Friday, May 11, 2007

Γιορτή Βιβλίου: εκδήλωση για τα μπλογκς

Ζεστό βραδάκι, πολυς κόσμος, ωραία παρεα, (ευχαριστω Πέρσα, Ελένη, Τιτίκα, Νίκο, Βασίλη), μακαρι να χαμε χρόνο να συζητούσαμε και όλα οσα δεν προλάβαμε. Αρκετοι φίλοι από τα μπλογκς κι απ' τα λογοτεχνικά σαιτ, book attack, librofilo, ladychill, composition doll, Γλυκοφρύδης, Φασούλας, Ασημίνα, Ιωσήφ, Ανδριωτάκης κ.α.). Η επομενη συζήτηση ελπίζω να τους εχει στο πανελ.
Ιδου η εισηγηση:

Ο υπολογιστής μας έκανε όλους γραφιάδες, όπως σωστά προέβλεψε πριν την έκρηξη του Ίντερνετ ο Ουμπέρτο Έκο. Από τότε όμως κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Το διαδύκτιο είναι ένα ακόμη μέσο που δεν πρόκειται να σβήσει τους προκατόχους τους, όπως το ραδιόφωνο δε σκότωσε την εφημερίδα κι η τηλεόραση δεν έσβησε το ραδιόφωνο. Όμως, όπως κάθε μια από τις προηγούμενες εξελίξεις, έτσι και μέσα από το Νετ δημιουργήθηκαν σταδιακά κι άλλοι, πρωτόγνωροι τρόποι δημόσιας επικοινωνίας. Το μπλογκς ήταν από τις πιο επαναστατικούς.
Το μπλόγκινγκ είναι ένα είδος πειραματικής γραφής. Από τη μια ενέχει την πολυτέλεια μιας δωρεάν αυτοέκδοσης την οποία ο γράφων μπορεί να επιμεληθεί όσο θέλει μέχρι να την δημοσιεύσει κι από την άλλη διαθέτει την αυθεντικότητα μιας αυθόρμητης ηλεκτρονικής κραυγής. Αν συνυπολογίσουμε το διαδραστικό του μέσου, ο συνδυασμός των ποστ και των σχολίων σε βάθος χρόνου - με την παρορμητικότητα που συχνά εντείνει το δίκτυο - παράγουν ένα σύνθετο εξαιρετικά ενδιαφέρον αποτέλεσμα που ενσωματώνει ένα πλέγμα μεθόδων δημόσιας επικοινωνίας, που έως σημερα ήταν διακριτοί μεταξύ τους.
Ο Ιστός έχει τους δικούς του νόμους: δεν είναι βιβλίο, ούτε εφημερίδα. Ενέχει την δική του αφήγηση. Συντάσσεται με υπερκείμενα, με ενίοτε βίαια πετάγματα, με αναπάντεχες πτήσεις από ένα λινκ σε άλλο, με ασυνεχές μοντάζ. Δεν περιλαμβάνει μόνο λόγο, αλλά μουσική, εικόνα και βίντεο. Δομή υπάρχει, αλλά είναι διαρκώς «in progress».

Ως συγγραφέας με ρίζες στην αρχιτεκτονική, βρίσκω αυτήν την πολυεπίπεδη σύζευξη τόσων επικοινωνιακών ψηφίδων εξαιρετικά ελκυστική. Γι αυτό κάποια στιγμή, εντελώς αυθόρμητα έφτιαξα και το δικό μου ιστολόγιο.
Προσωπικά θεωρώ εαυτόν «φιλοξενούμενο» στην κοινότητα των μπλογκερς. Το μπλογκ για ενα συγγραφέα δεν αποτελεί ούτε «βήμα παρουσίασης των έργων του», ούτε ένα είδος φόρουμ με τους αναγνώστες του. Δημιουργεί ένα συν- δεσμό, μια χαραμάδα, μια δίοδο πρόσβασης, όχι μόνο για την (τόσο της μόδας) «κουζίνα της γραφής του», αλλά κυρίως για την ίδια του την αλήθεια, η οποία δεν αντικατοπτρίζεται μόνο με τα πεζά, τα ποιήματα, τα άρθρα.
Ένας συγγραφέας που γράφει επώνυμο μπλογκ, δεν είναι «προστατευμένος». Δεν υπάρχει πρεστίζ, ρόλος, τίτλος. Ο συγγραφέας παρουσιάζει τον εαυτό του υπό μια εντελώς διαφορετική ιδιότητα. Δεν μιλάει ούτε μόνο με το έργο του, ούτε μόνο για το έργο του. Απελευθερώνεται και «ανεβάζει» ελευθέρα όλα εκείνα που τον έχουν ιντριγκάρει, χωρίς τον μανδύα της μυθοπλασίας, χωρίς την αρχιτεκτονική του επιμελημένου δοκιμίου, χωρίς την θεατρικότητα μιας συνέντευξης με διακριτούς ρόλους.

