Posts
Όταν, χτες, άκουσα την είδηση του θανάτου του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, ο νους μου ασυναίσθητα πήγε αμέσως στον Μικελάντζελο Αντονιόνι, τον τελευταίο. "Αυτος τουλάχιστον ζει" είπα, κι ας είναι τυφλός και άνω των 90. Την επόμενη μέρα το πρωι μάθαινα και τον θάνατο του Ιταλού σκηνοθέτη.
Σαν να αποφάσισαν να φυγουν μαζί πανσέληνο τελος Ιουλίου, του πιο τρομερού μήνα του χρόνου. Μαζί, είναι η μισή ιστορία του σινεμά.
Αν μπορει να μου επιτραπεί μία προσωπική καταθεση. Στους δυο αυτους ανθρώπους οφείλω το πως αρχισα να "βλέπω" τα πράγματα γυρω μου. Οδοδεικτες, ο ένας του μυχιου και ο άλλος της (καλώς εννοουμενης) επιφάνειας. Η 30η Ιουλίου 2007 είναι μέρα οροσημο για το τελος μιας εποχής.
Η "Σιωπή" και το "Μπλοου Απ", η "Εβδομη Σφραγίδα" και το "Επάγγελμα Ρεπόρτερ", το "Φάνι και Αλέξανδρος" και η "Περιπέτεια", ειναι εργαλεια αναφοράς στη ζωη. Ακομα και οι αποτυχίες τους, το "Αυγό του Φιδιου" και το "Ζαμπρισκι Ποιντ" ειναι μεγαλειώδεις.
Τον Αυγουστο θα τα ξαναδω όλα. Αν και φτωχότερος.
8 comments:
Η Σιωπή του Μπέργκμαν είναι ένα αίνιγμα. Δεν θα γνωρίσουμε ποτέ γιατί οι δύο αδελφές φεύγουν και που πηγαίνουν. Δεν θα ξέρουμε γιατί διαμένουν σε μια άγνωστη πόλη όπου δεν μιλιέται ούτε γερμανική, ούτε η αγγλική, ούτε η γαλλική, ούτε η σουηδική γλώσσα και όπου οι περαστικοί δεν ανταλλάσσουν κουβέντα μεταξύ τους. Δεν θα ξέρουμε για ποια χώρα πρόκειται και γιατί υπάρχει πόλεμος. Δεν θα ξέρουμε εάν η Εστερ πρόκειται να πεθάνει σε αυτή την πόλη ούτε το περιεχόμενο των γραμμάτων της Εστερ στον Γιόχαν. Πιστεύω ότι ούτε ο Μπέργκμαν ήξερε (…) Αυτός ο άνθρωπος, αυτός ο σκηνοθέτης - όπως σχεδόν κανείς άλλος, είναι ίσως ο μοναδικός στον κόσμος- είχε να πει τόσα για την ανθρώπινη φύση όσα ο Ντοστογιέφσκι και ο Καμί…
Aπό το κείμενο του Κριστόφ Κισλόφσκι για το "Αίνιγμα της Σιωπής"
arieln sosta ta leei o cristof... ti tenia.. thimamai tin ida 18 kai itan san na eskase mia bomba mesa mou...
όλοι μας, Αλέξη...
Φυσικα, οσοι αγαπανε το σινεμα αυτες τις μερες αισθανονται περιεργα.
Αλεξη βρηκα δυο αντιφατικες συνεντευεξεις του Μπεργκμαν για τον Αντονιονι, αποσταση δεκαετιων η μια με την αλλη... Ριξε μια ματια ισως να σε ενδιαφερει.
Θυμάμαι τα μεσημέρια του καλοκαιριού.Έκλειναν τα παντζούρια κι άρχιζαν οι προβολές στο σπίτι. Ο μπαμπάς να βλέπει Μπεργκμαν και Κιούμπρικ κι εγώ να βαριέμαι αφόρητα. Θυμάμαι και μια συναυλία του Χατζιδάκι που παρακαλούσα να τελιώσει να φύγουμε. Τί απάνθρωπο να είσαι μικρός καμια φορά.
τελος εποχης...
Post a Comment