Η Αγία Λέξη

Στο τρένο από Ουάσιγκτον προς Νέα Υόρκη. Στ’ ακουστικά ο Ντίλαν. My heart’s at the highlands. Absolutely. Παράθυρο. Πόσα καρέ άραγε το δευτερόλεπτο; Η αλήθεια 24 φορές έλεγε ο JLG. Όμως τελικά είμαστε εμείς που περνάμε μπροστά απ’ τα τοπία, ή τα τοπία περνούν από μπροστά μας; «7ος ελέφαντας», 1998.
Μες στο σκοτάδι του «Σωτηρία» το πρωτόλειο, στο τρέκλισμά του που και που αχνόφεγγε. «Στη θέση σας κύριε Στ. θα εμένα άλλες δυο βδομάδες». Κύριε Μουσά, το χατε εντοπίσει. Όλα είναι θέμα πειθαρχίας. Αλλά δεν είστε στη θέση μου. Σταμάτα νου. Σταμάτα. Αλλαγή πλεύσης, live now, reflect later.
Εν τέλει να τιμάς το αντικείμενο και όχι το υποκείμενο. Μιλόζ, Μιλού, Τεν τεν, πεταμένο το περιοδικό σε μια αποθήκη σ’ ένα αρχοντικό στα Μελίσσια, ίδιο με τη Βίλα Κομπρέ, (η Βίλα Κομπρέ) κι από πίσω η Άσπα, η γιαγιού που έγινε Άλμα ενώ ήταν πάντοτε η ‘Ασπα. Το υπαρκτό που δημιουργεί το ανύπαρκτο που δημιουργεί το υπαρκτό. The soul seeks its twins. Και ο νοών νοείτο.
To be is enough. Να είναι. Η αγία λέξη: είναι. Μιλόζ, Μιλού, μιλιά, μίλα…
Πες, πεστην την αγία λέξη: είναι.
Ναι. Είναι.
Κάτι αδέσποτα τρέχουν μάταια πίσω απ’ το βαγόνι. Ας τα σκυλιά να γαβγίζουν, το καραβάνι περνάει. Και το τρένο επίσης. Μπαίνουμε στη Νέα Υόρκη.