Ο Θρύλος στο μυαλό (απο τις ΘΡΥΛΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ)

O Θρύλος στο μυαλό
(διηγημα απο τη συλλογη "Θρυλικες ιστορίες" εκδ. Καστανιώτη)

Έβλεπε το πιο γλυκό του όνειρο. Ήταν στο σπίτι τους στην Καλλιθέα. Η γκουβερνάντα, μια όμορφη, νεαρή κοπέλα από την επαρχία, τον έλουζε στο μπάνιο. Μέσα, ο πατέρας του, φανατικός φίλαθλος του Ολυμπιακού, άκουγε ματς από το ραδιόφωνο: Ολυμπιακός- Άρης.
«… Κατεβαίνει ο Βιέρα από αριστερά, πασάρει στον Γαλάκο, εκείνος στον Λοσάντα, την κόβει αυτός στην περιοχή, Δεληκάρης, ανάποδο ψαλίδι και… γκολ! Γκολ, αγαπητοί μου ακροατές!»
Ξύπνησε με την φωνή του Βαγγέλη Φουντουκίδη στο αυτί του: ο αγαπημένος σπορτκάστερ του πατέρα του μαζί μετά τον Γιάννη Διακογιάννη. Έμεινε για λίγα λεπτά ξαπλωμένος στο κρεβάτι απολαμβάνοντας τον απόηχο του ονείρου. Δεν πέρασε όμως πολλή ώρα και κατάλαβε πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Το ματς… συνεχιζόταν!
«… Οι Αρειανοί τώρα πάνε στην σέντρα. Ο Πάλλας πασάρει στον Κεραμιδά, αυτός στον Ναλμπάντη…»
Μήπως άφησα το ραδιόφωνο ανοιχτό στο «Σπορ FM» και παίζει ρετρό αναμεταδόσεις; σκέφτηκε και πήγε στο σαλόνι. Το «Power» του στερεοφωνικού ωστόσο ήταν στο κόκκινο. Τσέκαρε το ραδιόφωνο της κουζίνας, καθώς στα αυτιά του πλέον άκουγε ένα παμπάλαιο ματς Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού:
«… Ο Κωνσταντίνου μπλοκάρει την μπάλα, δίνει με τα χέρια στον Καψή, έρχεται ο Αργυρούδης και τον μαρκάρει, ο Καψής πασάρει στον Δημητρίου, εκείνος κοντινή μπαλιά στον Ελευθεράκη, κόβει ο Συνετόπουλος με τάκλιν, δίνει στον Περσίδη…»
Τίποτα, όλα ήταν κλειστά. Μια ανατριχίλα διαπέρασε το κορμί του. Είχε ήδη περάσει σε ένα ματς Ολυμπιακού – ΑΕΚ.
Η επόμενη φάση τού θύμισε μια αναπάντεχη εικόνα. Μόνος, τεσσάρων πέντε χρόνων, πάνω στο τραπέζι του σαλονιού, έπειτα από μια νίκη του Θρύλου επί των κιτρινόμαυρων, μπροστά σε όλο το ανδρικό σκέλος του σογιού να τραγουδάει τον ύμνο του Ολυμπιακού. «Τι ωραία που το λέει ο πιτσιρικάς», σχολίαζε ο Θόδωρος, ο ξάδερφος του πατέρα του. Άρχισε να ιδρώνει. Σκέφτηκε ότι φυσικά και δεν μπορούσε να ήταν κάποιος σταθμός. Ποιος σταθμός θα έπαιζε αποκλειστικά αποσπάσματα από ποδοσφαιρικά ματς που διεξήχθησαν πριν από τριάντα τριανταπέντε χρόνια; Ποιος σταθμός θα έπαιζε τα ματς του Ολυμπιακού της εποχής που στο σπίτι ο πατέρας του τα απολάμβανε ως εβδομαδιαία ιεροτελεστία; Συνειδητοποίησε πως συνέβαινε κάτι τρομακτικό. Το ραδιόφωνο ήταν μέσα στο κεφάλι του, μέσα στο μυαλό του. Την ίδια στιγμή ο Αντώνης Πυλιαρός ανακοίνωνε την ενδεκάδα του θρύλου για το ματς με την Άντερλεχτ στην Πάτρα για το Κύπελλο Πρωταθλητριών.
