδοση. Η Αμερικάνικη Φούγκα (2006) κέρδισε το Διεθνές Βραβείο Λογοτεχνίας του Αμερικανικού Ομοσπονδιακού Ιδρύματος Τεχνών και εκδόθηκε στις ΗΠΑ. Η Μητέρα Στάχτη (2005) εκδόθηκε στα αγγλικά και τα τουρκικά. Το πρώτο του παιδικό μυθιστόρημα, Ο Άλκης και ο λαβύρινθος (2009), κέρδισε το πρώτο βραβείο του Κύκλου του Παιδικού Βιβλίου.

Για τη δεύτερη ποιητική συλλογή του, Αρχιτεκτονική Εσωτερικών Χώρων (2003), του απονεμήθηκε το 1994 από τον Δήμο Αθηναίων το Βραβείο Ποίησης στη μνήμη Νικηφόρου Βρεττάκου. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στη Μεγάλη Βρετανία.

Ο μονόλογός του Τελευταία Μάρθα παίχτηκε το 2008 στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας. Δύο μονόλογοί του με τίτλο Γένεση ανέβηκαν το 2009 στο Θέατρο Χώρα. Το θεατρικό του έργο Δακρυγόνα παρουσιάστηκε το 2010 στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας, όπου το 2012 ανέβηκε και το θεατρικό του Σκότωσε ό,τι αγαπάς. Το έργο του Μεσάνυχτα σ’ έναν τέλειο κόσμο ανέβηκε στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν το 2013.

Έχει αντιπροσωπεύσει πολλές φορές την Ελλάδα σε διεθνή λογοτεχνικά συνέδρια και διδάσκει δημιουργική γραφή στο Κολλέγιο Αθηνών-Ψυχικού και στο Μουσείο Ηρακλειδών.

Από τις Εκδόσεις Καστανιώτη κυκλοφορούν:

Χαμαιλέοντες, 2013
Χαμαιλέοντες (ePUB), 2013
Μπορείς να κλάψεις μες στο νερό;, 2012
Μπορείς να κλάψεις μες στο νερό; (ePUB), 2012
Μπαρ Φλωμπέρ (ePUB), 2012
Τέλος καλό, όλα καλά, 2012
Τέλος καλό, όλα καλά (ePUB), 2012
Μπαρ Φλωμπέρ, 2012
Κυριακή (ePUB), 2011
Κυριακή, 2011
Σκότωσε ό,τι αγαπάς (ePUB), 2010
Θρυλικές ιστορίες (ePUB), 2010
Θρυλικές ιστορίες, 2010
Σκότωσε ό,τι αγαπάς, 2009
Ελληνικά εγκλήματα 3, 2009
Ο Άλκης και ο λαβύρινθος, 2008
Βίλα Κομπρέ, 2008
Αμερικάνικη φούγκα, 2006
Μητέρα Στάχτη, 2005
Ποτέ δεν είμαστε μόνοι, 2004
Οδός Θησέως, 2003
Οδός Θησέως (ePUB), 2003
Σαν τον κλέφτη μες στη νύχτα, 2002
Απλή μέθοδος των τριών, 1995
Αρχιτεκτονική εσωτερικών χώρων, 1993

Ο Αλέξης Σταμάτης στο A & C.

από Art and City | Δευτέρα, 23 Δεκεμβρίου 2013

"Το ερέθισμα ήταν μια ανάγκη - απάντηση για το "πως φτάσαμε σε αυτό που ζούμε". Κάτι τέτοιο όμως δεν γίνεται ούτε εν θερμώ, ούτε με τσιτάτα, ούτε με "μηνύματα", ούτε με προκαλυμμένη πολιτική πρόζα, ούτε με μελοδραματικές κραυγές και δραματολαγνικούς ψιθύρους, ούτε με τις ευκολίες που δίνει η ντοκιμαντερίστικη οπτική των πραγμάτων".

"Η αρχιτεκτονική και η λογοτεχνία μοιράζονται όμοιες αρχές αισθητικής και δομής. Συχνά δε, χρησιμοποιείται η ίδια ορολογία για να περιγράφουν τόσο οι κειμενικοί όσο και οι αρχιτεκτονικοί τόποι". 

"Με πρωθυπουργό εγγονό μιας μεγάλης συγγραφέα και πρώην συνομιλητή του Ελύτη είναι απίστευτο πως επιτρέπεται ο χώρος του βιβλίου να βρίσκεται σε αυτό το χαλί. Με πολύ λίγα χρήματα με 100.000€ πχ (το 1/10 του εφάπαξ του κυρίου Τσουκαλά) πχ θα μπορούσαν να χρηματοδοτηθούν μεταφράσεις 20 Ελληνικών βιβλίων κάθε χρόνο στο εξωτερικό". 

Μιλήστε μας λίγο για το νέο σας βιβλίο «ΧΑΜΑΙΛΕΟΝΤΕΣ».
Το ερέθισμα ήταν μια ανάγκη - απάντηση για το "πως φτάσαμε σε αυτό που ζούμε". Κάτι τέτοιο όμως δεν γίνεται ούτε εν θερμώ, ούτε με τσιτάτα, ούτε με "μηνύματα", ούτε με προκαλυμμένη πολιτική πρόζα, ούτε με μελοδραματικές κραυγές και δραματολαγνικούς ψιθύρους, ούτε με τις ευκολίες που δίνει η ντοκιμαντερίστικη οπτική των πραγμάτων. Απαιτεί πρισματικό βλέμμα, απόσχιση από τα πράγματα ενώ ταυτόχρονα το ζεις, βαθιά εξόρυξη στο παρελθόν και καλειδοσκοπική προβολή στο μέλλον. Θέλει έναν ειδικού τύπου ρεαλισμό, που μπορεί να αποδώσει το κιαροσκούρο της ιστορίας.

Έχετε σπουδάσει αρχιτεκτονική. Σε τι βαθμό έχουν επηρεάσει τη γραφή σας οι σπουδές σας αυτές;
Από τον Άγιο Αυγουστίνο ως τον Ιταλό Καλβίνο και τον Ζορζ Περέκ, αρχιτεκτονική και λογοτεχνία έχουν διασταυρωθεί πολλές φορές, στην κοινή τους επιδίωξη να αφηγηθούν, να δημιουργήσουν, να αναδημιουργήσουν και να εκφράσουν το χώρο. Στην λογοτεχνία εξωτερικοί και εσωτερικοί χώροι – πόλεις, γειτονιές, δρόμοι, κτίρια και δωμάτια – εμφανίζονται ως τοποθεσίες όπου εξελίσσεται η εμπειρία της ζωής, αλλά και ως τόποι που φέρουν ορατά τα ίχνη του περάσματος του χρόνου, τόποι στους οποίους προβάλλουμε τις προσωπικές μας εμπειρίες και αναμνήσεις. Η αρχιτεκτονική και η λογοτεχνία μοιράζονται όμοιες αρχές αισθητικής και δομής. Συχνά δε, χρησιμοποιείται η ίδια ορολογία για να περιγράφουν τόσο οι κειμενικοί όσο και οι αρχιτεκτονικοί τόποι.
Έχοντας ο ίδιος σπουδάσει αρχιτεκτονική, πριν καταλήξω να αφιερωθώ αποκλειστικά στη συγγραφή, μπορώ να καταθέσω την ευγνωμοσύνη μου σε αυτό το μεγάλο σχολείο που με βοήθησε αφάνταστα στην εργασία μου ως μυθιστοριογράφου.
Κυρίως όμως, οι σπουδές μου στην αρχιτεκτονική με βοήθησαν στο να σκέφτομαι κατασκευαστικά: να είμαι σε θέση να κάνω μια αφηρημένη ιδέα, πράξη. Ένα αποφασιστικό εργαλείο εξαιρετικά χρήσιμο στην σύλληψη, χάραξη, δομή και επεξεργασία των βιβλίων μου. 

