Ένας βρετανικός "Γλάρος" στη Νέα Υόρκη

Μπροντγουει, Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2008, ενα μηνα πριν τις εκλογες.
O «Γλάρος» η βραβευμένη παραγωγή του Ρόγιαλ κορτ, με την Κριστίν Σκοτ Τόμας στο ρόλο της Αρκάντινα ήταν μια εξοχή παράσταση με ακρίβεια, μετρο και εξαιρετική ατμόσφαιρα. Η Τόμας αλλά και ο Πίτερ Σκασγκαρντ ως Τριγκόριν κέντησαν στους ρόλους τους. Λένε πως οι Βρετανοί έχουν πρόβλημα στο ανέβασμα του μέγιστου΄Ρώσου δραματουργού – η συγκεκριμένη παράσταση αποδεικνύει το αντίθετο. Μελανό σημείο η σκηνοθετική επιλογή της Μασα ως νευρωτικής καρικατούρας και η αδύναμη ερμηνεία του ηθοποιού που έπαιξε τον Κόστια.
Ο σκηνοθέτης φωτίζει υπέροχα το κεντρικό σημείο του έργου: το πώς οι φιλοδοξίες, η νευρώσεις και οι αδυναμίες μιας γενιάς τσακίζουν τα φτερά της νεότερης.

Θυμίζω ότι όταν πρωτοπαιχτηκε το έργο στη Ρωσία οι θεατές το αποδοκιμάσαν άγρια. Οι δε κριτικοί το χαντάκωσαν, με αποτέλεσμα ακόμα κι ο ίδιος ο δημιουργός του να αναρωτηθεί αν «έχει χάσει κάθε του ευαισθησία». Ωστόσο ένας γνωστός νομικός και λάτρης της λογοτεχνίας ο Ανατολι Κονι είχε πει «Το έργο είναι η ζωή στην σκηνή».

Μα πως αναπαρίσταται η ίδια η ζωή επί σκηνής;
Αυτό είναι που κάνει τον Τσεχοφ τόσο δύσκολο και τόσο μεγαλειώδη.

Και η συγκεκριμένη παρασταση πετυχαινει κυριώς επειδή ενσωματώενει αυτην την αληθοφάνεια, με συγκλονιστικότερο παραδειγμα μια μαγική στιγμή ομαδικής σιωπής.

Εκείνο βεβαία που νιώθει κανείς είναι ότι ακόμα και μια τέτοια εξαιρετική παράσταση δεν απέχει πολύ από καλές ελληνικές. Τουλάχιστον από θέατρο πάμε πολύ καλά.