In and out

Παίρνω αφορμή από το εξαιρετικά εύστοχο κομεντ της Όλγας στο προηγούμενο ποστ με το οποίο συντάσσομαι απόλυτα. Η «αποξένωση», το «χάσιμο στο πλήθος» είναι μια αίσθηση που εάν την επιδιώκεις, η Νέα Υόρκη είναι ο τόπος σου. Εκει που πραγματικα "τιποτα απο σένα δε φαινεται" για να επανελθω στη φράση του Χειμωνά που ήταν το μοτο του βιβλίου μου "Βιλα Κομπρέ".

Η απόλυτη ελευθερία μέσα στην απόλυτη ανωνυμία. Στη Νέα Υόρκη δεν χρειάζεσαι πρόγραμμα. Απλά βγαίνεις έξω και –αν έχεις ματιά ανοιχτά- συμβαίνουν πράγματα (εδω ο ορθογραφος διορθωσε το "πργματα" σε "σπαραγματα" εξαιρετικο lapsusτης μηχανής).

Χτες λ.χ. στρίβοντας ένα στενό ενός βρόμικου μισοφωτισμένου δρόμου, άκουσα κάτι φωνές πίσω από μια τζαμένια πόρτα. Έριξα μια ματιά. Ήταν τα εγκαίνια μιας έκθεσης σε μια γκαλερι. Ένας πανύψηλος ημίγυμνος παχύσαρκος τύπος με τουρμπάνι στο κεφάλι καλούσε τον κόσμο. Προφανώς ήταν ο καλλιτέχνης.

Τα έργα ήταν μετριότατα αλλά το setting ήταν ακραία φελινικο. Σε μισή ώρα συζητούσα με έναν μαύρο γεμάτο tattoo και μια οστεώδη γλύπτρια με λαχανι μαλλιά για τον Κουνέλη, για το bail out των 700 δις δολαρίων και την επικινδυνότητα της Σάρα Πέιλιν…

κι ύστερα πάλι έξω στην έντονη φθινοπωρινή υγρασία με τα ρούχα να κολλάνε στο δέρμα, ολομόναχος so inside the madding crowd that you feel miles away from it.

Για όσους συμπασχουν στην"αντιδικια με την πραγματικότητα" συνιστώ γερές δόσεις Νέας Υόρκης.