Μετά από 15 χρόνια από τότε που κυκλοφόρησε το πρώτο σας μυθιστόρημα πόσο πιστεύετε πως έχει εξελιχτεί η γραφή σας; Και αν έχει διαφοροποιηθεί.
Φυσικά και έχει αλλάξει. Άλλα ξέρετε, ο συγγραφέας δεν είναι και το καταλληλότερο πρόσωπο να κρίνει τον εαυτό του. Πιστεύω βέβαια ότι οι όποιες συγγραφικές έμμονες μου παραμένουν οι ίδιες.

Ποια είναι κατ’ εσάς τα γνωρίσματα ενός καλού συγγραφέα;
Προσωπική φωνή, αλήθεια, λοξή ματιά, και η ικανότητα του να εκπλήσσει και να εκπλήσσεται διαρκώς από τον εαυτό του.

Έχοντας ζήσει, και ξεπεράσει, τον αλκοολισμό πιστεύετε πως τα πάθη βοηθούν έναν καλλιτέχνη να εξελιχθεί και να γεμίσει τη φαρέτρα του;
Καθόλου. Δεν είναι ικανή και αναγκαία συνθήκη να έχεις ταλαιπωρηθεί από κάτι για να "μάθεις". Μπορείς να μάθεις απλά χρησιμοποιώντας το νου σου. Αυτό το παραμύθι ότι πρέπει να σωματοποιηθεί το πάθος, ο πόνος η απόγνωση κλπ ώστε να αποδοθούν καλλιτεχνικά είναι από τις μεγαλύτερες παρανοήσεις που κυκλοφορούν για την καλλιτεχνική δημιουργία. Ανήκει σε άλλες εποχές.

Έχετε καταπιαστεί με πολλά συγγραφικά είδη. Το μυθιστόρημα, το θεατρικό έργο, το έργο για παιδιά. Ποιες οι διαφορές και οι δυσκολίες του κάθε είδους;
Το καθένα έχει τις δυσκολίες και τις ιδιαιτερότητες του. Κατ εμέ, το πιο δύσκολο είναι με διάφορα το θεατρικό έργο. Πρόκειται για ένα μη κείμενο που προϋποθέτει σκηνοθέτες και ηθοποιούς για να υπάρξει.

Πως βλέπετε την πορεία της νέας Ελληνικής λογοτεχνίας;
Η νέα Ελληνική λογοτεχνία διαθέτει εξαιρετικά ταλέντα. Νομίζω ότι έχουμε μια από τις καλύτερες λογοτεχνίες στην Ευρώπη. Γιατί δεν είμαστε γνωστοί; Πρώτον για την απόλυτη ανυπαρξία πολίτικης βιβλίου, ένα έγκλημα του Κράτους και του Υπουργείου Πολιτισμού απέναντι σε έναν τομέα που κατά τα άλλα χρησιμοποιεί (μιλάω και για τον πολιτισμό γενικότερα) ως "βάρια βιομηχανία" της χωράς! Δεύτερον γιατί η κρίση έχει δημιουργήσει τεραστία προβλήματα στη βιβλιαγορά με αποτέλεσμα να κυριαρχεί η φτηνή "λογοτεχνία" και τρίτον για στο εξωτερικό είμαστε ανύπαρκτοι διότι μας έχουν – ακριβώς λόγω αυτής της ανύπαρκτης πολιτικής βιβλίου - ακόμα τοποθετημένους στο επίπεδο Ζορμπάς - σουβλάκι - τζατζίκι - εξωτισμός.

Ποιοι συγγραφείς σας έχουν επηρεάσει;
Εδώ μπορώ να σας γράψω έναν κατάλογο με εκατό ονόματα... δεν είμαι από τους συγγραφείς που έχουν καθοριστεί από έναν οι δυο "προγόνους". Η "αγωνία της επίδρασης" έχει σπάσει σε πολλά μικρά κομματάκια. Οι επιρροές μου είναι πρισματικές και πολυποίκιλες. Και δεν αφορούν μόνο στη λογοτεχνία. Ενδεικτικά σας αναφέρω χωρίς ειρμό μερικά ονόματα που με έχουν επηρεάσει στη συγγραφή μου και δεν είναι όλοι απαραίτητα λογοτέχνες. Όμηρος, Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, Βάλτερ Μπένγιαμιν, Κάρολος Ντίκενς, Πολ Τσελάν, Ινγκμαρ Μπεργκμαν, Αρθρούρος Ρεμπό, Μάρλον Μπράντο, Λούντβιχ Βιτγκενστάιν, Ντέιβ9ντ Μπόουι, Ντέιβιντ Φόστερ Ουάλας, Αριστοτέλης, Γκαουντί, Τζέιμς Τζοις, Μικελαντζελο Αντονιόνι, Βίνσεντ βαν Γκογκ, Μπομπ Ντίλαν, Εμιλι Ντίκινσον, Τόμας Πίντσον, Αντρέι Ταρκόφσκι, Ουίλιαμ Σαίξπηρ, Ουίλιαμ Μπάροουζ, Ουίλιαμ Φόκνερ, Τζιμ Μόρισσον.

Ποια είναι η γνώμη σας για όλη αυτή τη μεγάλη ιστορία με το ΕΚΕΒΙ, ένα χρόνο τώρα;
Σχεδόν σας απάντησα πριν, εντάσσεται στην απαξίωση του βιβλίου από την Ελληνική Πολιτεία, ένα διαρκές έγκλημα που απορώ πως συνεχίζεται ακόμα. Με πρωθυπουργό εγγονό μιας μεγάλη συγγραφέα και πρώην συνομιλητή του Ελύτη είναι απίστευτο πως επιτρέπεται ο χώρος του βιβλίου να βρίσκεται σε αυτό το χαλί. Με πολύ λίγα χρήματα με 100.000€ πχ (το 1/10 του εφάπαξ του κυρίου Τσουκαλά) θα μπορούσαν να χρηματοδοτηθούν μεταφράσεις 20 Ελληνικών βιβλίων κάθε χρόνο στο εξωτερικό. Μόνο αυτό θα έκανε τεράστιο καλό στην Ελληνική λογοτεχνία. Έχουμε καταλήξει οι συγγραφείς να είμαστε οι παράγωγοι του εαυτού μας. Και φυσικά κανείς να μην διανοείται καν να ισχυριστεί πως "ζω από το έργο μου".

