ΣΕΝΑΡΙΑ, ΣΕΝΑΡΙΑ

Μια ματιά στις ελληνικές ταινίες που έκοψαν τα περισσότερα εισιτήρια της σαιζόν μας λέει πως οι τρεις πρώτες, τα «Straight Story», «Πέντε λεπτά ακόμα» και «Μια μέλισσα των Αύγουστο» - που έκοψαν 395.000, 340.000 και 297.000 εισιτήρια αντίστοιχα - είναι και οι τρεις κωμωδίες, με ηθοποιούς από το χώρο της τηλεόρασης και του ελαφρού θεάτρου.
Οι τρεις αυτές ταινίες έκοψαν περίπου το 80% των συνολικών εισητηρίων της σαιζόν! Στον αντίποδα, ταινίες «καλλιτεχνικής» στόχευσης όπως «Η ψυχή στο στόμα», το «Ροζ», οι Ώρες κοινής ησυχίας», κ.α., δεν ξεπέρασαν στην καλύτερη περίπτωση τα 10.000.Τι άραγε να σημαίνει αυτό; Πως ο Έλληνας πάει στον κινηματογράφο για να περάσει μόνον δυο ευχάριστες ώρες; Στην Ελλάδα όπως πλέον σε ολόκληρο τον κόσμο, οι ταινίες χρηματοδοτούνται από παραγωγούς μόνον όταν τα φέρνουν στο ταμείο.Πως άραγε θα καταφέρει μια ταινία καλλιτεχνικών προδιαγραφών να βρει χρηματοδότη κατ’ αρχήν και το δρόμο προς το ταμείο στη συνέχεια; Ίσως το δίδαγμα να έρχεται από την μεγαλη επιτυχία της χρονιάς στο χώρο του ξένου σινεμά, το φιλμ «Οι ζωές των άλλων». Χωρίς σταρ, με απλή κινηματογραφική αφήγηση, δίχως σκηνοθετικά τερτίπια, υπηρέτησε ένα στρωτό σενάριο υψηλοτάτης πνοής.
Μια ταινία που θα μπορούσε να είχε άνετα γυριστεί - από πλευράς μπάτζετ και παραγωγής - στην Ελλάδα.Αν λοιπόν απέναντι στο «τηλεοπτικό σινεμά» έχουμε ως όχημα μια δυο γερές ταινίες που έχουν να διηγηθούν μια σημαντική ιστορία, ίσως κάποτε το κοινό θα επανέλθει στο νέο ελληνικό κινηματογράφο, τιμώντας ταυτόχρονα τους νέους μας «εναλλακτικούς» σκηνοθέτες τύπου Οικονομίδη και Α. Βούλγαρη όσο τους αξίζει. Σενάριο λοιπόν και πάλι σενάριο