Όμως τα μπλογκ δεν αφορούν τόσο στους συγγραφείς ή στους δημοσιογράφους. Αφορούν κατά συντριπτικό ποσοστό στους «ανώνυμους» ιστολόγους, ( ο όρος δεν μου αρέσει γιατί κι ο κρυπτώνυμος επώνυμος είναι όπως όλοι μας) οι οποίοι, τουλάχιστον στο χώρο του βιβλίου, κάνουν τη διαφορά, ανοίγοντας το πεδίο για μια νέα αδιαμεσολάβητη επικοινωνία. Εκείνοι εξελίσσουν και θα εξελίσσουν το μέσο, εκείνοι θα δώσουν τον τόνο και την σημασία του. Κατά τη γνώμη μου μάλλον θα έπρεπε να είναι εκείνοι στη θέση μας σήμερα. Εδώ και ένα περίπου χρόνο έχουν εμφανιστεί στο δίκτυο αρκετά βιβλιοφιλικά μπλογκ, μέσα από τα οποια, όπως με χιούμορ δηλώνει ένας από τους πλέον γνωστούς, ο reader’s diggest, συντελείται «η εκδίκηση του αναγνώστη». Η ενεργοποίηση αυτή του αναγνώστη μέσα από το βήμα των μπλογκς ως σχολιαστή, κριτικού, ή απλά ως βιβλιόφιλου, δημιουργεί μια νέα σημαντική δυναμική στο χώρο. Η σχέση συγγραφέα- κριτικού-αναγνώστη, είναι από τις πιο «παγιωμένες», από τις πιο «μπετόν αρμέ» σχέσεις που μπορούν να αναπτυχθούν. Ο συγγραφέας γράφει το βιβλίο μόνος του, ο κριτικός το διαβάζει, γράφει επίσης μόνος του το σχόλιο του, αναγνώστης και συγγραφέας διαβάζουν βιβλίο και κριτική επίσης κατά μόνας. Συνήθως κανείς δεν επικοινωνεί με τον άλλο. Διαδραστικότης μηδέν.

Στη σχέση αυτή, το δίκτυο έρχεται να ανοίξει μια δίοδο, η οποια πλέον έχει αρχίσει να γίνεται αρκετά ουσιαστική, για να μην πω υγιώς ανταγωνιστική με την έντυπη βιβλιοφιλία. Το πιο θετικό είναι ότι οι περισσότεροι βιβλιόφιλοι μπλογκερς είναι άτομα έξω από το λογοτεχνικό «σινάφι», έξω από οποιαδήποτε συμφέροντα, με αποτέλεσμα μια φρέσκια, εξόχως δημιουργική παρέμβαση. Σε μια εποχή που το βιβλίο αντιμετωπίζεται ως ένα ακόμα προιον στην αγορά, με ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται, η ελευθερία του ιστολογείν μπορει να παράγει ένα λόγο πέρα και πάνω από τους παγιωμένους συσχετισμούς.
Το θέμα είναι οι βιβλιόφιλοι μπλογκερς να διατηρηθούν στο χώρο ανάλυσης του ίδιου του βιβλίου, της εμβάθυνσης του κειμένου και της ποιητικής του στην ουσιαστική κριτική των μεθόδων προώθησης και των ζυμώσεων στο χώρο και όχι να περιπέσουν σ’ εκείνον της κοινωνικής συναναστροφής, στα περίφημα «περι του βιβλίου», που αποπροσανατολίζουν και ευτελίζουν το ζήτημα της λογοτεχνίας.
Διότι υπάρχουν ελάχιστες εξαιρέσεις, όπου, η δυνατότητα που δίνει η «μάσκα» σε ορισμένους κακόβουλους, δημιουργεί μια «παραβιβλιοφιλική» ατμόσφαιρα, που αρχίζει ως «μπουκ τσατ» του αφρού και ενίοτε φτάνει έως και στη χυδαιότητα. Μια ατμόσφαιρα που αναπαράγει μεγεθυσμένη την γνωστή παθολογία του «περι του βιβλίου» χώρου. Που πινει κανεις τον καφε του, σε ποιες εκδηλώσεις παει (προσωπικα "κατηγορηθηκα" - scripta manent - οτι "είμαι γνωστός" επειδή συχναζω σε εκδηλωσεις περιοδικου στις οποιες δεν εχω παει ποτε μου εκτός μιας φοράς, αλλά και επειδη (sic) "κανω παρεα με "συνομηλίκους συγγραφεις" [τους οποιους βεβαια περναω από 10 έως 18 χρόνια(!)] από υποτιθεται "σοβαρο" βιβλιοφιλο σε υποτιθεται "σοβαρό" ποστ).

