Billy Jean

Μεγάλωσα σε μια μανιχαιστική εποχή. Όταν υπήρχαν αριστερά και δεξιά καφενεία, όταν υπήρχαν ροκάδες και καρεκλάδες. Έτυχε να πηγαίνω σε ένα σχολείο όπου το 90% των συμμαθητών μου ανήκαν στο αντίπαλο στρατόπεδο. Και καλά στο δημοτικό όπου η αθωότητα της ηλικίας μας επέτρεπε την αβίαστη συντροφικότητα, όμως μετά την μεταπολίτευση - που σημάδεψε το πέρασμα μου στην εφηβεία - έπρεπε να διαλέξεις «χώρο», όχι μόνο πολιτικά, αλλά και μουσικά. Για τα πολιτικά δεν υπήρχε θέμα, από πολύ μικρός, ήξερα τον δρόμο μου. Το μουσικό οπαδιλίκι όμως ήρθε ασυναίσθητα, όταν πρωτοάκουσα Ντορς και Στόουνς. Με τη μία τρελαμένος ροκάς. Οι συμμαθητές πάλι, έκλιναν αλλού. Καραδεξιοί και ντισκόβιοι. Θυμάμαι πήγαινα για μάθημα με την τσάντα γεμάτη συνθήματα: «Τζιμ Μόρισον», «Ροκ φορ έβερ» και την «Αυγή» να εξέχει προκλητικά. Σαν τη μύγα μες στο γάλα. Δακτυλοδεικτούμενος.

Όμως εδώ μας αφορά περισσότερο η μουσική. Στα πρώτα «ψαγμένα πάρτι», όταν το ζήτημα «κορίτσι» άρχισε να γίνεται κυρίαρχο, η διαφορά άρχισε να μεγεθύνεται κραυγαλέα. Οι συμμαθητές μου έρχονταν κουστουμαρισμένοι, ατσαλάκωτοι, με γραβάτα και λουστρίνια, εγώ «έσκαγα» με τζιν, μισοσκισμένα μακριά πουκάμισα και όσο χνούδι επέτρεπε η εφηβική τριχοφυΐα. Το χειρότερο μαρτύριο όμως δεν ήταν τόσο να βλέπεις δεκατεσσάρων χρονών παιδάκια ντυμένα σαν επιχειρηματίες, αλλά να τους παρακολουθείς να χορεύουν αυτά τα ηλίθια τραγουδάκια. Η ντίσκο ήταν το κυρίαρχο είδος, ακολουθούμενη από την σοουλ. Μιλάμε για την επιτομή του ξενέρωτου. Θα μου πείτε γιατί πήγαινα; Ε, είπαμε το κεφαλαίο κορίτσια είχε ανοίξει και οι συμμαθήτριες, παρά τα ασημένια σκουλαρίκια και τα κυριλέ φουστανάκια είχαν κάτι προσωπάκια από άλλο πλανήτη. Η αμφιταλάντευση αυτή είχε ωστόσο ημερομηνία λήξης. Καμία δεκαριά πάρτι αργότερα, έκλεισα οριστικά την πόρτα κι αποφάσισα να αλλάξω κύκλο. Θα ’βρισκα νέους φίλους εκτός σχολείου, με κοινά ενδιαφέροντα και κοινά ακούσματα.