Οι δύσκολοι οικονομικά καιροί που βιώνουμε πιστεύετε ότι μπορούν να εξελίξουν την τέχνη και τους καλλιτέχνες εν’ γένει; Όχι οικονομικά, αλλά από θέμα δημιουργικότητας, θεματολογίας κτλ;
Είναι δίκοπο μαχαίρι. Από τη μια η κρίση ολοένα και δημιουργεί νέες εστίες, νέους τρόπους έκφρασης, πειραματισμούς, και από την άλλη υπάρχουν επαγγέλματα όπως του ηθοποιοί με 95% ανεργία η όπως του συγγραφέα που ενιαία δυνατόν να ζήσει από τη δουλεία του. Πρόσφατα έργο μου ανέβηκε με επιτυχία στο Θέατρο Τέχνης. Η τελική αμοιβή μου μετά τις κρατήσεις ήταν... μόλις 236€!

Κλείνοντας, ποιος ήρωας μυθιστορήματος θα θέλατε να ήσασταν;
Ο Άμλετ χωρίς το τραγικό τέλος. Άλλα επειδή αυτό δε γίνεται, ας μείνω ο ήρωας του δικού μου μυθιστορήματος.

***Ερωτήσεις: Νάνσυ Σπετσιώτη, Σκηνοθέτις.

Βιογραφικό.
Ο Αλέξης Σταμάτης γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο ΕΜΠ και έκανε μεταπτυχιακά Αρχιτεκτονικής και Κινηματογράφου στο Λονδίνο. Έχει γράψει είκοσι δύο βιβλία (μυθιστορήματα, διηγήματα, βιβλίο για παιδιά, νουβέλες, ποίηση). Το πρώτο του μυθιστόρημα, "Ο έβδομος ελέφαντας" εκδόθηκε στην Μεγάλη Βρετανία το 1998. Το "Μπαρ Φλωμπέρ" (πρώτη έκδοση 2000) εκδόθηκε στην Μεγάλη Βρετανία, τη Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, τη Σερβία και τη Βουλγαρία. Επανεκδόθηκε το 2012 από τις εκδόσεις Καστανιώτη σε νέα συμπληρωματική έκδοση. Η "Αμερικάνικη Φούγκα", (2006) κέρδισε το Διεθνές Βραβείο Λογοτεχνίας του Αμερικανικού Ομοσπονδιακού Ιδρύματος Τεχνών και εκδόθηκε στις ΗΠΑ. Η "Μητέρα Στάχτη" εκδόθηκε στα αγγλικά και στα τουρκικά. Το πρώτο του παιδικό μυθιστόρημα "Ο Άλκης και ο Λαβύρινθος (2009)" κέρδισε το πρώτο βραβείο του Κύκλου του Παιδικού Βιβλίου.
Για την δεύτερη ποιητική συλλογή του, "Αρχιτεκτονική Εσωτερικών Χώρων", του απονεμήθηκε το 1994 από τον Δήμο Αθηναίων το Βραβείο Ποίησης στη μνήμη Νικηφόρου Βρεττάκου. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στην Μεγάλη Βρετανία.
Ο μονόλογος του "Τελευταία Μάρθα" παίχτηκε το 2008 στο "Θέατρο της οδού Κεφαλληνίας". Δυο μονόλογοι του με τίτλο "Γένεση" ανέβηκαν το 2008 στο "Θέατρο Χώρα". Το θεατρικό του έργο "Δακρυγόνα" παρουσιάστηκε το 2010 στο "Θέατρο της οδού Κεφαλληνίας" όπου το 2012 ανέβηκε και το θεατρικό του "Σκότωσε ό,τι αγαπάς". Το έργο του "Μεσάνυχτα σ’ έναν τέλειο κόσμο" ανέβηκε στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν το 2013.
Έχει αντιπροσωπεύσει πολλές φορές την Ελλάδα σε διεθνή λογοτεχνικά συνέδρια και διδάσκει Δημιουργική Γραφή στο Κολέγιο Αθηνών - Ψυχικού και στο Μουσείο Ηρακλειδών.

Επικοινωνία:

• bm-sruome@otenet.gr
• facebook.com/Alexis.Stamatis.gr

ΑΛΕΞΗΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣ "Το κεφάλι πάντα ψηλά και το χρώμα ίδιο"

Συνέντευξη του βραβευμένου συγγραφέα στο ART – ZHN με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του μυθιστορήματος «Χαμαιλέοντες» 

 

Ο Αλέξης Σταµάτης, στο νέο του μυθιστόρημα «Χαμαιλέοντες», παρακολουθεί µια οικογένεια στο πέρασµα του χρόνου. Από την καθηµερινή επιβίωση στη διεκδίκηση και από την απληστία στην κατάρρευση. Άνθρωποι που δηµιουργούν, ερωτεύονται και ελπίζουν, άνθρωποι που προσαρµόζονται και αλλάζουν «χρώµα» για να ελιχθούν. Γύρω τους µια χώρα που βιώνει έντονες συγκρούσεις και συµβιβασµούς. Λίγες ημέρες πριν την επίσημη παρουσίαση του βιβλίου ο συγγραφέας μίλησε στο ART – ZHN  αποκαλύπτοντας μικρά αλλά και μεγάλα μυστικά…

Αν κοιτάζαμε από την κλειδαρότρυπα μέσα στο δωμάτιό σας τις στιγμές που συγγράφετε, τι θα βλέπαμε;

Άνθρωπο συγκεντρωμένο μπροστά σε μια οθόνη να γραφεί ακούγοντας ταυτόχρονα μουσική.

Ποια φράση είναι εκείνη που διαβάσατε ή ακούσατε κάπου, κάποτε και από τότε σας ακολουθεί;  -  Από εκείνες που εσείς γράψατε ποια αγαπάτε πιο πολύ;

 Όσο πλησιάζω, το μέλλον απομακρύνεται: Είναι τίτλος ποιητικής μου συλλογής. 

Τι σας αρέσει να κάνετε όταν είστε μόνος και τι όταν είστε με παρέα;

Μόνος: Γράψιμο, διάβασμα, σειρές της ΗΒΟ. Με παρέα: Όλα τα υπόλοιπα.

Διαβάζετε κάποιο βιβλίο αυτή την εποχή;

Τη βιογραφία των Pink Floyd. 

Πώς θα σκιαγραφούσατε το προφίλ  των αναγνωστών σας;

Ανεξάρτητου ηλικίας και φύλου.

Συγγραφέας γεννιέσαι ή γίνεσαι;

Γεννιέσαι κι ύστερα γίνεσαι. 

Μυθιστορήματα, ποίηση, βιβλία για παιδιά, σενάρια, έργα για το θέατρο… Ποιο απ’ όλα είστε;

Όλα μαζί και ταυτοχρόνως. Έχω τεράστιες περιέργειες για την ανθρώπινη φύση. Κι αυτοί είναι τρόποι διερεύνησης  της.

Χωρίς πάθη και δίχως να έχουμε… πάθει πώς θα ήταν η ζωή;

Μιλάτε σε κάποιον που έχει πάθει τόσο από πάθη, που δεν έχει ιδέα σε τι αναφέρεστε…

Τι θα ζητήσετε φέτος από τον Αη Βασίλη;

Δεν έχω απαιτήσεις. Δεν ζητώ, γενικά.

Χαμαιλέοντες ή στρουθοκάμηλοι;

Το κεφάλι πάντα ψηλά και το χρώμα ίδιο.

