Posts
Σ’ ένα προσφατο ποστ της "Βιβλιθήκης" της "Ε", ο Βαγγέλης Χατζηβασιλείου , με αφορμή τον φετινό εορτασμό Σολωμού και Εγγονόπουλου, αναρωτιόταν, τι ρόλο άραγε παίζει η ποίηση σήμερα στη ζωή μας.
Ελάχιστο δυστυχώς. Στις μέρες μας η ποίηση είναι εξορισμένη, είναι σχεδόν πια η ορντίναντσα της λογοτεχνίας. Στα βιβλιοπωλεία οι συλλογές είναι συνωστισμένες στα πίσω ράφια. Στα ένθετα των εφημερίδων, δυο τρεις αράδες. Στην Ελλάδα ζούμε την εποχή της πεζογραφίας, παρόλο που είμαστε ένα έθνος ποιητών, με δύο Νόμπελ και εθνικό συγγραφέα έναν ποιητή. Κάποτε σκεφτόμουν πως σ’ αυτήν την ταχύτατη, «zipped» εποχή που διάγουμε, το «συμπυκνωμένο» που ενέχει η ποίηση θα μπορούσε να παίξει έναν ανανεωμένο, σύγχρονο ρόλο. Το ζήτημα «χρόνος» όμως είναι μπούμερανγκ. Δεν επικοινωνείς με τον στίχο έτσι «οπτικά» και «βιντεοκλιπάτα». Το ποίημα θέλει χρόνο παίδεμα, δόσιμο, αφιέρωση.
Σε μια ζωή καταιγιστικού μοντάζ, οπού πλέον βλέπουμε ανθρώπους να στήνουν καριέρες (ακόμα και ‘περσόνες’) ως πρότζεκτ, μια «συμπυκνωμένη μεταφυσική», η τέχνη που προσεγγίζει το άρρητο, δεν φαίνεται να έχει τύχη. Ό,τι ταράζει την «αφηγηματική ασφάλεια» του κοινού και το βγάζει από τον «ψηφιακό Αριστοτέλη» που έχει χωνέψει στον DNA του μέσα από ταινίες, σίριαλ, βιβλία, δύσκολα προχωρά. Ποίηση φυσικά γράφεται, υπάρχουν και νέα ταλέντα, αλλά όπως λέει και ο Βύρων Λεοντάρης:
«Σ’ αυτή την εποχή της υπαρκτής ποίησης / ποιητής μιας ποίησης που δεν μπορεί να υπάρξει / μόνο με τους νεκρούς μιλώ και γι’ αυτούς γράφω».
Όμως επειδή «η έδρα της ευφυΐας είναι η καρδιά», (γεια σου Ι.Μ.) πάντα ελπίζουμε.
9 comments:
Θαύμασα το σχόλιό σας στην Βιβλιοθήκη και χάρηκα που το κάνατε ξέχωρο ποστ. Έμεινα ειδικά στο "η τέχνη που προσεγγίζει το άρρητο". Δεν θέλω να προσθέσω κάτι γιατί ήδη άφησα κι εγώ το σχόλιό μου στο ποστ που αναφέρατε. Ωστόσο, η ποίηση δεν είναι για τους λίγους ή τους πολλούς. Θέλει απλώς παίδεμα και ενδοσκόπηση και συναισθησία και συναγερμό των αισθήσεων και της μνήμης. Σε μια εποχή ταχυφαγίας απαιτεί χρόνο και επιμονή για να απολαύσει κανείς τους ρυθμούς της και τους χυμούς της. Όσο θα περιμένουμε τους Ποιητές μπορούμε να χαζέψουμε και τους βαρβάρους.
ίσως...το καλύτερα κρυμμένο μυστικό...
Η ποίηση συρικνώνεται σε ένα κλειστό σύμπαν, και καθώς δεν αποτελεί πια κυρίαρχο ρεύμα της λογοτεχνικής παραγωγής, καταντάει μια εξειδικευμένη ενασχόληση μιας σχετικά μικρής και απομονωμένης ''αδελφότητας'' αφοσιωμένων ζηλωτών. Ελάχιστη από τη φρενιτιώδη δραστηριότητα που προϋποθέτει υπερβαίνει τα όρια της κλειστής ομάδας. Οι ποιητές, βέβαια, ως πνευματική κατηγόρια, δεν έχουν χάσει εντελώς το κύρος τους, σαν ιερείς σε μια πόλη αγνωστικιστών, απολαύουν ακόμη μιας κάποιας υπόληψης. Αλλά σαν αυτόνομοι δημιουργοί είναι σχεδόν αόρατοι.
από το βιβλίο του Χάρη Βλαβιανού, ‘Ποιόν αφορά η ποίηση;’, εκδόσεις Πόλις.
Γενικά θα πω αυτό που είπε ο μεγάλος Μανώλης Αναγνωστάκης για τους ποιητές...
"Yπάρχουν ποιητές που καταλαβαίνω πως είναι σπουδαίοι (Ελύτης, Σικελιανός), αλλά δεν μ`αρεσουν. Προτιμώ τους κακούς ποιητές."
Η ποίηση είναι πάντα κάτι που πρέπει να ερευνάς...
Ακόμα και από έναν "κακό" ποιητή μπορεί να βρεις πράγματα που σε χτυπούν πιο βαθειά μέσα σου!!!
doratsirka, πολυ σωστο αυτο με την "συναισθησάι και τον συναγερμό των αισθήσεων". Ειδικα τοο δευτερο.
ιοεου, δες τον υποτιτλο του παροντος μπλογκ
γκασιρεου, σωστο κι αυτό.
παρα..λογς ο καθεις και οι επιλογες του.
;)
Στο αποκάτω συμπίλημα:
Πόσο πολύ σε αγάπησα εγώ μονάχα το ξέρω (Νίκος Γκάτσος)
Δύο πράγματα δηλαδή, ένα του χρόνου κι ένα δικό μας (Ευγένιος Αρανίτσης)
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά (Οδυσσέας Ελύτης)
Για μας που γεννηθήκαμε μες στην ισόβια ήττα (Ηλίας Λάγιος)
Κεντρομόλος φεύγεις φυγόκεντρος έρχεσαι (Νίκος Καρούζος)
Κατάλοιπο πιο σαρκοβόρο δεν υπάρχει (Κική Δημουλά)
Κι έπρεπε εγώ απ’αυτό το ποτέ και το τίποτα
να φτιάξω μια ποίηση για πάντα (Τάσος Λειβαδίτης).
Ποίηση υπάρχει σ' ένα σύνθημα σε κάποιον τοίχο που πολλοί θα διαβάσουν και λίγοι θα καταλάβουν, ποίηση υπάρχει σ' ένα βιβλίο με στίχους του Αγγελάκα, στις σελίδες ενός CD με στίχους τραγουδιών. Ποίηση υπάρχει στην ματιά του αγαπημένου μου, στην θέα απ' το μπαλκόνι, στον απογευματινό καφέ με τσιγάρο.. Εν τέλει, η ποίηση είναι μέσα μας, κι όταν νιώσουμε την ανάγκη να γράψουμε τα συναισθήματά μας σ' ένα χαρτί ίσως κάποιες φορές μας προκύψει μια κακή έκθεση, συνήθως όμως προκύπτουν τα πιο καταπληκτικά ποιήματα...
Αυτά είναι τα ποιήματα που εγώ θαυμάζω.
Με εκτίμηση στους ποιητές..
Post a Comment