Slumdog millionaire

Έτυχε να δω πριν από κάποιες μέρες την ταινία του Ντάνι Μπόιλ Slumdog millionaire, το «Φτωχόσκυλο εκατομμυριούχος», όπως βλέπω να μεταφράζεται, η οποία όπως ξέρουμε είναι -και δικαίως-, υποψήφια για 10 Όσκαρ μαζί με κάποια άλλα συμπαθέστατα φιλμ που ωστόσο κατά την ταπεινή μου γνώμη δεν της φτάνουν ούτε στο μικρό της δαχτυλάκι.

Η ταινία βασίζεται σε ένα εξαιρετικό σενάριο που συνδυάζει την προσδοκία του κάθε ανώνυμου ανθρώπου όπως εκφράζεται μέσα από την παγκοσμιοποιημενη λαϊκή τιβί και παιχνίδια τύπου «Θέλεις να γίνεις εκατομμυριούχος», με την άγρια ιστορία ενηλικίωσης του Τζαμάλ, ενός ορφανού παιδιού μέσα στις φτωχοσυνοικίες της σύγχρονης Ινδίας. Τα κομμάτια που αποτελούν το φλας μπακ, εκτός από ένα ιδιοφυές μοντάζ διαθέτουν μια ανελέητη ομορφιά και μια απίστευτη αισθητική που σπάνια έχω τα τελευταία χρόνια. Ο σκηνοθέτης αλιεύει μαργαριτάρια μέσα από το βούρκο, ξαναζωγραφίζοντας τον Όλιβερ Τουίστ μέσα από την πολύχρωμη παλέτα της φτωχικής Ινδίας όπου τα ορφανά στρατολογουνται την νύχτα για να «προπονηθούν» ως ζητιάνοι, ενώ οι «Μεγάλες Προσδοκίες» παρέχουν την Εστέλα στο πρόσωπο της Λατίκα, του ερωτικού αντικειμένου του Τζαμάλ.

Μια ταινία που συνδυάζει το γκροτέσκο μιας ιστορίας του Ντίκενς βυθισμένης μέσα στις κάστες της Ινδικής κοινωνίας και την αφηγηματική δύναμη του Μπόλιγουντ. Ένα μείγμα παραμυθιού, κοινωνικού σχολιασμού και άρτχαους σινεμά και μαζί ένα λαμπρό μελόδραμα, είναι ένα φιλμ που θα συζητιέται για καιρό μετά την προβολή του.

Αν τα Όσκαρ θέλουν να λέγονται αξιοκρατικά, το «Φτωχόσκυλο» πρέπει να κερδίσει με περίπατο τα βραβεία καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας.

δημοσιευτηκε στο Εθνος 26.1.09