Train to New Haven

Το καίριο ζήτημα που θέτει η Νέα Υόρκη είναι ο χρόνος. Λειτουργεί κατακόρυφα/ Νιώθεις ότι είσαι σε μια διαρκή πτήση ακόμα και όταν βρίσκεσαι εν στασει.

Ταυτόχρονα έχεις την αίσθηση ότι είσαι μέρος ενός προτζεκτ. Η ζωή η ιδία είναι ένα προτζεκτ στην Αμερική. Από παντού σου ερεχεται το μήνυμα πως εχεις να διαχειριστείς Χ χρόνια,, να επενδύσεις σε αυτήν την μόρφωση, να βγάλεις όσα πιο πολλά χρήματα μπορείς, να χωρέσεις τις ηδονές που σου αναλογούν, να αναπαραχθείς και να τελειώσεις τη ζωή σου με όσο μεγαλύτερη αξιοπρέπεια. Θα μου πείτε πως αυτά λίγο πολύ ισχύουν παντού. Ναι, αλλα η Αμερική σου υπενθυμίζει διαρκώς ότι είσαι ένα ζώο-μηχανή με ημερομηνία λήξης. Μια ψυχοχημική μηχναή με υλικά που εισερχονται και εξέρχονται. Κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάς ποτέ. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και τα προϊόντα της σωματικής σου ανάγκης επιπλέουν στην τουαλέτα ώστε αν ειναι ορατα.

Και, τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Όπως χες σε μπαρ μου ζήτησαν … identification. Απάντησα --Μα δεν είναι προφανές ότι είμαι άνω των 21; -It s the law, η ξανθιά σερβιτόρα –Καλά, έτσι κι αλλιώς μια κόκα κόλα θέλω. - identification needed, we are a bar here.
Έτσι λοιπόν ακόμα κι ένας ογδοντάρης με μπαστούνι πρέπει να αποδείξει ότι είναι άνω των 21 αν θέλει να πιει μια ..σόδα σε ένα μπαρ..

Οι μαύροι υποστηρικτές του Μακ Κειν είναι ίσως οι πιο φανατικοί απ όλους;. Στην τηλεόραση ακούγονται σαν δεκαπέντε Kαρατζαφέρηδες μαζί. Τυχαίο;

Το τρένο φτανει στο New Haven. Σε λίγες ώρες η εκδήλωση στο Yale.