χαμένο σημείωμα

Ο θόρυβος από το δρόμο. Η βροχή με δύναμη. Βαρύ προαίσθημα για ταξίδι. Όμως κάθε μέρα κι ένα κύτταρο μαυρίζει. Εχω γίνει πια ένας λευκός μαύρος. Δηλαδή πιο μαύρος από τους μαύρους.
Για πίσω, ούτε λόγος.
Πιστός στην εποχή σου και μαζί εξόριστος. Εκτός νόμου: η φυσική μου κατάσταση. Παλιές ρίζες, υπάρχει ακόμα ένα ρίγος μέσα από αυτά τα απλά πράγματα που ζούμε. Άλλη αρμονία, άλλη αρχιτεκτονική.
Εδώ η εξουσία είχε το δικαίωμα να χαρίζει τη ζωή και να δίνει τον θάνατο, πίσω το ανάποδο: δίνει τη ζωή και χαρίζει τον θάνατο. Ένας θάνατος μ’ έφερε εδώ, χαρίζοντάς μου μια ζωή που δε διάλεξα.
Αλυσοδεμένος σ’ αυτή τη γη για να πληρώσω την ελευθερία των ματιών μου. Δεν είμαι εδώ για να σκέφτομαι, κι όσα σκέφτομαι σπάνια τα εκφράζω. Μ’ ενδιαφέρει μόνο ότι ζει κι ότι πεθαίνει, κι η σκέψη δεν έχει θάνατο. Μόνο η πράξη. Αυτή γεννιέται ζει, πεθαίνει και αφήνει απογόνους.
Όλο αυτό το άνοιγμα και το κλείσιμο. Μια αόρατη κουβέρτα ανάμεσα μας. Στον κόσμο και σ’ εμένα. Και ξαφνικά μια σουβλιά μνήμης – η «λογική» εξαφανίζεται. Αναζήτηση του αγνοούμενου. Ένα κύμα ξανά, μετά τόσο καιρό. Ξέρω γιατί ξαναγύρισε.
Σε λίγο καιρό θα φύγω. Βαθιά μέσα. Στην αρχή αρνητικός. Κομμάτια Δύσης μέσα μου. Ύστερα είδα πως εκεί πάνω, δεν έχει ψευδαισθήσεις. «Αναζήτησε τις εικόνες που συνιστούν το άγριο: το λιοντάρι και τη παρθένα, την πόρνη και το παιδί». Ο θεατής βλέπει όλα όσα συμβαίνουν, όλα πάμφωτα και μαγικά. Υπερφυσικό; Δεν υπάρχει τίποτα πάνω από το φυσικό. Ό,τι μπορεί και συμβαίνει είναι φυσικό. Απλά έχει άλλους κώδικες. Όταν δεν έχει τίποτα να κρύψει, το μαγικό γίνεται τέχνη, η τεχνη του υψηλού πάνω στο βάναυσο.
Να φύγω, πριν το θηρίο επιστρέψει.
Φράση για μένα, τυχαία, χτες. ‘Γιατί να νοσταλγούμε τον παντοτινό ήλιο, αφού είμαστε ταγμένοι στην ανακάλυψη του θείου φωτός, μακριά από τους ανθρώπους που φθίνουν με τις εποχές’ Ρ.