Posts
Δυο δεκαετίες και κατι έχουν περασει από τη μερα που βγηκα, μαγεμενος απο μια ελληνική ταινία. Λεγοταν "Γλυκια συμμορία" κι ηταν του Νίκου Νικολαίδη που έφυγε χτες.
Ο μοναχικός καβαλλάρης του ελληνικου σινεμά, ήταν από τους λίγους που ηξεραν να φτιαχνουν ταινίες στην Ελλάδα. Εμμονικός φυσικά, όπως κάθε αληθινος καλλιτέχνης. Και φυσικά μόνο ο "Οργισμένος Βαλκάνιος" φτάνει για θυμόμαστε έναν ολοκληρωμένο συγγραφέα.
6 comments:
Ήταν ξαφνικό...
Δεν μπορώ να πω ότι είμαι fan του αλλά τον θεωρώ ελέυθερο και αληθινό καλλιτέχνη!
Πάει κι αυτός
αντίο, νίκο...
ωραίο το ποστ, αλέξη.
Γιατί όμως λέτε "Εμμονικός φυσικά, όπως κάθε αληθινός καλλιτέχνης";
Καλώς σας βρήκα κιόλας.
Με μεγάλη καθυστέρηση είδα το συγκεκριμένο πόστ και έμαθα το δυσάρεστο νέο. Ο Νικολαϊδης ήταν από τους κορυφαίους σκηνοθέτες όλων των εποχών για τον ελληνικό κινηματογράφο ...Οχι μόνο λόγω της ''Συμμορίας'' ή των Κουρελιών αλλά και για τα λιγότερα εμπορικά έργα του.
ανακάλυψε ακόμη και το υποκριτικό ταλέντο του Αγγελάκα στο Ο χαμένος τα παίρνει όλα.
Κρίμα που ο Οργισμένος Βαλκάνιος έμεινε μόνο στο χαρτί και δεν έγινε ποτέ ταινία. Οπως και ένα άλλο μεταγενέστερο βιβλίο του (αν θυμάμαι καλά κυκλοφόρησε γύρω στα μέσα της δεκαετίας του '90) το Γουρούνια στον Ανεμο από τον Καστανιώτη. Αν κάποιος μπορεί ακόμη να το βρει αξίζει τον κόπο να το διαβάσει. Ως ταινία μπορούσε να είναι ισάξιο με τα Κουρέλια.
Καλό του ταξίδι...
Ο καθένας έχει τη δική του θάλασσα.
Την προσωπική του θάλασσα.
Τον προσωπικό του εφιάλτη.
Από το "Χαμένο"..
Post a Comment