Δανάη Πίκουλα

Παρουσίαση  βιβλίου

*Το  νέο µυθιστόρηµα   του  Αλέξη  Σταµάτη  Χαµαιλέοντες παρουσιάζουν  οι  Εκδόσεις  Καστανιώτη την  Παρασκευή 20 Δεκεµβρίου  στις  7:30  το   απόγευµα   στο  Ίδρυµα  «Μιχάλης Κακογιάννης» ( Πειραιώς 206,  ύψος  Χαµοστέρνας,  Ταύρος). Για  το   βιβλίο   θα µιλήσει  ο   δηµοσιογράφος Κωνσταντίνος  Μπογδάνος  και  o  συγγραφέας  Θανάσης  Χειµωνάς.  

*Δυο μέρες πριν, την  Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου, στο καφέ PURE BLISS,  Ρόμβης 24 (κάθετος Κολοκοτρώνη),  μεταξύ 8-10 μ.μ.  θα προηγηθεί  ένα μικρό παρτάκι με υπογραφή βιβλίων και ωραίες μουσικές!

Ο ΑΛΕΞΗΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣ γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο ΕΜΠ και έκανε μεταπτυχιακά Αρχιτεκτονικής (MPhil) και Κινηματογράφου στο Λονδίνο. Εχει γράψει συνολικά 21 βιβλία. Έργα του έχουν μεταφραστεί σε οκτώ χώρες. Το μυθιστόρημά του Αμερικάνικη Φούγκα εκδόθηκε το 2008 στις Η.Π.Α., έχοντας κερδίσει το International Literature Award από το US National Endowment for the Arts. Το παιδικό του μυθιστόρημα Ο Άλκης και ο Λαβύρινθος (2008) κέρδισε το Πρώτο Βραβείο του Κύκλου του Παιδικού Βιβλίου. Ο μονόλογος του Τελευταία Μάρθα παρουσιάστηκε το 2004 στην Πολιτιστική Ολυμπιάδα και παίχτηκε το 2008 στο Θέατρο Οδού Κεφαλλήνιας. Δυο μονόλογοι του με τίτλο Γένεση παίχτηκαν το 2009 στο θέατρο «Χώρα». Το έργο του «Δακρυγόνα» παίχτηκε τη σεζον 2010-11 στο Θέατρο της Οδού Κεφαλλήνιας. Έχει γράψει το σενάριο για την ταινία Καταιγίδα, το όποιο εγκρίθηκε από το πρόγραμμα Ορίζοντες του Ελληνικού Κέντρου Κινηματόγραφου. Έγραψε το λιμπρέτο της όπερας «Σωκράτης» που παρουσιάστηκε στο Μέγαρο Μουσικής το 2000. Έχει δημοσιεύσει έξι ποιητικές συλλογές. Για την δεύτερη συλλογή του, Αρχιτεκτονική Εσωτερικών Χώρων του απονεμήθηκε το 1994 από τον Δήμο Αθηναίων το Βραβείο Ποίησης στη μνήμη Νικηφόρου Βρεττάκου. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στην Μεγάλη Βρετανία. Το 2004 συμμετείχε στο International Writing Program of the University of Iowa μέσω Greek Fulbright Artists & Art-Scholars Award. Έχει αντιπροσωπεύσει πολλές φορές την Ελλάδα σε διεθνή λογοτεχνικά συνέδρια.

Επίσημη σελίδα του συγγραφέα στο Facebook: https://www.facebook.com/Alexis.Stamatis.gr

Ο ΑΛΕΞΗΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟΥΣ «ΧΑΜΑΙΛΕΟΝΤΕΣ»

Οι ειδικές συνθήκες κάτω από από τις οποίες έγραψε το νέο του μυθιστόρημα και οι... ταμπέλες που καταρρίπτει!

Το δέκατο βιβλίο του Αλέξη Σταμάτη βρίσκεται ήδη στα ράφια των βιβλιοπωλείων. Πρόκειται για ένα ιστορικό μυθιστόρημα, που όμως «σπάει» με την ιδιαιτερότητα της γραφής την ταμπέλα του «ιστορικού». Ο ταλαντούχος συγγραφέας αναφέρεται μάλιστα, στις ειδικές συνθήκες κάτω από τις οποίες γράφτηκε το νέο του εγχείρημα, απαντώντας στις ερωτήσεις του Provocateur…

Έχετε δηλώσει για τους Χαμαιλεόντες πως είναι ένα σύνθετο βιβλίο. Έχει να κάνει με κάποιο νέο πειραματισμό σας και αν ναι, ποιος είναι αυτός;
Πρόκειται για ένα «τύποις» ιστορικό μυθιστόρημα, μια σάγκα που διατρέχει 5 γενιές –γύρω στα 130 χρόνια- η οποια μάλιστα ξεπερνά και το «τώρα» της συγκυρίας. Τα γεγονότα για όσους τα εχουν ζησει είναι πασίγνωστα ωστοσο δεν κατονομάζεται απολύτως τιποτα. Η δραματοποίηση είναι απόλυτη. Είναι όλα «show» δεν υπάρχει καθολου «tell». Είναι μια προσέγγιση της ιστορίας που πιστεύω μπορεί να δημιουργήσει έναν εξαιρετικά ενδιαφέροντα διάλογο. Τι γίνεται αν αφαιρέσουμε τις ταμπέλες από τα γεγονότα; (ιστορικές- χρονικές- ειδολογικές κλπ) Τι συμβαίνει όταν λειτουργεί μονη της η πούρα αφήγηση;
"Παλεύατε" 2 χρόνια με τους ήρωες του βιβλίου και σύμφωνα με δήλωσή σας, δεν πιστεύατε πως θα το ολοκληρώσετε. Ποιο ήταν το ερέθισμα για να το στήσετε στο μυαλό σας και να το ξεκινήσετε και ποια ήταν η πρόκληση για να το συνεχίσετε;
 Το ερέθισμα ηταν μια ανάγκη απάντηση για το «πως φτάσαμε σε αυτό που ζούμε». Κατι τέτοιο όμως δεν γίνεται ούτε εν θερμω , ούτε με τσιτάτα, ούτε με «μηνύματα», ούτε με προκεκαλυμμένη πολιτική πρόζα, ούτε με μελοδραματικές κραυγές και δραματολαγνικούς ψιθύρους, ούτε με τις ευκολίες που δίνει η ντοκιμαντερίστικη οπτική των πραγμάτων. Θελει πρισματικό βλέμμα, απόσχιση ενώ ταυτόχρονα το ζεις, βαθειά εξόρυξη στο παρελθόν και καλειδοσκοπική προβολή στο μέλλον. Θελει έναν ειδικού τυπου ρεαλισμό, που μπορεί να αποδώσει το κιαροσκούρο της ιστορίας. Η συγκυρία γραφης για μενα ηταν εξαιρετικά ιδιαίτερη μια και περνώντας μια περιπέτεια υγείας που ειχε ευτυχώς αίσιο τέλος είχα ως side effect ενός φαρμάκου που έπαιρνα – της κορτιζόνης- την αλλαγή του βιολογικού μου ρολογιού. Επι μήνες ξυπνούσα - εν πλήρη διαύγεια – στις 4πμ. Οποτε το 80% του βιβλίου είναι γραμμένο μεταξύ 4-8πμ . Γεγονός, που σε συνδυασμό με το περιβάλλον γραφής, που ήταν συνήθως ένα νοσοκομείο, το έκανε για μένα εξαιρετικά ελκυστικό ως εμπειρία. Σε ανάλογες περιπτώσεις θα περίμενε κανείς από τον συγγραφέα να γράψει κατι σχετικό με το θέμα που τον απασχολεί εκείνο τον καιρο, όμως εμενα μου βγήκε μια αφήγηση εντελως «κόντρα», ένα είδος με το οποίο δεν είχα «αναμετρηθεί» ποτε. Ως γνωστόν, η τέχνη, όπως και η ζωή, δουλεύει μυστηριωδώς.
Παρακολουθήστε τον Αλέξη Σταμάτη να παρουσιάζει το νέο του βιβλίο, «Χαμαιλέοντες»…