Κάθε νέο περιβάλλον φέρει δυστυχώς και το ροζ κορδελάκι του στον ιστό. Γι αυτούς τους λόγους δυο φορές ήμουν έτοιμος να κλείσω το μπλογκ, αλλά τελικά αποφάσισα πως ένας δυο κακοήθεις δεν θα ορίσουν την κατάσταση. Τρολ υπάρχουν παντού στο δίκτυο, χωρίς φυσικά τη γοητεία των σκανδιναβικών τους προγόνων. Δεν μπορείς βέβαια να λογοκρίνεις ένα ελεύθερο χώρο. Το στοίχημα είναι ο χώρος να κάνει από μόνος του τη αυτορρύθμιση του.

Η συντριπτική πλειοψηφία όμως των βιβλιοφιλων μπλογκερς είναι άνθρωποι των οποίων η σχέση με το βιβλίο είναι σχέση ζωής και μέσα από αυτή την ενασχόληση δημιουργουν σταδιακά έναν νέο γόνιμο περιβάλλον, όπου ο αναγνώστης είναι ο βασιλιάς, δίνοντας την ευκαιρία στους επισκέπτες τους αλλά και, γιατί όχι, στους υπόλοιπους παράγοντες του βιβλίου να δουν τα πράγματα όπως αναπτύσσονται εκτός του συνεκτικού κελύφους της αγοράς. Τα μπλογκς εν γένει, ως νεόφερτο μέσο, είναι φυσικό να υποφέρουν από παιδικές ασθένειες, οι οποίες πιστεύω πως είναι συμπτώματα της ίδιας της τεχνολογικής έκρηξης, της απότομης εκθετικής εκτίναξης σ’ ένα νέο γενναίο κόσμο όπου οι «ισμοί» έδωσαν μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα τη θέση τους στα «τρία w», την διαδραστικότητα και την εικονικότητα. Πολλούς τους θάμπωσε το ίδιο το παιχνίδι και αμέλησαν να ενσωματώσουν τους κανόνες του (γιατί κάθε ελεύθερο σύστημα έχει και τέτοιους, όσο κι αν αυτοί αναπτύσσονται ταυτόχρονα μαζί του). Η κάθετη τομή στη δημόσια επικοινωνία (γιατί περί τέτοιας πρόκειται) δεν μπορει να γίνει φυσικά αναίμακτα. Από την αλάνα στο ψηφιακό γήπεδο η απόσταση είναι μεγάλη, και μπορεί ενίοτε ο παικτης να παρασυρθεί νομίζοντας πως αυτόματα θα παίξει μεγαλη «μπάλα». Εξ ου και τα όποια «φάουλ». Η ουσία είναι ότι ακόμα ψελλίζουμε. Το εξαιρετικά ενδιαφέρον και μοναδικό ίσως, είναι πως το ίδιο το μέσο, συνεργάζεται και εξελίσσεται ταυτόχρονα με τον χρήστη σε τρομερά γρήγορους ρυθμούς, κάτι πρωτόγνωρο για τη δημόσια επικοινωνία. Ταυτόχρονα, ο χώρος του βιβλίου βρίσκει μια εξαιρετική ευκαιρία, να ξεφύγει από τις αγκυλώσεις του και να ανοιχτεί σε ένα τοπίο ελευθερίας.
Οι «μπλογκεράτι» αρχίζουν και στην Ελλάδα να αποτελούν μια σημαντική δύναμη στο χώρο του βιβλίου και μέσα από την σταδιακά αποκτούμενη αυτοσυνειδησία ανεβάζουν σταθερά το επίπεδο τους. Και καλό είναι να τους διαβάζουμε. Διαβάζουμε τα βιβλιόφιλα μπλογκ για τη δυνατότητα που έχουν να «ψιλοκοσκινίζουν» τον αιθέρα των μιντια, να δημιουργούν ενδιαφέρουσες συγκρίσεις, να παροτρύνουν σε συζητήσεις επιπέδου, να προτείνουν καλά βιβλία που δεν βρίσκουν εύκολα τον δρόμο τους στην αγορά. Το διαδυκτιο είναι ένας ανοιχτός κόσμος που μας καλεί όλους. Ας το χρησιμοποιήσουμε έξυπνα αποφεύγοντας τις όποιες παγίδες.
Βέβαια στις παγκοσμιοποιημένες μας ημέρες, δεν θα αργήσει η εποχή που ο εκδοτικός κόσμος θα χτυπήσει την ψηφιακή πόρτα των βιβλιόφιλων μπλογκς. Κι εκεί θα τεσταριστεί και η ηθική και το βάθος και εν τέλει η ανεξαρτησία του μέσου.

YΓ. Καλη αρχή και στο πρωτο βιβλιόφιλο μπλογκ που προερχεται από τον χωρο της έντυπης κριτικής. Η "Βιβλιοθήκη" της Ελευθεροτυπίας ιστολογεί εδω: http://vivliothiki.wordpress.com/

32 comments:

scalidi said...

Μπράβο, ωραία, πολύ ωραία. Μάλλον περάσατε πολύ όμορφα και κουβεντιάσατε ακόμη καλύτερα. Λυπάμαι που το έχασα. Εξαιρετική η εισήγηση

A foreigner said...

