ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΑΧΤΗ

"Καλοκαίρι κι τα καταχνιά".

Από τον Τένεσι Ουίλιαμς

οι τίτλοι τέλους για ένα καλοκαίρι

που θα μας μείνει αιώνια

σφηνωμένο στη μνήμη…

Όμορφα χωριά, ασσύμετρα καίγονται… Η χώρα που ως άλλος Κρόνος τρώει τα παιδιά της, μέχρι και τον Κρόνιο λόφο έκαψε… Σε «Ασσύμετρη απειλή» οφείλονται οι φωτιές, λέει η κυβέρνηση δανειζόμενη την αμερικάνικη ονοματοποιία. Όταν δεν μπορούμε να αρθρώσουμε τη φρίκη, όταν δεν μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε, το ρίχνουμε στη σημειολογία του φόβου… Η απενοχοποίηση στις μέρες μας δανείζεται από τον Ντεριντά… Η επικοινωνιακή διαχείριση του καλοκαιρινού Ολοκαυτώματος είναι μια γελοία μίμηση της υπερατλαντικής ρητορικής που όταν δεν μπορεί να καλύψει την ανεπάρκεια της, ή τα εγκληματικά της σχέδια καταφεύγει στην φρασεοπλαστική ομπρέλα συνδυάζοντας λέξεις που δεν συνδυάζονται και παράγοντας ένα υβρίδιο που όζει μετάθεση, στρουθοκαμηλισμό και τρόμο.
Καταφέραμε λοιπόν μετά το έπος των Ολυμπιακών Αγώνων, να διασώσουμε και πέντε δεντράκια στην Ολυμπία, ενώ την ίδια στιγμή δεκάδες ψυχές έχουν χαθεί για πάντα, κόποι ζωής έχουν εξαφανιστεί και ο τόπος έχει ντυθεί στα μαύρα. Η ασσύμετρη χώρα φυσικό είναι να απειλείται και ασσυμέτρως, να διοικείται ασσυμέτρα, να ζει ασσύμετρα. Κάποια στιγμή θα τελειώσει κι αυτή η τραγωδία και τότε θα πρέπει σοβαρά να σκεφτούμε τι ζητάμε από αυτή τη χώρα, τι ζούμε σ’ αυτή τη χώρα, τι είναι αυτή η χώρα. Φαίνεται πως για έναν τόπο που ζει στο «περίπου», που νομοθετεί στο «περίπου» που εξελίσσεται στο «περίπου», αρκεί μια «ασσύμετρη απειλή» για να λοξέψει δια πάντως τη πλαστή συμμετρία του. Πίσω από αυτό το ξεσκέπασμα βέβαια έχουν μείνει πυρπολυμένα σώματα, πυρπολυμένες ψυχές, πυρπολημένες οικογένειες, πυρπολημένη φύση, πυρπολημένα σπίτια, πυρπολημένες περιουσίες.
Φωτιές υπήρχαν πάντοτε. Και καταστροφικές, και άγριες. Και εμπρησμοί υπήρχαν και νεκρούς θρηνήσαμε. Καύσωνας, μελτέμι και πράσινο παράγουν ένα ζοφερό άθροισμα που μπορεί να οδηγήσει σε ανάφλεξη. Υπήρχε λοιπόν πάντοτε ο παράγων αντίξοες συνθήκες, ο παράγων ανεξέλεγκτη δύναμη της φύσης. Υποδαυλιζόμενοι στην κυριολεξία από τον παράγοντα απατεωνιά, κερδοσκοπία. Όμως ακόμα και αυτό το ολέθριο «σύστημα» είχε κάποια αρχιτεκτονική, κάποια κίνητρα, κάποια εξήγηση. Το πρόσφατο Ολοκαύτωμα άλλαξε εντελώς τα δεδομένα. Δεν νομίζω να υπάρχει τέτοιου τύπου «ανεξήγητη» καταστροφή σε καμία χώρα του κόσμου. Από το τσουνάμι μέχρι και την 11η Σεπτεμβρίου τα καταστρεπτικά γεγονότα έχουν έναν άξονα, μια εξήγηση, ένα κίνητρο, μια (τραγική) δομή. Στην περίπτωση της τελευταίας τραγωδίας με τις φωτιές, η «αφήγηση» είναι επιστημονικής φαντασίας, δεν υπάρχει ικανή μυθοπλασία για να τη στηρίξει. Κι ο πιο ευφάνταστος λογοτέχνης θα έπρεπε να καταθέσει λογικοφανές σενάριο για να στηρίξει την φικσιον του. Εδώ λοιπόν τι έγινε; Ποιος φταίει; Μια δράκα αποφασισμένων εμπρηστών, μνησίκακοι μετανάστες, η 17 Νοέμβρη της Πυράς, οι Τούρκοι, οι Σέρβοι, οι Σκοπιανοί, η CIA, το ΚΑΠΣΕ (Κίνημα Αυτόνομων Πυρομανών στην Ελλάδα);
Η Ελλάδα που ξέραμε θα υπάρχει πια μόνο σε φωτογραφίες. Η Πελοπόννησος ανάμνηση παλιά, η Εύβοια στάχτη… Το συλλογικό υποσυνείδητο γέμισε από πρωτόγνωρες εικόνες που θα μείνουν σφηνωμένες για πάντα στον ψυχισμό μας. Κι ελπίζουμε, αν μη τι άλλο, να μας κάνουν περισσότερο απαιτητικούς, περισσότερο πολίτες, περισσότερο συνειδητοποιημένους.
Οι υπεύθυνοι αλλά και οι Έλληνες πολίτες παρακολουθούν αυτό το φλεγόμενο σίριαλ από την τηλεόραση μέσα σ’ ένα αλαλούμ αλληλοκατηγοριών. Μια χώρα αλαλούμ καίγεται μέσα σε μια βαλκανική τρέλα. Μια χώρα που από το διαμάντι της Μεσογείου πάει να μετατραπεί σε ένα «απέραντο κλιματιζόμενο φρενοκομείο».
Για να δούμε, θα δοθούν όλα τα κονδύλια για την εκλογική εκστρατεία στους πυροπαθείς; Έστω κι ένα φυλλάδιο υποψηφίου πλέον είναι όνειδος για τον πολιτικό που θα το πληρώσει. Η σατανική σύμπτωση των εκλογών της 16ης Σεπτεμβρίου είναι μια καλή ευκαιρία να δούμε τη τσίπα μας έμεινε. Η Ιωάννα Καρυστιάνη μίλησε για κυβέρνηση Εθνική ενότητας. Ίσως δεν έχει άδικο. Όμως επιτέλους πρέπει να καταλάβουμε πως η μονή λύση στον 21αιώνα για τον άνθρωπο, και ειδικά για όσους έχουν το ιδιόρρυθμο ελληνικό DNA στον οργανισμό τους είναι μια Κοινωνία των Πολιτών. Κι εδώ δε μιλάω για ονοματοποιία, εδώ μιλάω γι αυτό που σημαίνει επακριβώς η φράση. Μια κοινή, συλλογική δράση όσων μένουν στον ίδιο τόπο, για τον ίδιο τους τον τόπο. Γιατί από την Κοινωνία των πολιτικών είδαμε.