Χαμαιλέοντες: Παρουσίαση στο ϊδρυμα Κακογιάννη

Την Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου στις 7.30 παρουσιάζουμε στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης το βιβλιο μου "Χαμαιλέοντες" που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Καστανιώτη. Μιλούν οι Κωνσταντίνος Μπογδάνος και Θανάσης Χειμωνάς. Διαβάζει η Εύα Σιμάτου. Σα;ς περιμένω όλους με πολυ χαρα!

Χαμαιλέοντες: το νέο μυθιστόρημα του Αλέξη Σταμάτη (βίντεο)

>

Χαμαιλέοντες: Απόσπασμα από το βιβλίο

Το χέρι της ακουμπούσε στο σαγόνι και κοίταζε από το παράθυρο του ξενοδοχείου τα δέντρα έξω στο πάρκο. Το πρωί που ξύπνησαν δε φαινόταν τίποτα, όλα τα κάλυπτε η ομίχλη, αυτή η περίφημη ομίχλη, πρώτη φορά έβλεπε τέτοια ομίχλη, τόσο διαφορετική από τη δική τους. Και οι ομίχλες είναι αλλιώτικες στους άλλους τόπους. Το παράθυρο ήταν πεντακάθαρο, το ’χε γυαλίσει η βροχή που έπεφτε ασταμάτητα όλη μέρα, μια βροχή που έδιωξε την ομίχλη, μια βροχή που τους δημιούργησε τη διάθεση να μείνουν μέσα, στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, να παραγγείλουν κρασί και να κάνουν έρωτα ως το μεσημέρι. Τώρα είχε ξεπροβάλλει ένας δειλός ήλιος που έκανε την πρασινάδα απέναντι να φαίνεται ακόμα πιο πράσινη, ένα πράσινο που βλέπεις μόνο σε πίνακες, σαν κι εκείνους που είδαν χτες στο Μουσείο.
«Τι κοιτάς;»
«Το πάρκο. Γνωριστήκαμε σ’ ένα πάρκο».
«Ναι, αλλά τότε δε βλέπαμε σχεδόν τίποτα».
Ο Παναγιώτης άγγιξε την κοιλιά της.
«Τίποτα. Τώρα τα βλέπουμε όλα».

Υδατόσημο στη μνήμη, του Αλέξη Σταμάτη

• REAL FICTION

Απο το  Literature.gr

Θεωρούσα ανέκαθεν τον εαυτό μου ταξιδιώτη και όχι τουρίστα. Με την έννοια ότι ο ταξιδιώτης βλέπει εκείνο που υπάρχει μπροστά του, ενώ ο τουρίστας εκείνο που έχει έρθει να δει.
Τα τελευταία δέκα χρόνια έχω ταξιδέψει πάρα πολύ. Με θυμάμαι διαρκώς με μια βαλίτσα στο ένα χέρι και το laptop στο άλλο. Από ΗΠΑ, Καναδά και Τζαμάικα, ως Αυστραλία, Μαυρίκιο και Ισραήλ και όχι μόνο.
Κάνοντας ένα διάλειμμα και γυρνώντας μια σελίδα στη ζωή μου, αναρωτιέμαι το γιατί. Πάντως όχι για να χαρώ «αποδράσεις». Η απόδραση είναι μια χιλοχρησιμοποιημένη λέξη, που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί «κολλάει» σαν γραμματόσημο όποτε μιλάμε για ταξίδι. Λες κι ο τόπος που ζούμε είναι μια εκούσια φυλακή από την οποία οφείλουμε να το σκάσουμε για να ξαναγυρίσουμε σιδηροδέσμιοι μετά από τις περιπλανήσεις μας στα ξένα.
Για μένα το ταξίδι υπήρξε ανέκαθεν μια αμφίδρομη διαδικασία. Από τη μια υπήρχε η χαρά της εξερεύνησης κι από την άλλη η μαγεία της διαρκούς επιστροφής. Μια αφορμή να «μαζέψω» νέες εικόνες που θα τις μεταφέρω οίκαδε για να τις επεξεργαστώ και μέσα από αυτές να βρω, εδώ, στον τόπο μου, το ποιος είμαι. Μετά από σκέψη, κατέληξα ότι τελικά ταξιδεύουμε για να ψάξουμε αυτό που μας λείπει, εκείνο που έχουμε ανάγκη και γυρνάμε πίσω για να το βρούμε.
Όπως όλοι οι ταξιδιώτες, είδα περισσότερα απ’ όσα θυμάμαι, και θυμάμαι περισσότερα από όσα έχω δει. Εκείνα που μου έμειναν δεν ήταν τα μουσεία, οι εξωτικές παραλίες, η έρημος ή οι μητροπόλεις, αλλά κάποιες θρυμματισμένες εικόνες, κάποιες γεύσεις, κάποιοι άνθρωποι. Αυτή η απερίγραπτη αύρα, το ανείπωτο, το άρρητο που αναδύει το «ξένο». Το «ταξιδεύειν» όπως και το ταλέντο είναι εγγενή, δεν κατασκευάζονται. Υπάρχουν χιλιάδες μικρά πράγματα – αόρατα τα περισσότερα – που προσδιορίζουν και πολύ λίγα από αυτά είναι καθορισμένα από τη θέλησή μας. Ίσως κάποιοι από μας διαθέτουν κάποιο «ταξιδιωτικό» γονίδιο, που κάποτε – ελπίζω ποτέ – θα αποκωδικοποιηθεί, μαζί με όλα τα θαυμαστά και ανατριχιαστικά που μας περιμένουν στο βιοτεχνολογικό μας μέλλον.
Σίγουρα ισχύει εκείνο που έχει πει ο Άγιος Αυγουστίνος, ότι ο κόσμος είναι ένα βιβλίο κι εκείνος που δεν ταξιδεύει έχει διαβάσει μόνο μια σελίδα. Εξ άλλου και η λογοτεχνία, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας μεγάλος ταξιδιωτικός οδηγός από εικόνες που διαβάζονται. Όμως το να είσαι παντού, είναι να είσαι και πουθενά.
Φυσικά είμαι βέβαιος ότι τα ταξίδια μου θα συνεχιστούν. Το σαράκι υπάρχει. Τελικά ίσως είναι πιο απλό. Ταξιδεύω για τη χαρά του ταξιδιού. Για την κίνηση. Άλλωστε η τάση της ύλης του κόσμου, από τα αιμοσφαίρια μέχρι τους πλανήτες είναι η περιφορά, η αέναη περιπλάνηση γύρω από ένα κέντρο. Έτσι και του πνεύματος.
Το μεγάλο ζήτημα είναι να κινείσαι. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ακόμα κι ένα ταξίδι εκατοντάδων χιλιάδων χιλιομέτρων αρχίζει από ένα και μοναδικό βήμα.
Αυτή είναι η ιστορία ενός ταξιδιού στην Αμερική που έγινε τον Οκτώβριο και το Νοέμβριο του 2008 με αφορμή τη βράβευση του βιβλίου μου Αμερικάνικη Φούγκα από το International Literature Award του National Endowment for the Arts. Το βιβλίο κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Etruscan Press σε μετάφραση Diane Thiel και Constantine Hadjilambrinos. Η βράβευση συμπεριλάμβανε και μια περιοδεία στις ΗΠΑ με στάσεις σε Πανεπιστήμια και πόλεις για την παρουσίαση του μυθιστορήματος. Ήταν το ταξίδι μιας ζωής. Σε 40 μέρες διέσχισα σχεδόν ολόκληρη την Αμερική. Από την Ουάσινγκτον ως το Λος Άντζελες. Όσα έζησα μου έχουν αποτυπωθεί σαν υδατόσημο στη μνήμη.