Το στοίχημα είναι ο χώρος να κάνει από μόνος του τη αυτορρύθμιση του.

Για μένα από την άλλη, το στοίχημα είναι να γίνεται διαχωρισμός μεταξύ συνεκδοχής και αφορισμού.
Φιλικά, Μερσώ.

Χρήστος Φασούλας said...

Πάντως, Αλέξη, έχω την εντύπωση ότι, πάνω "που "άναψε" η κουβέντα, έσβησε κιόλας. Στο πιο ενδιαφέρον της κομμάτι. Έτσι νομίζω, τουλάχιστον...

Alexis Stamatis said...

σταυρούλα, ευχαριστω πολυ, ναι ηταν πολυ καλα.
theodore, ωραία η φραση αλλα θελουμε και εξηγηση!
χρηστο, επρεπε να κλεισει το περιπτερο. Οντως μεινανε παραγματα απ εξω. Ελπίζω σε συνεχεια, όπως ειπα με μπλογκερς στο πανελ.

ioeu said...

πολύ καλή τοποθέτηση...
περίεργα ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα...
"σε ξέρω και δεν σε ξέρω"...
αμηχανία της πρώτης φοράς...
άραγε, μετά από χρόνια, πώς θα θυμόμαστε τη χθεσινή βραδιά?

Alexis Stamatis said...

γιαννη, ευχαριστω! τι εννοείς όμως "σε ξερω δε σε ξερω";

ioeu said...

εννοώ πως είχαμε όλοι την αίσθηση (τουλάχιστον εγώ έντονα)ότι καθόμασταν δίπλα σε ανθρώπους που δεν γνωρίζαμε κι όμως μπορεί να επικοινωνούμε καθημερινά μέσα από τα μπλογκς...
περίεργο συναίσθημα...

Alexis Stamatis said...

αυτο καπου εχει ενα ενδιαφερον, διπλα διπλα με το φαντασιακό με το οποιο συνομιλεις...

nuwanda said...

Αλεξη καλημερα,

ομορφη και τεκμηριωμενη η ομιλια σου χθες. Δυστυχως, νομιζω οτι ο χωρος δεν βοηθησε στο να γινει μια εστιασμενη συζητηση. Παρ' ολα αυτα, υπηρξαν ενδιαφερουσες τοποθετησεις που ανεδειξαν τις παραδοξες (κατ' εμε) και πολλαπλές αντιπαλοτητες που επικρατουν στον χωρο (δημοσιογραφοι vs εκδοτες vs bloggers vs συγγραφεις κλπ).

Τις θεωρω παραδοξες αυτες τις αντιπαλοτητες για τον απλουστατο λογο οτι η αυξανομενη διαδραστικοτητα του web οδηγει στην πληρη καταργηση των παλαιων, παραδοσιακών ρόλων και τίτλων.
Πλεον, όλοι (θα) μπορουν να ειναι ταυτοχρονα αναγνώστες, δημοσιογραφοι, κριτικοι, συγγραφείς, εκδοτες και πωλητές βιβλίων (ή οτιδήποτε άλλο).

Φοβάμαι λοιπον οτι οσοι προσπαθησουν να "διατηρησουν τα κεκτημενα τους" οχυρουμενοι πισω απο θεσμους και αξιώματα, το μονο που θα καταφερουν ειναι να βρεθουν εκτος εξελιξεων. Αντιθετως, οσοι αντιμετωπιζουν ήδη απο σημερα με θετικο ματι και ανοιχτο μυαλο τις κοσμογονικες αλλαγες, εχουν πολλες και καλες πιθανοτητες να παραμεινουν στο παιχνιδι.

my two cents...

Alexis Stamatis said...

Φιλε νουαντα, για αρχη καλα ηταν. Η συνεχεια ανηκει σε σας τους βιβλοφιλους μπλογκερς. Γιατι δεν οργανωνετε κατι; Ενταξει αυτο το κρυπτωνυμο και φαντασιακο καλο ειναι, πλακα εχει, αλλα απο ενα σημειο και μετα εξαντλείται σε "ετερωνυμικό παιχνίδια μασκας" "πασέ" πλεον. Το κανε καλα , υπεροχα ο Πεσσοα όταν επρεπε να τα κανει.
Αφου ο καθενας σας , ελπιζω, τα ιδια θα εγραφε και ως "Νικος Παπαδοπουλος"; Ασε που πλεον γνωριζουμε σχεδόν ολοι ποιος ειναι ποιος.

