Mαρία Μήτσορα, "Με λένε Λέξη"

Μια διαδρομή με τρένο προσφέρεται ιδιαιτέρα για ανάγνωση. Τα τοπία αλλάζουν διαρκώς, ο χρόνος αποκτά μιαν άλλη διάσταση. Πόσο μάλλον όταν εκείνο που διαβάζεις είναι μια αυτοβιογραφία. Και πόσο μάλλον αν είναι η αυτοβιογραφία μιας συγγραφέα. «Μασκαρεμένη» φυσικά με τη μαγική χρήση των λέξεων και των εικόνων που από το «Άννα να ένα άλλο» του 1978, χαρίζει στους αναγνώστες της η Μαρία Μήτσορα. Το βιβλίο της «Με λένε Λέξη» το τελείωσα λίγο πριν το τρένο φτάσει στη Λάρισα. Και μέχρι το Βόλο οι εικόνες από τα ταξίδια της, τους έρωτες της και τις ιστορίες της με ακολουθούσαν σαν ένα ατελείωτο τραβελινγκ -διπλοτυπία στο τοπίο.
«Τα όρια του κόσμου είναι τα όρια της γλώσσας μου», αναφέρει η Μήτσορα και φροντίζει να το πιστοποιεί σε κάθε σελίδα, σε κάθε παράγραφο. Οι λέξεις, τα πρόσωπα και τα πράγματα χορεύουν μαγικά μέσα σε μια κατάθεση ζωής που απέχει μίλια από την παραδοσιακή αυτοβιογραφία, διατηρώντας την μέθεξη της εν τω βάθει αληθείας της, διεγείροντας και εξεγείροντας την ουσία του υλικού της. Ένα ρευστό μάγμα, το οποίο ωστόσο διαθέτει μια τέτοια εσωτερική αρμονία, σαν ένας κινούμενος πίνακας που ταξιδεύει στα εμβληματικά μέρη της Μήτσορα, από την Καλλιθέα ως τις Ινδίες, αλλάζοντας χρώματα, περιγράμματα ακόμα και διάσταση.
Τέλος είναι και οι φωτογραφίες. Το σμιλεμένο πρόσωπο της συγγραφέα με το εξαίσια εκφραστικό στόμα και τα ψηλά ζυγωματικά, ενταγμένες στο βιβλίο ώστε να «γειώσουν» την αιρετική της εξιστόρηση, τελικά πετυχαίνουν το αντίθετο. Απογειώνουν το πρόσωπο μέσα στην ίδια του τη μυθοπλασία.

Εθνος, 28.4.08