La Confidiential

Εδώ, στο υβριδικό Λος Άντζελες, το ταξίδι πλησιαζει προς το τελος του. Ηδη προχτες είχα το 20ο event στο πανεπιστημιο San Bernandino.
Ταυτόχρονα η προεκλογική περιοδος μπαινει στην τελευατια ευθεία, με τον Ομπάμα να προηγείται καθαρα και τον κόσμο να κρατάει την ανάσα του.

Ο "άνθρωπος από το μέλλον" ειναι κι αυτός ενας υβριδικός χαρακτηρας, μια προσωπικότητα που συνοψιζει ενα σωρο χαρακτηριστικα μιας "κατασκευασμενης πατριδας" που φτιαχτηκε απο ανθρωπους που δραπετευσαν απο τον ευρωπαικό εφιαλτη και κατελαβαν μια ανεπεξεργαστη αχανη εκταση, κανοντας την μεσα σε 250 χρονια μαι υπερδυναμη που φερει ολες τις παιδικες αρρωστιες ενος τοπου χωρις ιστορια (αλλα με δανεικές ολες τις ιστοριες του κοσμου) μια δημοκρατίας που στηθηκε με βαση ανθρωπιστικα κειμενα υψιστης αξιας και που τα τελευταια 60 χρονια, ανημπορη να τιθασσευσει τα του (πολυπολιτισμικου) οικου της εξαγει τη νευρωση της σε ενα σωρο σημεια του πλανητη.

Εδω γυριστηκε το Μπλειντ Ρανερ. Ενα εργο προφητικο που σημερα μοιαζει ανατριχιαστικα πιο κοντινο. Στην αμερικη η διαστημικη τεχνολογια συνυπαρχει με τις μνημες του Φαρ Ουεστ. Ο υβριδικος Ομπαμα με την "τρελοαμερικανα" Πέιλιν, ο καουμποι με τον καθηγητη.

Η "πτηση" συνυπαρχει με το "δρομο". "On the Road" και NASA. Η γραμμικη αφηγηση και ο κατακερματισμος. Ο Μαρκ Τουειν και ο Τομας Πιντσον. Η αχανης πεδιαδα και το υπερηχητικο ασανσερ. Τα βλαστοκυτταρα και χαμπουργκερ.

Και για εναν ευρωπαιο μεγαλωμενο με τους αμερικανικη μυθολογια του σινεμα, της λογοτεχνιας, τςη ποιησης, της φωτογραφιας, των εικαστικων, μια μοναδική ευκαιρία να "τεσταρει" το φαντασιακό με το αυθεντικο. Τις 45 αυτες μερες αλλες φορες η πλαστιγγα εγερνε προς τη μια και αλλες προς τη αλλη πλευρα.

Τριγυρνωντας στο Χολιγουντ, στα ξενοδοχεια, τρωγωντας σε σπιτια φίλων, το "Ιερό Δασος" απομαγευεται, γινεται μια γειτονια "αγγελων" εκπεσόντων η μη,

Ο χωρος του βιβλιοπωλειου φλουταρει, τα κειμενα κυματιζουν, οι λεξεις χορευουν, η μνημη γινεται μελλουσα και το "τωρα" πυκνώνει.

Kαι οπως λεει ο ποιητης

"Ο δρόμος εξακολουθεί, με ανάλογα στοιχεία και από παντού πάντα περνά (Γκραν Kάνυον, Mακροτάνταλον, Aκροκεραύνια, Άνδεις) από τις όχθες του Γουαδαλκιβίρ που όλη την Kόρδοβα ποτίζει, από τις όχθες του Aμούρ και από τις όχθες του Zαμβέζη, ο δρόμος από παντού περνά, σκληρός, σκληρότατος παντού, τόσο, που πάντοτε αντέχει, στα βήματα όλων των πεζών και στην τριβή των βαρυτέρων οχημάτων, μέσ' από πόλεις και χωριά, βουνά, υψίπεδα και κάμπους, από τις λίμνες τις Φινλανδικές, την Γη του Πυρός και την Eστραμαδούρα, έως που ξάφνου, κάθε τόσο, μια πινακίς, μη ορατή παρά στους καλουμένους, πάντα εμφανίζεται για τον καθένα, όπου και αν βρίσκονται οι γηγενείς και οι ταξιδιώται, μια πινακίς με γράμματα χονδρά και απλά που γράφει: "Tέρμα εδώ. Eτοιμασθήτε. O ποταμός Aχέρων".

[...]

"Kαι ο δρόμος εξακολουθεί, σκληρός, σκληρότερος παρά ποτέ, σκυρόστρωτος ή με άσφαλτο ντυμένος, και μαλακώνει μόνο, όποια και αν είναι η χώρα, όποιο και αν είναι το τοπίον, κάτω από σέλας αγλαόν αθανασίας, μόνον στα βήματα των ποιητών εκείνων, που οι ψυχές των ένα με τα κορμιά των είναι, των ποιητών εκείνων των ακραιφνών και των αχράντων, καθώς και των αδελφών αυτών Aγίων Πάντων".

Και ιδου ένας ακραιφνης και αχαρντος ποιητης, εκεινος που στα 18 μου, μου εξηγουσε τη σχέση του Εμπειρικου με το Γκραν Κάνιον, του Φροιντ με τον Φορντ, του Κόνραντ με τονΑμλετ (για οσους δεν καταλαβαινουν).

Εικονιζεται σε μια αγαιογραφια- τοιχογραφια σε ενα τοιχο στη Venice Beach...

Υβριδιο κι εκεινος μιας αλλης εποχης, πιο "αργης" αλλα εξ ισου αγριας.

Μιας διαδρομης απο το Λος Αντελες ως το Περ Λασεζ.

Ο ποταμος Αχερων ειναι για ολους , οπως κι η διαδρομη απο την κραυγη στο λίκνο. Το ζητημα ειναι πως θα τη διασχισει κανεις.

Υπακουοντας σε τι, εξον από "την καλα μασκερεμενη Μοιρα".