Οσο για τι αντιπαλοτητες, φαση ειναι, με την ραγδαία εξελιξη του μεσου θα ηρεμησουν τα πραγματα. Ουτε οι εκδοτες ειναι οι μπαμπουλες, ουτε οι δημοσιογραφοι ειναι τα ορνεα, ουτε οι συγγραφεις ειναι μονο "καφεποτες του φιλιον" (ποτε γραφουν ποτε βιοποριζονται, η πουλανε ολοι 100.000 αντιτυπα;), ουτε οι μπλογκερς ειναι οι παναγιες και καλως δεν ειναι. Ο καθενας παιζει στιο δικο του "γηπεδο" όπως μπορει.
Πάμε παρακατω επι τελους, επι της ουσιας.Ας μιλαμε με δεδομενη της ζωη. Αλλιως ο καθενας φανατσιωνει μεσα του τον Σεξπιρ και τον Καφκα να του κουνανε το ποντικι. Εω βαρεθει να διαβαζω κειμενα ανθρωπων που νομιζουν οτι επειδή διαβασαν (και καταλαβαν, δεν το αμφισβητω) του μεγαλους εγιναν κι αυτοι "μεγαλοι" και κουνανε το δαχτυλο. Το γηπεδο ειναι το κειμενο, μονο αυτο.

Οπως λες η αυξανομενη διαδραστικοτητα του web οδηγει στην πληρη καταργηση των παλαιων, παραδοσιακών ρόλων και τίτλων.
Ναι, όλοι μας θα ειμαστε εν δυναμει πολα πραγματα ταυτοχρονα. Αλλα γιατι οχι παμφωτα; Αυτό ειναι ο εξυπνος ανθρωπος, ο ευατός του και πολλά πραγματα μαζι.

A foreigner said...

theodore, ωραία η φραση αλλα θελουμε και εξηγηση!




Ως συνεκδοχή, εννοώ την έννοια του μπλόγκερ στο κείμενό σας, ο οποίος απ'ότι καταλαβαίνω τον εμφανίζετε ως με πολύ συγκεκριμένες ιδιότητες.
Η άποψή μου /και ταυτόχρονα η ένσταση/, είναι πως κάθε προσπάθεια περιγραφής της οντότητας του μπλόγκερ καταλήγει σε αποτυχία λόγω των ενδογενών περιορισμών που παρουσίαζει η /καταγραφή/ της εν λόγω οντότητας.
Αυτό συμβαίνει διότι είναι δύσκολο να συνεκτιμηθούν όλα τα "γιατί" της γραφής, αρχίζοντας από τα κίνητρα που γράφει ο κάθε μπλόγκερ και καταλήγοντας στην πλατεία μαβίλλη (που θα έλεγε κι ο καρούζος).
Αφήστε δε, που τα μπλογκς ως υποσύνολο του "ευρύτερου" μέσου του net, υπακούουν στους ίδιους κανόνες που υπακούει κι ο "γονέας", δηλαδή σε κανέναν.

Συνεπώς, τα περί "αυτορρύθμισης" τα κρίνω κάπως ουτοπικά, για να μην πω ατοπικά - και συγγνώμη για την παρήχηση.
Φιλικά ξανά,
Μερσώ

Alexis Stamatis said...

φιλε θεοδωρε, μιλαγαμε περισσότερο για τον βιβλιοφιλο μπλογκερ, με συγκεκριμενα χαρακτηριστικα, οπως τουλαχιστον εχει εμφανιστεί στην ελληνικη μπλογκοσφαιρα. Δεν διαφωνω καθολου με αυτο που λες (συγγνωμμη για τν ενικο) οτι υπαρχουν ενδογενεις περιορισμοι στην "καταγραφη" της "οντοτητας μπλογκερ" οπως δεν υπαρχουν και αντιστοιχες στην οντοτητα "συγγραφεας" η "αναγνωστης"
Μακρια απο μενα οι κατηγοριοποιησεις στη λογοτεχνια, ποσο μαλλον στην ελευθερη θαλασσα του νετ. Η αυτορρυθμιση αναφεροταν σε καποιους στοιχειωδες κανονες που θα μας κανουν να ξεφυγουμε απο τους "σκυλοκαυγαδες" και να μιλαμε με επιχειρηματα, με τον τρόπο ακριβως που επικοινωνεις κι εσυ τωρα. βεβαια στο φιναλε, αν καποιοι επιμενουν σε αυτους, οπως λες δεν μπορει να γινει τιποτα. Η ζωη συνεχιζεται στην πλατεια Μαβίλη και απανταχου. (υπεροχο του Καρουζου)

Alexis Stamatis said...

ΔΙΟΡΘΩΣΗ ...στην "καταγραφη" της "οντοτητας μπλογκερ" οπως υπαρχουν και αντιστοιχες στην οντοτητα "συγγραφεας" η "αναγνωστης"....

nuwanda said...

Συντομη δευτερολογια:

1. Το κρυπτωνυμο κατα την γνωμη μου ειναι ζητημα αδιαφορο εφ' οσον ενας blogger ειναι εκτος book market. Γραφω την γνωμη μου ως nuwanda, ειτε με λενε παπαδοπουλο ειτε ζωζω σαπουντζακη, αυτο δεν αλλαζει τιποτε και δεν ενδιαφερει και κανεναν...