Οι Χαμαιλέοντες στα βιβλιοπωλεία

Οι Χαμαιλέοντες στο Libro

Innerview, the play as presented @Southbank centre (video)

To μονόπρακτό μου Innerview, όπως παρουσιάστηκε στο Southbank Centre στις 19/10 σε μια κατάμεστη αίθουσα Παιζουν ηEva Simatouκαι ο Nikos Poursanidis. H κριτική του σημαντικού θεατρικου κριτικού Howard Loxron στο British Theatre Quide εδω: http://www.britishtheatreguide.info/reviews/innerview-southbank-centr-9527

 

Innerview, a play by Alexis Stamatis 

πατειστε το λινκ για να δειτε το βιντεο

 

Χαμαιλέοντες

Ήρθε η μέρα! ΟΙ ΧΑΜΑΙΛΕΟΙΝΤΕΣ στα βιβλιοπωλεία. Πρώτη φορά νιώθω έτσι για ένα βιβλιο, μια και αποτυπώνει τόσα πράγματα που με αφορούν, προσωπικά συλλογικά κλπ. Ακόμη και η συγκυρία της γραφής του είναι μοναδική και αξέχαστη. Καλή ανάγνωση!

Στιγμές από παλαιότερη συνάντηση της Λέσχης Ανάγνωσης.

 Στην συντροφιά μας ο συγγραφέας Αλέξης Σταμάτης. Σχολιάζουμε το βιβλίο του "ΜΠΑΡ ΦΛΩΜΠΕΡ"


Το βιβλίο του Αλέξη Σταμάτη
Μπαρ Φλωμπέρ


Παρουσιάζουν
οι κ.κ. Νατάσσα και Μυρτώ Κακαρούνα.

Μπαρ Φλωμπέρ , σύγχρονο μυθιστόρημα, με θέμα που ξεφεύγει από τα τετριμμένα και τα συνήθη των ημερών μας. Στην ουσία είναι ένα μυθιστόρημα μέσα σε ένα άλλο μυθιστόρημα. Ο κεντρικός ήρωάς του, ο Γιάννης, γόνος γνωστής αθηναϊκής οικογένειας, τύπος αντισυμβατικός, παρ΄ ότι έχει ολοκληρώσει τις σπουδές του, βρίσκεται ακόμη σε φάση υπαρξιακής αναζήτησης. Μεγαλώνοντας «σε ένα σπίτι όπου ο τοίχος ήταν συνώνυμος με τη βιβλιοθήκη», αρθρογραφεί σε διάφορα περιοδικά και εφημερίδες με απώτερο σκοπό την κατάκτηση του μεγάλου του πάθους, που είναι η συγγραφή.
Ωστόσο βοηθάει τον πατέρα του, γνωστό συγγραφέα της εποχής, στη συγγραφή της αυτογραφίας του. Έτσι όταν ένα βράδυ κατεβαίνει στο υπόγειο να καταγράψει τα κείμενα φιλόδοξων συγγραφέων που φιλοξενούνταν στα ράφια του πατρικού του, βρίσκεται μπροστά σ΄ ένα χειρόγραφο, «Ήταν ένα μοβ ντοσιέ τυλιγμένο με μπλε κορδέλα» . Στην πρώτη σελίδα ήταν γραμμένος με χοντρό μαύρο μαρκαδόρο, ο τίτλος, ο συγγραφέας και η ημερομηνία, «Μπαρ Φλωμπέρ», του Λουκά Ματθαίου, Αθήνα 1975». Ο Γιάννης, θα το διάβαζε απνευστί σε μία νύχτα.
« Ήταν μόλις η πρώτη ανάγνωση, θα το διάβαζα ξανά και ξανά, γιατί αυτό που είχα μπροστά μου δεν ήταν μια ιστορία, ήταν σαν κάποιος να είχε βυθίσει μια βελόνα στο αίμα μου και να είχε τραβήξει τα συστατικά του πιο προσωπικού μου σύμπαντος, πραγμάτων που ούτε ο ίδιος δεν υποψιαζόμουν ή, καλύτερα, που είχα φωλιάσει στις πιο μυστικές κρύπτες της ύπαρξής μου. Ήταν σα να΄ χα κοιτάξει την ψυχή μου κατάματα».
Τελειώνοντας το χειρόγραφο τα πάντα είναι διαφορετικά για τον ήρωα, προσελκύεται από τη μαγεία της γραφής του Λουκά Ματθαίου, προβληματίζεται από τον τρόπο σκέψης, ενώ μια βαθύτερη εσωτερική ανάγκη, που αργότερα θα ανακαλύψει, τον ωθεί στην έρευνα για το τι απέγινε αυτός ο άνθρωπος και γιατί το βιβλίο του δεν εκδόθηκε ποτέ.
Σε αυτό το σημείο ο συγγραφέας μας δίνει την ευκαιρία να προβληματιστούμε για την εξέλιξη της υπόθεσης, με την εμφάνιση της μητέρας του ήρωα η οποία με την ελαφρώς αμήχανη συμπεριφορά της αφήνει στον αναγνώστη την αίσθηση, ότι όχι μόνο γνώριζε τον συγγραφέα του χειρογράφου, αλλά και ότι πίσω από αυτό κρυβόταν κάποιο μυστικό.
Έτσι ενώ ο αναγνώστης, θα πίστευε ότι ο δρόμος της αναζήτησης του ήρωα θ΄ ακολουθούσε πιο γνωστά μονοπάτια, ο συγγραφέας κάνει το μεγάλο άλμα, εκπλήσσοντάς μας και δρομολογώντας την πλοκή σε ένα ταξίδι συνεχούς αναζήτησης. Ο αναγνώστης ταξιδεύει μαζί του, ονειρεύεται, μαγεύεται από τον κόσμο της λογοτεχνίας, γυρίζει πίσω στην εποχή της γενιάς των «μπητ», μέσω του ποιητή Άρλοντ Χάνσεν.
Ο Γιάννης Λουκάς, βυθίζεται στα έγκατα του χειρογράφου, αποκωδικοποιώντας τον τίτλο ΜΠΑΡ – ΦΛΩ – ΜΠΕΡ , ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ– ΦΛΩΡΕΝΤΙΑ- ΜΠΕΡΛΙΝ , και ξεκινά την περιπέτειά του συλλέγοντας πληροφορίες προς αναζήτηση του Λουκά Ματθαίου με πρώτο προορισμό την Βαρκελώνη. Γνωρίζει σημαντικά πρόσωπα της ισπανικής κοινωνίας, μυστικά , ίντριγκες, βάζοντας ακόμη και την ίδια του τη ζωή σε κίνδυνο.
Ακολουθεί τον γρίφο που ξεδιπλώνεται σιγά -σιγά και πηγαίνει στη δεύτερη πόλη τη Φλωρεντία. Τα γεγονότα και οι εκπλήξεις παρά πολλές. Ενώ ο Γιάννης βαδίζει στα χνάρια του ήρωα, πηγαίνει στον τρίτο προορισμό το Βερολίνο, όπου οι αποκαλύψεις κορυφώνουν την αγωνία του αναγνώστη για την εξέλιξη της ιστορίας , ενώ παράλληλα ζει με τον ήρωα την κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα των μεγάλων ευρωπαϊκών πόλεων.
Η πλοκή της υπόθεσης, φέρνει τον Γιάννη πίσω στις ρίζες του, την Ελλάδα και συγκεκριμένα στην ορεινή Αρκαδία, σχεδόν σίγουρος πια, πως εκεί, θα συναντήσει το υποκείμενο της οδύσσειάς του.
Με αστυνομικό δαιμόνιο και μαθηματικούς υπολογισμούς επιστρέφει στην Ιθάκη του, η λύση έρχεται σχεδόν μόνη της, ένα σωματικό ελάττωμα, το ανεπαίσθητα μακρύτερο χέρι, και ύστερα θα έρθει η λύτρωση, οι γρίφοι θα λυθούν, τα υπαρξιακά θα απαντηθούν και το πολυπόθητο μυθιστόρημα θα ξεκινήσει να γράφεται.

