Πεκίνο

To Πεκίνο δεν χρωστάει τίποτα ιδιαίτερο στη φυσική του θέση. Δεν είναι λιμάνι ούτε έχει κάποιο φημισμένο ποτάμι να το διασχίζει. Βέβαια το νερό είναι σημαντικό στοιχειό στην πολύ όπως και το πράσινο (τις τρεις μέρες που έμεινα εδώ έβλεπα παντού ανθρώπους να φυτεύουν λουλούδια).
Η βιτρίνα του Πεκίνου είναι τα κτίρια του, παλιά και νέα, από την Απαγορευμένη πόλη μέχρι τους οξύρυγχους ουρανοξύστες. Εντυπωσιάζει επίσης η ιπποδάμεια ρυμοτομία του, η γεωμαντεία στις χαράξεις και η κοσμική του συμμετρία, η οποία αντανακλάται ακόμα και στον χαρακτήρα των κατοίκων του. Η πόλη ωστόσο δεν ανοικοδομείται με βάση τον βαρύ συμβολισμό της Κινεζικής παράδοσης, αλλά μέσα από τις σπίθες του δυτικού μεταμοντερνισμού.
Φυσικά το Πεκίνο είναι και η τέχνη του -από τα αριστουργήματα του παρελθόντος μέχρι το υπερσύγχρονο παρόν. Κι ενώ οι Κινέζοι εικαστικοί είναι ήδη από τους πιο «χοτ» και ακριβοπληρωμένους καλλιτέχνες του κόσμου, η χώρα φαίνεται πως κάνει δυναμικό άνοιγμα και στο βιβλίο. Και η Ελλάδα είναι εδώ.


Η 16η έκθεση Βιβλίου του Πεκίνου διεξήχθη στο Διεθνές Κέντρο Εκθέσεων της Κίνας, με την Ισπανία ως τιμώμενη χώρα. Η παρουσία του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου ήταν αξιοσημείωτη, με ένα κομψό περίπτερο στο οποίο δέσποζε ένα αντίγραφο της Αφροδίτης της Μήλου, δημιουργώντας μεικτά συναισθήματα στο απέναντι περίπτερο του Ιράν –που στολιζόταν από δυο παραδοσιακά ριχτάρια και μια μικρή σημαιούλα.
Οι Κινέζοι φαίνεται να ενδιαφέρονται αρκετά για την λογοτεχνία μας, από τους αρχαίους συγγραφείς ως τους νομπελίστες ποιητές μας, αλλά και τον Νίκο Παναγιωτόπουλο -το «Γονίδιο της Αμφιβολίας» του οποίου έχει ήδη κυκλοφορήσει στα κινεζικά από τον εκδοτικό οίκο «Νιού Σταρ»-, όπως και τον Τεύκρο Μιχαηλίδη -τα «Πυθαγόρεια Εγκλήματα» του έχουν αγοραστεί από τον ίδιο εκδοτικό οίκο.
Μην ξεχνάμε πως του χρόνου η Διεθνής Έκθεση του Βιβλίου στη Θεσσαλονίκη είναι αφιερωμένη στον ασιατικό γίγαντα ο οποίος, παρόλα τα εσωτερικά του προβλήματα, αρχίζει πλέον μια νέα -αλλού τύπου φυσικά-, πολιτιστική «ανάσταση».
Τα παραπάνω γράφτηκαν υστέρα από ένα γεύμα στα τοπικά Μακ Ντόναλντς οπού σερβιρίστηκα Big Mac, πατάτες και Κόκα Κόλα Ζίρο υπό τους ήχους του «Its now or never» του Έλβις Πρίσλει. Φαίνεται πως στο σύγχρονο Πεκίνο, όσο και αν γιορτάζει ευφρόσυνα με παρελάσεις και ύμνους την 1η Οκτωβρίου του 1949, τη μέρα που ο Μάο –ο «μεγάλος τιμονιέρης»-, ίδρυσε τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, its only now.