Σταμάτης Πολενάκης

Την προηγουμένη εβδομάδα δέχτηκα μια πρόσκληση για ένα θεατρικό αναλόγιο με τίτλο «Το τελευταίο όνειρο της Εμιλι Ντίκινσον». Μια και Ντίκινσον είναι η αγαπημένη μου ποιήτρια και τον ρόλο ερμήνευε η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, πήγα να το δω, έχοντας στον νου μου πως με δεδομένη την ευαισθησία, το ποιητικό στοιχείο και το ταλέντο της Καραμπέτη θα ήταν μια παράσταση άξια λόγου. Για εκείνον που δεν ήξερα τίποτα ήταν για τον συγγραφέα του κειμένου, τον Σταμάτη Πολενάκη.

Μετά το τέλος της παράστασης -διότι τελικά περί ολοκληρωμένης παράστασης και όχι αναλογίου επρόκειτο- είχα μείνει μαγεμένος. Η Καραμπέτη ήταν καταπληκτική, σε έναν ρόλο εξαιρετικών αποχρώσεων, που της έδινε όλες τις δυνατότητες να λάμψει, η σκηνοθεσία του Σωτήρη Καραμεσίνη ήταν εξαιρετική, αλλά εκείνο που πραγματικά με άφησε με το στόμα ανοιχτό ήταν το κείμενο. Τέτοιας ωριμότητας, ευθυβολίας, ευαισθησίας και ουσίας κείμενο είχα πολύ καιρό να ακούσω από σκηνής, κείμενο μάλιστα που να προέρχεται από έναν νέο άνθρωπο - και πολύ ταλαντούχο ποιητή απ ό,τι ανακάλυψα εκ των υστέρων.
Ο Σταμάτης Πολενάκης, αν και αναμετρήθηκε με έναν από τους ογκολίθους της τέχνης των τελευταίων αιώνων - η Ντίκινσον κατά τη γνώμη μου είναι μακράν η καλύτερη ποιήτρια της σύγχρονης εποχής, έγραψε ένα έργο ταυτόχρονα λεπταίσθητο και στιβαρό, συγκινητικό και στέρεο. Ενα κείμενο που θα μείνει και το οποίο αξίζει να ξαναπαιχτεί σε μια πιο μόνιμη βάση. Πιστεύω ακράδαντα ότι το ελληνικό θέατρο κέρδισε άλλον έναν νέο συγγραφέα για τον οποίο στο μέλλον ελπίζω να ακούσουμε πολλά.
Α. Σταμάτης