Miss Lonelyhearts

Για όσους δεν το έχουν διαβάσει, υπαρχει ένα εκπληκτικό βιβλίο του Ναθάνιελ Γουέστ με τίτλο: "Ο δεσποινίς Λόνλιχαρτς" Ο Γουέστ που πέθανε νεότατος σε αυτοκινητιστικό ατύχημα πηγαίνοντας στην κηδεία του Φιτζέραλντ (!) είναι ένα πραγματικός μάστορας της πικρόχολης παρωδίας. Το έγραψε μόλις 30 ετών.

Στο βιβλίο αυτό, ο δεύτερος κεντρικός ήρωας ονομάζεται Σράικ και είναι ένα είδος Αμερικάνου Σατανά, που διακατέχεται από μια θρησκευτική υστερία, από μια απόγνωση, η οποία πηγάζει από τη νοσταλγία του Σωτήρα. Σε μια σκηνή, σε ενα "παράνομο" μπαρ της εποχής της ποταπαγόρευσης μιλάει στον "Δεσποινίς Λόνλιχαρτς", τον κεντρικό ήρωα (ένα άντρα που γράφει μια στήλη 'αγωνιάς" σε μία νεουρκέζικη εφημερίδα του 30, κάτι σαν το πες μου Ερμιόνη μου' που θα μπορούσε να υπαρχει σε οιοδήποτε σημερινό φρι πρες), ενώ ταυτόχρονα χαμουρεύει μια θαυμάστρια του.
Προσέξτε πρόζα που λάμπει και εικονοποιία που σπάει κόκαλα:

"Είμαι και πολυ άγιος" φώναζε ο Σράικ. "Το 'ήλθε προς αυτούς ο Σράικ περιπατων επί της θαλάσσης', το ξέρετε φυσικά. Όσο για τα Σεπτά μου Πάθη στο Αναψυκτήριο και τον Τελευταίο μου Πειρασμό στην Καφετέρια, είναι πλέον, πασίγνωστα. Τώρα, όμως, ας παρομοιάσουμε τις ανοιχτές πληγές στο Σώμα του Κυρίου μ' ένα ανοιχτό πορτοφόλι όπου ρίχνουμε τις αμαρτίες μας όπως ρίχνουμε τα κέρματα. Με τις τρύπες όμως που χάσκουν στο δικό μας σώμα, τι γίνεται; Τι κρύβεται πίσω από τις δικές μας πληγές; Κάτω από τη σάρκα μας απλώνεται μια θαυμαστή ζούγκλα από παλλόμενες φλέβες που σαν τροπική βλάστηση περιβάλλει τα υπερώριμα όργανα και τα έντερα σφύζουν σαν μια μάζα από κόκκινα και κίτρινα χέλια. Σ' αυτη τη ζούγκλα , ζει ένα φτερωτό πλάσμα - είναι η Ψυχή που πετάει από δω κι από κει, από όργανο σε όργανο. Το πουλί αυτό ο καθολικός θέλει να το παγιδέψει με 'άρτον και οίνον', ο Εβραίος με το χρυσό κανόνα, ο Προτεστάντης με βαριά καρδιά και βαριά βήματα, ο Βουδιστής με χειρονομίες και ο Μαύρος με αίμα. Τους φτύνω όλους! Φτού! Τους περιφρονώ όλους! Φτού! Εσείς βαλσαμώνετε πουλιά; Το 'ταριχέυειν' δεν είναι θρησκεία. Όχι, χίλιες φορές, όχι, Καλύτερα ένα ζωντανό πουλί στη ζούγκλα του σώματος, παρά δυο βαλσαμωμένα να καμαρώνουν πάνω σε κάποιο γραφείο".
Τη χάιδευε όλη αυτη την ώρα σε ρυθμό θρησκευτικής έξαψης και όταν τελειωσε, βύθισε το τριγωνικό του πρόσωπο μέσα στο λαιμό της σαν τσεκούρι.

Αυτό είναι στιλ, αυτό ειναι αστραφτερή, δαιμόνια πρόζα, που ανοίγει με όλο της το ειρωνικό μεγαλείο την πόρτα για την άβυσσο που έχει προετοιμάσει η αμερικανική θρησκεία για την αμερικανική ψυχή.