Το Μπαρ Φλωμπέρ, διαβάζεται με μια ανάσα, μυθιστόρημα όπου κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη αμείωτο, προδοσία, κλοπή, απόπειρες δολοφονίας, έρωτας, ζωγραφική, λογοτεχνία, μέρη ονειρικά, συναντήσεις- ευρέσεις μετά από χρόνια, εξαφανίσεις δίχως σημάδια, οδηγούν τον ήρωα στην ανακάλυψη της αλήθειας της πραγματικής του ταυτότητας .
Ο αναγνώστης συνταξιδεύει με τον ήρωα στις κοσμοπολίτικες διαδρομές, εισβάλει στον κόσμο της φιλοσοφίας, της ζωγραφικής, της λογοτεχνίας, ενώ υπαρξιακές και ψυχολογικές αναζητήσεις ικανοποιούνται.
Σημειώσεις….
Ο αμερικανός ποιητής 'Αλαν Άνσεν είναι ο Ρόλλο Γκρεμπ στο "On the Road" του Κέρουακ, ο AJ στο "Γυμνό Γεύμα" του Μπάρροουζ, ο Νταντ Ντεφόρμ στο "American Express" του Κόρσο αλλά και ένας από τους ήρωες του "Μπαρ Φλωμπέρ", του δικού μας Αλέξη Σταμάτη που μιλώντας στο greekbooks.gr, "αποκαλύπτει": «Ο Άρνολντ Χάνσεν είναι ο γνωστός ποιητής της γενιάς των μπιτ Άλαν Άνσεν, ο άνθρωπος που δακτυλογράφησε το "Naked Lunch" του μπιτ συγγραφέα Ουίλιαμ Μπάροουζ και υπήρξε γραμματέας του μεγάλου ποιητή Ώντεν. Τον Άνσεν τον γνώρισα στο σπίτι του στον Λυκαβηττό, ήταν μία αλησμόνητη μορφή»
Επίσης ο όρος «μπητ» εισήχθη στον λογοτεχνικό κόσμο από τον Τζακ Κέρουακ περίπου το 1948 . Η Μπητ γενιά θεωρείται πως δεν έδωσε απλά ένα νέο ύφος στην αμερικανική λογοτεχνία αλλά προκάλεσε μια γενικότερη εξέγερση ενάντια στις κοινωνικές συμβάσεις της συντηρητικής κοινωνίας της δεκαετίας του '50. Αξίζει να σημειωθεί πως την εποχή εκείνη κυριαρχούσε στην κοινωνική ζωή η έννοια του αμερικανικού ονείρου. Η απόκτηση υλικών αγαθών είχε αναχθεί σε απόλυτο ιδανικό ενώ παράλληλα το ψυχροπολεμικό κλίμα ευνοούσε την καταδίκη κάθε μη συμβατικής συμπεριφοράς.» Ένα απόσπασμα του Τζακ Κερουακ από τη εισαγωγή, του έργου «στο δρόμο» ενός από τα σπουδαιότερα έργα του έλεγε:
«Οι μόνοι άνθρωποι που υπάρχουν για μένα είναι οι τρελοί, αυτοί που τρελαίνονται να ζήσουν, τρελαίνονται να μιλήσουν, τρελαίνονται να σωθούν, που ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό».


Ο Αλέξης Σταμάτης, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1960. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και έκανε μεταπτυχιακά Αρχιτεκτονικής και Κινηματογράφου στο Λονδίνο. Έχει γράψει 20 βιβλία.
• Το πρώτο του μυθιστόρημα, "Ο έβδομος ελέφαντας" (Κέδρος, 1998), εκδόθηκε στη Βρετανία.
• Το "Μπαρ Φλωμπέρ" (Κέδρος, 2000) εκδόθηκε σε Βρετανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία και Σερβία.
• Η "Αμερικάνικη φούγκα" (Καστανιώτης, 2006) κέρδισε το Διεθνές Βραβείο Λογοτεχνίας του Αμερικανικού Ομοσπονδιακού Ιδρύματος Τεχνών.
• Η "Μητέρα Στάχτη" (Καστανιώτης, 2005) εκδόθηκε σε ΗΠΑ και Τουρκία.
• Το πρώτο του παιδικό μυθιστόρημα, "Ο Αλκης και ο λαβύρινθος" (Καστανιώτης, 2009), τιμήθηκε με το Πρώτο Βραβείο του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου.
• Έχει δημοσιεύσει 6 ποιητικές συλλογές. Για τη δεύτερη συλλογή του, "Αρχιτεκτονική εσωτερικών χώρων" (2003), του απονεμήθηκε το 1994 από τον Δήμο Αθηναίων το Πρώτο Βραβείο Ποίησης στη μνήμη Ν. Βρεττάκου.
• Ο μονόλογός του "Τελευταία Μάρθα" παίχτηκε το 2008 στο "Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας". Δύο μονόλογοί του με τίτλο "Γένεση" ανέβηκαν το 2009 στο "Θέατρο Χώρα". Το θεατρικό του "Δακρυγόνα" ανέβηκε το 2010 στο "Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας".
• Επιπλέον το μυθιστόρημα «σκότωσε ότι αγαπάς θα ανέβει σε διασκευή από τον Αλέξη Σταμάτη, τον Φεβρουάριο , στη Β΄ Σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλλήνιας.
• Το τελευταίο του μυθιστόρημα "Κυριακή" κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη, το 2011.
Έχει αντιπροσωπεύσει πολλές φορές την Ελλάδα σε διεθνή λογοτεχνικά συνέδρια
Alexis Stamatis C

Γιορτή σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας και κουλτούρας στο Λονδίνο

απο την ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ

Η εκδήλωση, που θα πραγματοποιηθεί στην περιοχή Σάουθ Μπανκ (Southbank), θα αποτελέσει μια δυναμική, δημιουργική απάντηση στο θέμα της ελληνικής κρίσης.

