Η ψυχή στο στόμα

Εκείνο που μου αρέσει περισσότερο στον σκηνοθέτη Γιάννη Οικονομίδη, εκτός από το απόλυτα προσωπικό αποτύπωμα της τέχνης του, είναι ότι δεν κάνει εκπτώσεις. Ούτε μια, ούτε κατά διάνοια. Από την πρώτη του ταινία, το «Σπιρτόκουτο», η ματιά του στην ελληνική κοινωνία είναι άγρια, καταγράφοντας τα όρια της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Η «γραφή» του είναι ακραία, πυρακτωμένη, αλλά καθαρή, καθαρότατη. Η κατάδυση του στα έγκατα της βίας, της απόγνωσης, του κενού, είναι τόσο ανελέητη που το σκοτάδι της γίνεται πάμφωτο, όπως στις αρχαίες τραγωδίες.
Οι ηθοποιοί του, στην τελευταία του ταινία «Ψυχή στο στόμα», παίζουν μ' έναν τρόπο που δεν θα συναντήσει κανείς σε άλλες ελληνικές ταινίες. Ποτέ δεν θα φανταζόσουν την Μαρία Ναυπλιώτου σε έναν τέτοιο ρόλο, ενώ ο Ερρίκος Λίτσης εξελίσσεται σε «εμβληματική» εικόνα του νέου ελληνικού σινεμά, μεγάλος, σημαντικός ηθοποιός.
Η ταινία θα διχάσει σίγουρα, κι αυτό είναι ένα από τα μεγάλα της ατού. Γιατί εκεινο που δείχνει μέσα από τις σιωπές, τη βωμολοχία, την κτηνωδία, είναι μια άλλη αλήθεια, μίλια μακριά από τη τηλεόραση της οθόνης, την τηλεόραση του σινεμά (υπάρχει και αυτή), τις ασφαλείς πλοκές των μυθιστορημάτων. Το μαχαίρι στο κόκαλο του μικροαστού κι όποιος αντέξει.Τι κρίμα που παίζεται σε μια και μόνο αίθουσα Ελπίζω το «στόμα-στόμα» ν' ανοίξει την «Ψυχή» και σε ευρύτερο κοινό.Όπως λέει ο ίδιος ο δημιουργός, ο στόχος του είναι ο θεατής να βγει από την ταινία «μετατοπισμένος». Το θεωρώ σίγουρο, οποια κι αν είναι η αντίδραση του.

δημοσιεύτηκε στο "Έθνος" 26.2.07