2. Συμφωνω απολυτως οτι το γηπεδο ειναι το κειμενο. The proof of the pudding is the eating λενε οι αγγλοσαξωνες.

3. Συμφωνω και για το παμφωτο, δυσκολο αλλα εφικτο...

Alexis Stamatis said...

ΝΟΥΑΝΤΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΛΕΩ ΝΤΕ ΚΑΙ ΣΩΝΕΙ ΝΑ ΓΡΑΦΟΥΝ ΟΛΟΙ ΜΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΟΥΣ. Η ΜΑΣΚΑ ΕΧΕΙ ΕΝΔΙΕΦΕΡΟΝ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΥΠΟΚΡΥΠΤΕΙ. ΚΑΘΕ ΕΤΕΡΩΝΥΜΟ ΤΟΥ ΠΕΣΣΟΑ ΗΤΑΝ Ο ΠΕΣΣΟΑ.

nuwanda said...

...καλα ντε, μη φωναζεις!! :) :)

alef said...

Ωραια ήταν χθες, ωραιότερα τα 'πες (πολύ καλός ήσουν) και ας μη φοβάται κανείς, κανέναν. Εξάλλου τα όρια ποτέ δεν είναι απολύτως στεγανά (και γιατί άλλωστε;) Ευτυχώς που πάντοτε υπάρχουν αυτές οι υπέροχες επιρροές. Οσο για τη μάσκα, συχνότατα αποδεικνύεται αληθέστερη του "προσώπου". Σαν τον ήρωα της μυθοπλασίας μας που αποκαλύπτει τις πιο μύχιες αλήθειες μας κι εμμονές, την ίδια στιγμή που αυτοβιογραφούμενοι απλώς απολογούμαστε ή σκαρώνουμε άλλοθι για ν' αντέξουμε τα όσα έγιναν κι εμείς. Αλλά ό,τι γίνεται, καλά γίνεται. Βέβαια πάρα κάτω θα έχει και καλύτερα.

Alexis Stamatis said...

νουαντα μου, κατα λαθος μπηκαν τα κεφαλαια! Ειδες τι κανει το πατημα ενος κουμπιου στον κυβερνοχωρο. Δημιουρεγι υποψία φωνασκιας! και μετα λεμε για το φαντασιακο...

Alexis Stamatis said...

θανκς αλεφ, συμπυκνωση των τοπων! Η μασκα ναι, ενιοτε ειναι αληθεστερη οπως και το θεατρο , μια αληθεια φτιαγμενη απο ψεμα. Πάρα κάτω και καλύτερα, σιγουρα!

nuwanda said...

μα και η φωνασκια θεμιτη ειναι, καλύτερα να φωνάζεις παρά να μην λες τίποτε! :)

ωραια το εθεσε η alef, η μασκα ενιοτε αληθεστερη του προσώπου. Και πιο ενδιαφερουσα θα ελεγα εγω, το μυστηριο μαγευει και εξαπτει..,

Ladychill said...

Αλέξη μας έδωσες κανονικά λέμε τώρα. Ούτε λίστα του Σίντλερ τέτοια ακρίβεια!

Τώρα το μόνο που θα ήθελα να πω για τη χθεσινή συζήτηση είναι οτι θα ήθελα...περισσότερο συζήτηση και νέους ανθρώπους. Κάτι μεγάλοι που πήραν το λόγο ήταν εκτός τόπου και χρόνου (sorry γερουσία αλλά να λέμε αλήθειες).
Άλλος έλεγε οτι το υπουργείο πολιτισμού πρέπει να χρηματοδοτεί τα παιδιά για ν' αγοράζουν βιβλία κι άλλος για site της Βιβλιονέτ. "Άλλος για Χίο τράβηξε κι άλλος για Μυτιλήνη" που λέει και το τραγούδι!!! Δε λέω καλά κι αυτά, αλλά άσχετα εντελώς...



Εντάξει, ούτε η φωνή ακούστηκε χθες, βουβή ήταν η παρουσία μου, και τι νόημα έχει που μιλάω εκ των υστέρων θα μου πεις (κι ίσως έχεις και δίκιο).

Να πω οτι μ' άρεσε πολύ η ομιλία της κ. Δημητρούλια. Εμπεριστατωμένη και ενημερωμένη. Με ξάφνιασε θετικά. Όλοι μια χαρά τα είπατε γενικώς. Ελπίζω να έρθει και δεύτερη κουβέντα. Με περισσότερους μπλόγκερς.

scalidi said...

ενδιαφέρον μου ακούγεται όλο αυτό, καλή συνέχεια στη συγγραφή και την μπλογκο-πλοήγηση των συγγραφέων

μια απλή αναγνώστρια

ioeu said...

