Νίκος Βαλσαμάκης

«Τα σπίτια είναι δοχεία ζωής», είπε κάποτε ο μεγάλος αρχιτέκτονας Άρης Κωνσταντινίδης. Ένας ορισμός που περιγράφει στην εντέλεια τις κατοικίες που σχεδίασε ο Νίκος Βαλσαμάκης, το έτερο από τα μεγάλα ονόματα της ελληνικής μεταπολεμικής αρχιτεκτονικής, στον οποίον είναι αφιερωμένη μεγαλη έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη της Πειραιώς. Τελειομανής, παθιασμένος, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, ο Βαλσαμάκης έχει είναι από τις εμβληματικές φιγούρες του αρχιτεκτονικού χώρου στην Ελλάδα.
Όταν ξεκίνησε την καριέρα του, την δεκαετία του 50, τα έργα του ξεχώρισαν αμέσως με την «φυσική» τους απλότητα, η οποία ωστόσο κουβαλούσε από κάτω ένα αξιοπρόσεκτο γνωστικό φορτίο και πολύ και κοπιαστική μελέτη. Ο Βαλσαμάκης ήταν από εκείνους που προσπάθησαν να βγάλουν την αρχιτεκτονική του 50 από την τοπική εσωστρέφειά της και τα κατάφερε. Στο έργο του υπάρχουν μεν γόνιμες, επεξεργασμένες επιρροές από την παραδοσιακή αρχιτεκτονική της Ελλάδος, ως τις νεώτερες εξελίξεις των διεθνών κινημάτων, ωστόσο ο αρχιτέκτονας διαθέτει ένα δικό του δακτυλικό αποτύπωμα, ένα προσωπικό λεξιλόγιο, το οποίο αντικατοπτρίζεται κυρίως στις διάσημες πλέον επαύλεις του με τις λεπτές πλάκες μπετόν και τους εκτεταμένους προβόλους. Στον κατάλογο με τα έργα του, μπορεί να βρει κανείς μερικά από τα θρυλικά σπίτια της σύγχρονης ελληνικής αρχιτεκτονικής, όπως τις δυο βίλες της Αναβύσσου, από τα λαμπρότερα παραδείγματα της ελληνική πρωτοπορίας σο χώρο.
Ο ίδιος, στα 82 του, εξακολουθεί είναι ένας «ιδιωτικός» άνθρωπος που ουδέποτε δίδαξε σε σχολή και εξακολουθεί να ενημερώνεται για ότι νεότερο συμβαίνει στο χώρο του