Το γέλιο της Τζοκόντα: Ελληνικές ιστορίες εικαστικής τρέλας

Σκεφτείτε κάποιον ζωγράφο να κάνει μια έκθεση μεσούσης της σαιζόν, πχ αρχές Απριλίου.

Σκεφτείτε τον ίδιο ζωγράφο να έχει δηλώσει πριν ακόμα τα εγκαίνια ότι με τα συγκεκριμένα του έργα, εκτός των άλλων πολλών θεμάτων που θίγει, θέλει να αναφερθεί σε τρεις εμβληματικούς δημιουργούς: τον Ντα Βίντσι, τον Πικάσο και τον Λούσιαν Φρόιντ (κάτι που και να μην το είχε κάνει, πάλι το ίδιο θα ήταν)

Σκεφτείτε μετα τα εγκαίνια, στις συνεντεύξεις του να το τονίζει με κάθε ευκαιρία. Σκεφτείτε να έχει βάλει τίτλο της έκθεσης του «Ξενοδοχείο Λας Μενίνας» (για όποιον δε καταλαβαίνει ότι επιδιώκει μεταξύ των άλλων να συνομιλήσει και με άλλα έργα)

Σκεφτείτε να έχει βάλει μότο στον κατάλογο της έκθεσης μια λεπτομέρεια του πασίγνωστου εικαστικού σχολίου του Μαρσέλ Ντισάν στην Τζοκόντα του Ντα Βίντσι.

Σκεφτείτε η ίδια η σύζυγος του Μαρσέλ Ντισάν να βρίσκει την αναφορά του ζωγράφου μας στον άντρα της εξαιρετικά ενδιαφέρουσα.

Σκεφτείτε οι δια-εικαστικές αναφορές που κάνει σε έργα των Πικάσο και Ντα Βίντσι να είναι «και για όσους δεν κατάλαβαν»: Να παρουσιάζει πχ. κάποιες κοπέλες που να παραπέμπουν στις δεσποινίδες τη Αβινιόν πάνω σε μοτοσικλέτα, ή να φιλοτεχνεί την Τζοκόντα προφίλ αντί αν φας, κλπ κλπ.

Σκεφτείτε οι φιλότεχνοι να σχολίαζαν επί όλους αυτούς του μήνες ανοιχτά τις επιρροές και την συνομιλία του ζωγράφου με τους διάσημους ομότεχνούς του.

Σκεφτείτε σε ένα πίνακα στην άκρη δεξιά να έχει τοποθετήσει μια μικρή φιγούρα 0,047% του πίνακα (το ποσοστό του 41 στο 86.000) που να αναπαράγει ένα βάζο σε πίνακα του Λούσιαν Φρόιντ ο οποίος με τη σειρά του με το βάζο αυτό σχολιάζει ένα βάζο του Φράνσις Μπέικον.

Σκεφτείτε ο ίδιος ο ζωγράφος σε ξεναγήσεις στο έργο του, να επισημαίνει σε έναν πίνακα του μια λεπτομέρεια - αναφορά στον Ντα Βίντσι - που κανένας κριτικός δεν είχε προσδιορίσει και να το δηλώνει δημόσια με την προτροπή ότι θα μπορούσε να δημιουργήσει μια ενδιαφέρουσα συζήτηση.

Σκεφτείτε η κριτική όλους αυτούς τους μήνες να είναι σε συντριπτικό ποσοστό εγκωμιαστική, αναγνωρίζοντας τις αναφορές του και μάλιστα θεωρώντας τις από τα καλυτέρα στοιχεία του έργου του, απολύτως αφομοιωμένες και εξαιρετικά ενδιαφέρουσες.

CUT. Ο χρόνος κυλά, το καλοκαίρι έρχεται η σαιζόν τελειώνει.

Ξαφνικά όμως, σκεφτείτε κάποιον άλλο, λίγο νεαρότερο ζωγράφο που γράφει και κριτική τέχνης (με πρόσφατη έκθεση κι αυτός...) ο οποίος όλο αυτό τον καιρό δεν έχει ασχοληθεί καθόλου με τον εν λόγω συνάδελφο του, μετα και τις τελευταίες κριτικές να βγαίνει σε ένα περιοδικό τέχνης και τον κατηγορεί (στα σοβαρά) ότι «οικειοποιείται τον Πικάσο, τον Ντα Βίντσι, τον Λούσιαν Φρόιντ» αλλά και τον.. Μαρσέλ Ντισάν, κατηγορωντας τον οτι μπορει να εβαλε τη Τζοκοντα στο μοτο αλλα οχι και στο οπισθόφυλλο (!) του καταλογου και «ανακαλύπτοντας» το βάζο!!!!

Σκεφτείτε ο δεύτερος αυτός ζωγράφος αντι σαν πραγματικός καλλιτεχνης να κάτσει ναστρωθει στη δουλεια να κανει καλύτερους πίνακες, να δημιουργεί άκοπα ντόρο γύρω από το όνομα του, για λόγους φυσικά που δεν άπτονται του όποιου ταλέντου του.

Ουδέν σχόλιον παρά:

Σκεφτείτε αυτό να συνέβαινε σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου πλην της Ελλάδος.

Θα είχε γελάσει και η Μόνα Λίζα.

Αλλά επειδή Ελλάδα είμαστε, σκεφτείτε μετα από αυτήν την «κουτουλιά στο αυτονόητο» και άλλοι γηγενείς κριτικοί τέχνης να ασχοληθούν μετα από πέντε μήνες κι αυτοί πρώτη φορά με το βιβλίο και να ανακαλύψουν όψιμα το «έγκλημα» του πρώτου ζωγράφου...