«… Δεληκάρης, Γαλάκος. Διαιτητής ο Ούγγρος Παλοτάι. Το φορτίο στα πόδια των παικτών της πειραϊκής ομάδας είναι βαρύ, μια και καλούνται ν’ ανατρέψουν μια διαφορά τριών γκολ….»
Ήταν εντελώς τρελό, μα κι εντελώς αληθινό.
Την επόμενη ώρα, ενώ εξακολουθούσε ν’ ακούει το προσωπικό του ποδοσφαιρικό σάουντρακ, την πέρασε τηλεφωνώντας σε γνωστούς. Οι περισσότεροι έσκασαν στα γέλια, ένας μάλιστα του ’πε: «Ρε εσύ, μήπως κατέβασες κάνα σιντί-προσφορά του Πρωταθλητή στους νευρώνες;», ένας άλλος τον αποκάλεσε «Ζαν Ντ’ Αρκ του ποδοσφαίρου της δεκαετίας του 70» κι ένας τρίτος τού δήλωσε ότι είναι τυχερός γιατί μπορεί να συνεργαστεί με τον Ντέιβιντ Κόπερφιλντ ή τον Γιούρι Γκέλερ και να βγάλει εκατομμύρια.
Στο μεταξύ, τα αποσπάσματα από τους αγώνες άρχισαν να ξαναπαίζουν από την αρχή, σαν πλέι λιστ. Το εσωτερικό του ποδοσφαιρικό πρόγραμμα είχε μια αυστηρή συνέχεια. Πήρε ένα χαρτί και το κατέγραψε. Ήταν είκοσι ένα μεγάλα και μικρά αποσπάσματα από παιχνίδια του Ολυμπιακού εναντίον ελληνικών, αλλά και ξένων ομάδων. Περιείχαν γκολ, δοκάρια, πέναλτι, αποβολές, απλές φάσεις, όλα από τη δεκαετία του ’70. Στην τρίτη επανάληψη πια, τηλεφώνησε στον Μαρινίδη, το γιατρό του. Εκείνος τον παρέπεμψε σε ένα γνωστό νευρολόγο, τον κύριο Χατζηθεοδώρου. Προσπαθώντας να τον ακούει ανάμεσα στα σουτ του Κρητικόπουλου και στις αποκρούσεις του Κελεσίδη, κατάφερε κι έκλεισε ραντεβού για το απόγευμα. Πέρασε κάποιες ώρες μέσα στον πανικό. Είχε πλέον τρομάξει για τα καλά.
Το ηλεκτροεγκεφαλογράφημα ήταν ακόμα πιο ανησυχητικό. Έδειξε μια θρόμβωση στον κροταφικό λοβό. Η ξαφνική ηχητική επίθεση των περιγραφών των αγώνων της παιδικής του ηλικίας οφειλόταν στην ενεργοποίηση του αντίστοιχου σημείου του εγκεφαλικού φλοιού.
«Δεν είναι παρά αναμνήσεις», τόνισε ο γιατρός. «Έχει ξανασυμβεί, υπάρχει εκτενής βιβλιογραφία επί του θέματος, με συγκεκριμένα περιστατικά. “Ηχητική επιληψία” είναι ο νευρολογικός όρος. Η φοβερή λεπτομέρεια, με την οποία εμφανίζονται, όταν ερεθιστεί ο φλοιός, ξεπερνά κάθε τι που θα μπορούσε να ονομαστεί “συνήθης μνήμη”. Ο εγκέφαλος είναι ένας αλάνθαστος ψυχικός υπολογιστής. Κατακρατά ένα σχεδόν τέλειο αρχείο όλων των εμπειριών της ζωής».