Όπως θα καταλάβατε από πιτσιρικάς ήμουν μέγας πολέμιος της μαύρης μουσικής, την οποία είχα ταυτίσει με την φλωροπαρέα του σχολείου. Ακούγοντας Μπάρι Ουάιτ, Ντόνα Σάμερ κλπ έβγαζα σπυράκια. Φυσικά δεν συμπεριλάμβανα στο είδος τους μεγάλους μαύρους ροκάδες. και μπλούζμεν όπως τον Τζιμι Χέντριξ και τον Μπι Μπι Κινγκ. Η ουσία ήταν ότι για χρόνια, σόουλ και χορευτική μουσική σήμαινε για μένα γραβάτα, παιδί του μπαμπά και ξενέρωμα.
Χρόνια αργότερα βρέθηκα στην Αγγλία για μεταπτυχιακά. Ήταν τα μέσα περίπου της δεκαετίας του 80 και το MTV βρισκόταν στα σπάργανα. Μια μέρα, κάνοντας τυχαία ζάπινγκ. έπεσα πανω σε ένα αφιέρωμα στον Μάικλ Τζάκσον, τον οποίο είχα ταυτίσει με την πρώην μπάντα του, τους Τζακσον Φάιβ. Ένας ακόμα μαυρούλης του κατεστημένου, ό,τι πιο κόντρα στην ροκ κουλτούρα του καταραμένου, που συμπεριλάμβανε από τους μπιτ λογοτέχνες, τον Αρθούρο Ρεμπό, τον Κόμη του Λωτρεαμόν ως τους μεγάλους Ντορς, τον φάρο δηλαδή της πνευματικής μου ζωής της εποχής.

Πως έτυχε όμως και κάθισα και το είδα. Κάποια στιγμή έπεσε και το βιντεοκλίπ του καινούργιου του τραγουδιού. Ο τίτλος ήταν Billy Jean. Από την πρώτη κιόλας μπότα της ριθμ σέκστιον κάτι έγινε μεσα μου. Είπα «Ρε συ, κάτι συμβαίνει εδώ». Όταν εμφανίστηκα ο τότε κατάμαυρος Μάικλ, αδύνατος και στητός στο δερμάτινο του παντελόνι να περπατάει και σε κάθε του βήμα να ανάβουν τα πλακάκια, κουνήθηκα από τη θέση μου. Στο μέσον του τραγουδιού είχα σηκωθεί από την πολυθρόνα και χόρευα μόνος μου. Μόλις τελειωσε, ασυναίσθητα κοίταξα με φόβο γύρω μου μήπως κανείς είχε αντιληφθεί την προδοσία μου. Εντάξει, ήμουν μόνος. Ωστόσο κάτι είχε ταρακουνηθεί στο κρυφό εκείνο κέντρο του εγκεφάλου που αποθηκεύει και αξιολογεί τα ακούσματα. Το Billy Jean είχε περάσει το τεστ και μάλιστα με υψηλότατο βαθμό.
Από εκείνη τη μέρα είδα τη σόουλ και τη χορευτική μουσική με αλλά μάτια. Όχι, η αλλαγή δεν ήταν καταλυτική, το ροκ δεν έφυγε ποτέ από το κέντρο των προτιμήσεων μου, δεν έπαψε ποτέ να είναι ο κύριος πρωταγωνιστής του ηχητικού μου σύμπαντος. Εκείνο που έγινε, ήταν ότι ο μουσικός σταλινισμός κατέρρευσε, το τείχος της προκατάληψης έπεσε, κι έγινα σταδιακά περισσότερο ανεξίθρησκος, επιτρέποντας στον εαυτό μου και αλλότρια ακούσματα. Μελωδίες που άλλοτε θα σνόμπαρα ως μελό, εθνικά τραγούδια που θα είχα απορρίψει ως «πασέ», αφρικάνικα και ασιατικά ακούσματα που ποτέ δεν θα είχαν θέση στη δισκοθήκη μου, αρχισαν να συνωστίζονται στα ράφια.

Την πορεία του Μάικλ βέβαια, όλοι την ξέρουμε. Η οριακή άνοδος, η οριακή πτωση. Ίσως δεν ήταν τυχαίο ότι ένας μουσικός που βίωσε το απόλυτο ζενίθ και ναδίρ ήταν εκείνος που μου χάρισε την μουσική μου απελευθέρωση. Και το χρωστάω στο μικρό αυτό βιντεάκι των 4.58 λεπτών που καποτε ήταν η σημαία του MTV. Πλέον, όποτε το ακούω ρίχνω και μια στροφή προς τιμήν αυτού που κατάφερε τότε ο Μαικλ. Να συγκινήσει, να παρασύρει, να απελευθερώσει και οπαδούς και άλλων «θρησκειών»…<