Να συμφωνήσω με την άλεφ (στην ουσία και μαζί σου) για την λειτουργία του ετερωνύμου. Λειτουργεί ως στοιχείο απελευθέρωσης, ανεξαρτησίας της φωνής συχνά δίνει τη δυνατότητα στον φέροντα να ανακαλύψει ή να αποδώσει αυτό που πραγματικά είναι, έξω από τους περιορισμούς ή τα χαρακτηριστικά που του έχουν προσδώσει (ή που ο ίδιος καμιά φορά έχει προσλάβει...)
Βέβαια το παιχνίδι απαιτεί κανόνες (πρώτα απ' όλα τεκμηρίωσης -όποιας και με όποιο τρόπο μπορεί ο καθένας- και ευπρέπειας. αν κάποιος δεν τηρεί τους κανόνες τότε η ίδια η κοινότητα(?) των μπλογκερς ή των αναγνωστών τους θα τους ξεβράσει... ή τουλάχιστον οφείλει να το κάνει, αν θέλει να περιφρουρήσει τις δυνατότητες και, επίτρεψέ μου, τη μαγεία του μέσου...

gerasimos said...

Χαίρομαι που βλέπω ότι τιμάται η μνήμη του Κορνήλιου Καστοριάδη, 10 χρόνια (φέτος) μετά το θάνατό του. (Μέτρησα 3 αναφορές στο 'φαντασιακό'.)

;-)

George Glikofridis said...

Δυστυχώς εγώ στην εκδηλωση έφτασα αργά κι έφυγα νωρίς.
Οικογενειακές υποχρεώσεις. Κάτι αναπάντεχο εμφανίστηκε για το οποίο έπρεπε να παρθεί μια απόφαση πολύ γρήγορα.

Αν λοιπόν είχα προλάβει να μιλήσω θα έλεγα τα παρακάτω τα οποία τα ανέβασα και ως σχόλιο καλωσόρισμα στο καινούριο blog της "Βιβλιοθήκης".
Γι' αυτά που έχουν ήδη γραφτεί ως εδώ να πω ότι συμφωνώ με το ότι "το κείμενο είναι το γήπεδο" γιατί όντως τελικά έτσι είναι, και με το "άλλος για Χίο τράβηξε κι άλλος για Μυτιλήνη" γιατί πραγματικά δηλαδή όσο πρόλαβα ν' ακούσω κάποιες παρεμβάσεις ήταν όντως έτσι κι αυτό ήταν πολύ αστείο...
Και επίσης ναι, το φαντασιακό έχει φάει πολύ χώρο αλλά το βρίσκω φυσιολογικό. Άλλωστε και το δικό μου όπως θα δείτε κάπου κοντά κινείται. Είναι το βασικό γνώρισμα του Μέσου. Δεν είναι ανάγκη να μας τρομάζει αυτό.
Και τέλος, πώς θα θυμόμαστε τη χθεσινή βραδιά μετά από χρόνια;
Χα! Εγώ πάντως αντίστοιχες άκρως πιο ανεπίσημες βραδιές από συναντήσεις forum γύρω στα 10τόσα πριν τις θυμάμαι με υπέροχα χρώματα...