Το Σάββατο 19 Οκτωβρίου, η Ελλάδα τιμάται στο Λονδίνο σε μια γιορτή του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού, με τίτλο «Greece Is The Word!». Η εκδήλωση, που θα πραγματοποιηθεί στην περιοχή Σάουθ Μπανκ (Southbank), θα αποτελέσει μια δυναμική, δημιουργική απάντηση στο θέμα της ελληνικής κρίσης.

Βρετανοί,  όπως η ιστορικός Μπέθανι Χιούζ, η συγγραφέας Βικτόρια Χίσλοπ και ο ανταποκριτής του BBC Πολ Μέισον, θα συναντηθούν με διακεκριμένους έλληνες καλλιτέχνες,  για να προσφέρουν στο κοινό μια ημέρα γεμάτη  διάλογο και τέχνη, φωτίζοντας τις μεγάλες στιγμές αλλά και τις τραγωδίες της ελληνικής ζωής και της ελληνικής λογοτεχνίας.

Η εκδήλωση θα ανοίξει σε κλασικό ύφος με την ιστορικό και τηλεοπτική παρουσιάστρια Μπέθανι Χιούζ, η οποία θα μιλήσει για την Ελένη της Τροίας και την συγγένεια των αρχαίων Ελλήνων με τον δικό μας σημερινό κόσμο. Τη σκυτάλη θα πάρει η Βικτόρια Χίσλοπ, που έχει γράψει τα ελληνικά μυθιστορήματα «Το Νησί» και «Το Νήμα»,  τα οποία έχουν πουλήσει εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο. Μαζί με τους κορυφαίους έλληνες λογοτέχνες Ιωάννα Καρυστιάνη, Αλέξη Σταμάτη και τον βραβευμένο μεταφραστή Ντέιβιντ Κόνολι θα διαβάσουν και θα συνομιλήσουν για την ελληνική λογοτεχνία και για τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι συγγραφείς σε μία χώρα που ο χώρος του βιβλίου απειλείται σοβαρά.

Για την ελληνική κρίση και τον ρόλο των μέσων μαζικής ενημέρωσης Ο ανταποκριτής του ΒΒC και λάτρης της Ελλάδας, Πολ Μέισον, συγγραφέας δύο βιβλίων με θέμα την παγκόσμια οικονομική κρίση και τις παγκόσμιες διαμαρτυρίες, θα διευθύνει ένα προκλητικό debate για την ελληνική κρίση και τον ρόλο των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Μαζί με τη δημοσιογράφο Μαρία Μαργαρώνη, την Ντόρα Οικονομίδη και άλλους σημαντικούς έλληνες πανελίστες, θα μιλήσουν για την ελληνική «κατάρρευση», τον ρόλο των μέσων μαζικής ενημέρωσης στην κρίση και για το ποια είναι η επόμενη ημέρα για την Ελλάδα.

Ο ανταποκριτής του ΒΒC και λάτρης της Ελλάδας, Πολ Μέισον.

Γαλαξίας ελληνικών δρώμενων Τέλος, η ηθοποιός Κατερίνα Βρανά, η οποία διαπρέπει στην Αγγλία, θα παρουσιάσει έναν γαλαξία ελληνικών δρώμενων που συμπεριλαμβάνουν το θεατρικό έργο του Αλέξη Σταμάτη με τίτλο «Innerview», που γράφτηκε ειδικά για την εκδήλωση, μεταφρασμένη ελληνική ποίηση και ανάγνωση με συνοδεία μουσικής από τη Βικτόρια Χίσλοπ.

Η ηθοποιός Εύα Σιμάτου πρωταγωνιστεί στο έργο «Innerview», το οποίο ο Αλέξης Σταμάτης έγραψε ειδικά για την εκδήλωση «Greece Is The Word!».

Το θεατρικό μονόπρακτο του Αλέξη Σταμάτη

Αλέξης Σταμάτης.

Μία κριτικός θεάτρου. Ένας ανερχόμενος σκηνοθέτης. Μία συνέντευξη. Η Αθήνα της κρίσης. Μιας κρίσης διαθλασμένης. Μιας κρίσης που επηρεάζει ακόμα και την αναπνοή. Πώς εμφιλοχωρεί η κρίση στην τέχνη; Πώς εισχωρεί στις ανθρώπινες σχέσεις; Πώς αλλάζει τη ζωή ενός σκηνοθέτη και μίας κριτικού; Ενός άντρα και μιας γυναίκας; Πώς επεμβαίνει στο τοπίο μιας πόλης;

Το «Innerview» είναι ένα έργο που μιλάει για την κρίση όχι μόνο σε πολιτικό επίπεδο, αλλά πρισματικά. Ο συγγραφέας Αλέξης Σταμάτης το έγραψε ειδικά για την εκδήλωση «Greece Is The Word!» και θα παρουσιαστεί ως «work in progress» με τους ηθοποιούς Νίκο Πουρσανίδη και Εύα Σιμάτου. Τη σκηνοθετική εποπτεία έχει αναλάβει ο Λευτέρης Γιοβανίδης, ενώ η εξέλιξη της δουλειάς πραγματοποιείται από τους ηθοποιούς και τον συγγραφέα του έργου. Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
gkoul@naftemporiki.gr

Πρόβα στο Θέατρο Τεχνης

Σήμερα κάναμε την πρώτη πρόβα για τα "Μεσάνυχτα σ' έναν τέλειο κόσμο" στο χώρο που θα παίξουμε - στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης στην Πεσμαζόγλου. Όταν μπήκα για πρώτη φορά εκει, δεν ειχε ερθει κανεις απο τους συντελεστές. Ένιωσα "κάπως". Μια ανεξήγητη οικειότητα αλλα και κάτι άλλο σαν κάπου να υπήρχαν παρουσίες. Όταν το είπε στην μάνα μου απάντησε κάτι αφάνταστα συγκινητικό. Ότι ήμουν εκει στην κοιλιά της όταν σπούδαζε εκει. Φοιτούσε στο Τέχνης πρωτοετής και ηταν έγκυος σε μενα. Ανατρίχιασα. Εχω ακούσει τον Κουν ως έμβρυο.

Innerview στο Λονδινο

Στις 19 Οκτωβρίου στο Southbank centre στο Λονδίνο θα παιχτει το εργο μου Innerview στα πλαιαια της εκδηλωσης Greece is the word! Ερμηνεια: Νίκος Πουρσανίδης και Εύα Σιμάτου. — with Eva Simatou and Nikos Poursanidis.

 

 

Old Tmes