Όλα αυτά ήταν πολύ ενδιαφέροντα, αλλά στο τέλος της συνάντησης ο γιατρός πρόσθεσε και τα κακά μαντάτα: έπρεπε επειγόντως να κάνει εγχείρηση.
Το διάστημα πριν από την επέμβαση, ο Χατζηθεοδώρου του έδωσε κάποια φάρμακα που ανέστειλαν κάπως την ενδοεγκεφαλική μετάδοση. Για τρεις μέρες, όσο διήρκεσε η προετοιμασία για την εγχείρηση, άκουγε μόλις δυο τρεις ώρες ποδόσφαιρο. Την πρώτη κιόλας μέρα, όταν ο γιατρός ήρθε να τον δει, δεν περίμενε ο ασθενής του να έχει αυτό το γλυκό χαμόγελο.
«Δεν έχω ξαναδεί κάποιον να μοιάζει πιο ευτυχισμένος στο προεγχειρητικό στάδιο».
«Γιατρέ, να σας κάνω μια ερώτηση; Όταν εγχειριστώ, η μετάδοση θα σταματήσει τελείως;»
«Εκτός απίθανου απροόπτου, ναι».
Η έκφρασή του άλλαξε απότομα, πράγμα που έκανε τον Χατζηθεοδώρου ν’ απορήσει.
«Δηλαδή, δε θέλεις να σταματήσει;».
Τότε εκείνος του μίλησε για τον πατέρα του, για το φοβερό δυστύχημα στα έξι του, όταν σκοτώθηκε στην Εθνική, τρέχοντας με τα χίλια για να προλάβει έναν αγώνα του Ολυμπιακού στο Βόλο. Μια και η μητέρα του είχε πεθάνει στη γέννα, έζησε από τότε με έναν αυστηρό μακρινό συγγενή τους, ο οποίος έκανε τις μέρες του κόλαση. Για το τέλος όμως, του φύλαξε το πιο εντυπωσιακό.
«Είμαι σαράντα δύο χρόνων. Την μάνα μου δεν την γνώρισα ποτέ και ώς τώρα δεν είχα καμιά ανάμνηση από τον πατέρα μου. Όλα είχαν σβηστεί. Μέσα από τα τραγούδια ξαναγύρισα κοντά του, ξανάδα το πρόσωπό του. Δεν είναι απλώς μια μαυρόασπρη φιγούρα σε μια φωτογραφία. Τώρα ξέρω πώς περπατούσε, πώς χαμογελούσε, πώς φώναζε “Γκολ!” σε κάθε επιτυχία του Ολυμπιακού. Τώρα, μέσα από τις φάσεις, ξέρω και τη φωνή του. Είχα εξοριστεί από το παρελθόν και ξαφνικά σε ένα βράδυ επέστρεψα».
Έμειναν άλλες δυο ώρες μαζί. Του διηγήθηκε όλη του τη ζωή. Όταν τέλειωσε, ο γιατρός έφυγε με ένα σφίξιμο στην καρδιά.
Η εγχείρηση πήγε πολύ καλά. Σε μια βδομάδα επέστρεψε σπίτι του. Σε άλλη μια ξαναπήγε στη δουλειά του, στο ασφαλιστικό γραφείο. Τα αποσπάσματα των αγώνων είχαν σταματήσει πια τελείως. Μόνο που τώρα, πριν κοιμηθεί, έβαζε ν’ ακούσει το σιντί που είχε φτιάξει πηγαίνοντας στην ΕΡΑ και καταφέρνοντας να βρει τα συγκεκριμένα αποσπάσματα των αγώνων. Και πλέον, σχεδόν κάθε βράδυ, έβλεπε στο όνειρό του τον πατέρα του, σαν να ζούσε, όμορφο και νέο, ν’ ακούει στο ραδιόφωνο την αγαπημένη του ομάδα.