Ιδού το σχόλιο:
Ανήκω σ’ εκείνη την ομάδα που υποστηρίζει ότι το κομμάτι του Internet που αφορά στην on line επικοινωνία συχνότατα εμφανίζει το “σύνδρομο του ειδώλου.”
Τα blogs είναι άλλη μια εφαρμογή on line επικοινωνίας.
Το βασικό χαρακτηριστικό της on line επικοινωνίας είναι η αμεσότητα και η ταχύτητα που πολύ συχνά μπορεί να φτάσει ακόμη και το live χωρίς όμως ποτέ να γίνει τηλεόραση. Η on line τηλεόραση υπάρχει ως εφαρμογή Internet αλλά δεν είναι το ζητούμενο αυτού του σχολίου.
Η on line επικοινωνία όπως και το παραδοσιακό τηλέφωνο και όχι το video-τηλέφωνο είναι σε θέση να δημιουργήσουν ανεστραμμένους χαρακτήρες. Δηλαδή είδωλα. Αν μία ανώνυμη παραδοσιακή τηλεφωνική συνομιλία ήταν σε θέση να δημιουργήσει φανταστικούς ή και ανεστραμμένους χαρακτήρες βασιζόμενη στο effect της γοητευτικής ή μη φωνής, της mainstream ή μη προφοράς, της trendy ή όχι σύνταξης και διατύπωσης, τότε η on line επικοινωνία είναι σε θέση να δημιουργήσει επίσης φανταστικούς ή ανεστραμμένους χαρακτήρες βασιζόμενη σ’ ένα ακόμη πιο αβανταδόρικο όσον αφορά στη δυνατότητα ξεδιπλώματος της φαντασίας effect που είναι η γραφή. Εδώ, για να μπορέσω να προχωρήσω θα εξαιρέσω το on line voice όπως επίσης και το on line video και θα μείνω σε αυτό που ενδιαφέρει το σχόλιο: την on line γραφή.
Έτσι, εφόσον γίνεται αποδεκτή η δυνατότητα ύπαρξης φανταστικών ή ανεστραμμένων χαρακτήρων τότε δε μένει παρά να μελετηθεί το “σύνδρομο του ειδώλου.”
Βασικό πρόβλημα των ειδώλων είναι ότι ζουν μόνο μέσα στον καθρέφτη τους. Δεν κινούνται αν δεν κινηθεί ο δημιουργός τους. Και πεθαίνουν με το που ο δημιουργός τους φεύγει μπροστά από τον καθρέφτη. Και ανασταίνονται με το που ο δημιουργός τους σταθεί πάλι μπροστά στον καθρέφτη.
Βασική διαφορά των on line ειδώλων που βασίζονται στην on line γραφή είναι ότι όταν ο δημιουργός τους φεύγει από το δίκτυο εκείνα παραμένουν. (Βασική διαφορά της on line γραφής από την παραδοσιακή είναι η ταχύτητα που μπορεί να φτάσει το live. Αυτό την κάνει επί της ουσίας ζωντανή. Ας μην ξεχαστεί αυτό ως δεδομένο.)
Έτσι συχνά πυκνά τα on line είδωλα παγιδεύουν τον δημιουργό τους. Τον υποτάσσουν στους ανεστραμμένος χαρακτήρες τους στους οποίους σιγά σιγά πρέπει να ανταποκριθεί.
Οπότε, δεν είναι η ανωνυμία το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι ότι είμαι ένας φίλος του Γλυκοφρύδη που γράφει αυτή τη στιγμή. Γιατί ο Γλυκοφρύδης δεν προλαβαίνει να ανταποκριθεί σε όλα τα blogs που θέλει για να κρατά ζωντανή και με καίριες παρατηρήσεις την παρουσία του, οπότε μου έχει δώσει το password του και το account του και μπαίνω και τον βοηθώ.
Αλλά μερικές φορές μου τη βαράει αφόρητα και θέλω να βρίσω πραγματικά… δηλαδή… είναι κάτι άτομα που έχω δει πως του γράφουν κάτι απίστευτες μπούρδες! Αμάν! Μα θα μπω καμιά μέρα και θα τους βρίσω τόσο χύμα… Ναι αλλά μετά θα με πάρει τηλέφωνο και θα μου πει “Τι είναι αυτά που έγραψες βρε γελοίε; !!” Ναι αλλά εγώ θα του απαντήσω “Ποιος τα έγραψε μωρέ; Εγώ; Εσύ τα έγραψες… Το ευχαριστήθηκες πάντως ε; Όχι;”

Τα blogs είναι οn line. Αν κάποιος δεν μπορεί να καθρεφτιστεί είναι φάντασμα. Ναι εντάξει, αλλά φαντάσματα δεν υπάρχουν…

Alexis Stamatis said...

Ladychill συμφωνω για τους νεους. τωρα ο κυριος που μιλησε από την αυστραλια, πληροφοριες ηθελε ο ανθρωπος! λίγο άσχετο, αλλα τελος παντων...
κι εγω ελπιζω σε δευερη και τριτη κουβεντα...

Alexis Stamatis said...

Γιαννη, ναι το ετερωνυμο λειτουργεί ως στοιχείο απελευθέρωσης,αλλα όπως λες μεσα σε καποια πλαισια. Ωστοσο κι οποιος τα ξεπερνα, δεν υπαρχει μηχανισμος να "ξεβραστεί" και ουτε πρεπει κατα τη γνωμη μου. Εδω ειναι το ενδιαφερον. Το πως ο ιδιος, παραμενοντας ελευθερος να κανει ο,τι θελει, θα καταλαβει.

Alexis Stamatis said...

γιωργο γλυκοφρύδη, (η φιλε του Γιωργου) πολυ ενδιαφερουσα η τοποθετηση.

Marianne L. said...

Αχ, ναι, ήταν ωραία το βράδυ εκείνο..πάλι με την άνοιξη!

Unknown said...

good
نقل عفش حائل/

Unknown said...

thanks alot

نقل عفش ابها


نقل عفش بالرياض 300 ريال/

ارخص وافضل مؤسسة نقل عفش بالرياض/


شركة طيبة لنقل العفش/

ارخص وافضل شركات لنقل عفش حفر الباطن/

نقل عفش حائل/

هل تريد نقل عفش بالخرج/


الطيار لنقل العفش/

شركة الفاخر said...

The best solution is steam, where the high degree of heat is the main element in it. The steam cleaning process depends on the surface disturbance of the steam molecules, which are equal to the expected results from the use of chemical cleaning materials without damage to the fabrics or causing them to be abandoned, which makes the machines that use steam to clean away from Detergent chemicals for disinfection and sterilization.
Steam cleaning provides you with your money as it seeks to buy in one where it cleans for all corners of the house and also sterilized to get rid of harmful bacteria and bacteria .
Follow the company's website .
https://albetalasry-cleaning.com