ΒΑΛΣ ΣΕΝΤΙΜΕΝΤΑΛ

«Ένα αγόρι και ένα κορίτσι που ζουν με το τίποτα. Που δεν πιστεύουν σε τίποτα. Που δεν κάνουν τίποτα για να αλλάξει η ζωή τους και δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα. Μια σχέση όπου τίποτα δεν συμβαίνει, που κανείς δεν λέει τίποτα, δεν κάνει τίποτα, και που όλα αλλάζουν χωρίς αυτό να σημαίνει τίποτα».
Αντιγράφω από το δελτίο τύπου του «Vals Sentimental» της Κωνσταντίνας Βούλγαρη που επιτέλους παίζεται, αλλά δυστυχώς σε... μια και μόνη αίθουσα, το Μικρόκοσμο Prince Filmcenter. Πρόκειται για μια ταινία που έχει σκίσει στο περσινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, αποσπώντας το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη και το πρώτο βραβείο ερμηνείας για την εξαιρετική πρωταγωνίστρια Λουκία Μιχαλόπουλου.
Αφού τονίσουμε το απαράδεκτο του γεγονότος μια από τις πιο ελπιδοφόρες ταινίες του Νέου Ελληνικού σινεμά να παλεύει να κανει κάποια εισιτήρια ώστε να συνεχιστεί, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως αυτό το «τίποτα» της Βούλγαρη είναι παραπλανητικό. Είναι ένα «τίποτα» γεμάτο νόημα. Γεμάτο σήμερα, γεμάτο αισθήματα, (έστω και απωθημένα) γεμάτο αλήθεια. Μια οξυδερκής, έντιμη καταγραφή της «νέο-καταραμένης» γενιάς και των αδιεξόδων της, η οποία δεν κανει κανενα συμβιβασμό, δεν «κλείνει το μάτι» πουθενά, απλά καταδεικνύει, απογυμνώνει, αποφλοιώνει.
Αν το «show not tell» (δείξε, μην εξηγείς) είναι από τα βασικά μάντρα ενός πετυχημένου σεναρίου και κατ’ επέκταση μιας πετυχημένης ταινίας, τότε η Βούλγαρη έχει χτυπήσει κέντρο. Μια ταινία την οποία οι πραγματικοί σινεφιλ, εκείνοι που δεν πάνε κινηματογράφο κουβαλώντας τον .. τηλεοπτικό καναπέ τους, αξίζει να στηρίξουν.

Δημοσιεύτηκε στο "Εθνος"