Απόσπασμα απο το νεο βιβλιο (Ανοιξη 2011)

Και όσο αιφνίδια ήρθε, έτσι όλο αυτό το μπουρίνι εξανεμίζεται κι ο ρυθμός του δρόμου ξαναβρίσκει εκείνο το σταθερό, αναλλοίωτο τικ τακ του σφυριού που μετράει το χρονο, το χρόνο εκείνο όπου όλα τα παραπάνω δεν έχουν καμία σημασία, εκείνον όπου το μόνο πρότυπο μέτρησης είναι το ελάχιστο ρεύμα που εκπέμπει το σώμα όταν κάθεται σε μια καρέκλα, ή, αλλιώς, στη σύγχρονη ψηφιακή διάλεκτο, η ευρυζωνικότητα του παρόντος.