Δεν ξέρω και πολλούς συγγραφείς παγκοσμίως που ανοίγουν δικό τους εκδοτικό οίκο... Ωστόσο ο Νικος Βλαντης, μια από τις πιο ταλαντούχες πένες της νέας γενιάς, το επεχείρησε! μαζί με την Μαρία Λεκάκη "άνοιξαν σαμπάνιες" για το "Μαγικό Κουτί" που υπόσχεται πολλά και θαυμαστά. Αρχή με τα "Α, όπως Αμερική" του Δημήτρη Αποστόλου και τη "Ζωή μετά το διάβολο, μια συνοπτική ιστορία της Κόλασης" της Μαρίας Λεκάκη.
Νίκο και Μαρία καλοτάξιδοι! (εφ όλης της ύλης...)
Subscribe To
Posts
Comments
3 comments:
Χαίρομαι που ανοίγετε ένα θέμα για τους εκδοτικούς οίκους.
[Και δεν αναφέρομαι σε αυτούς που αναφέρατε στο post, αλλά γενικά
Θα ήθελα να σας ρωτήσω αν στο χώρο του βιβλίου ισχύει αυτού του είδους η εκμετάλευση που ισχύει με τις δισκογραφικές εταιρίες στο χώρο της μουσικής.
Σε ειδικό μάθημα περί πνευματικών δικαιωμάτων με πείραξε λιγάκι το ότι ο συγγραφέας έχει τελικά μόνο το 'ηθικό δικαίωμα' ενώ οι εκδοτικοί οίκοι έχουν τα 'περουσιακά δικαιώματα'...
Τουτέστιν ότι ο εκδοτικός οίκος είναι ο μόνος δικαιούχος να εκμεταλευτεί ένα βιβλίο όπως θέλει.
[νόμος 2121 - Αρθρο 1]
Βέβαια μη όντως συγγραφέας δεν ξέρω κατά πόσο αυτό είναι κακό ή καταπιεστικό για σας. Μπορεί και να μην είναι τόσο τραγικά τα πράγματα. Κι εδώ θα ήθελα την γνώμη σας...
*νομίζω ότι ο μόνος που κυκλοφόρησε βιβλίο χωρίς εκδοτικό οίκο ήταν ο Νικόλας Άσιμος με το "Αναζητώντας Κροκανθρώπους"
Καλοτάξιδοι, λοιπόν, και δημιουργικοί!
paraloge οι εποχες αυτες εχουν περασει.. Ο Νικολας Ασιμος ισως ηταν ο τελευταιος...
ο εκδοτικος οικος αναλαμβανει την εκδοση, προωθηση, διανομη και ο συγγραφεας στην καλυτερη περιπτωση εισπραττει το 15% του "προιοντος" που εχει αποκλειστικά κατασκευασει.
ΥΓ Υπαρχει επισης και ο Νικος Κοεμτζής ο οποιος πουλάει μόνος του το βιβλίο του.
Post a Comment