Wednesday, October 15, 2008

Youngstown, Αkron, Kent

Στις βόλτες του προσπαθούσε να μην σκέφτεται, κάτι, που τηρουμένων των αναλογιών, το ’χε καταφέρει. Αλλά υπήρχαν φορές που πίσω από τον στρωμένο με πλατανόφυλλα δρόμο, στην απόλυτη ησυχία του Ζάβα καφέ (του σπουδαστικού καφενείου, όπου οι φοιτητές διάβαζαν μέσα σε μια σχεδόν κατανυκτική σιωπή), ή στο βιαστικό βήμα κάποιας ξανθιάς κοπέλας (που ντυμένη με την ‘στολή’ των φοιτητών, σορτσάκι, φαρδύ κολεγιακό μακό κι αθλητικά παπούτσια, περπατούσε κρατώντας στα χέρια της ένα πλαστικό κύπελλο καφέ σαν μια σκυτάλη που κάπου - άραγε που; - όφειλε να παραδώσει) ή ακόμα και στα μάτια του ‘Χόκαι’ (η πόλη ηταν γεμάτη διαφορετικά αγάλματα ενός ανθρωπόμορφου αετού, συμβόλου της τοπικής ομάδας μπέιζ μπολ), έβλεπε κάτι τελεσίδικο, κάτι τόσο αιώνιο και ακίνητο, που ένιωθε την αναπνοή του να λιγοστεύει και τις αρτηρίες του να μπουκώνουν με εικόνες. Εικόνες παλιές, οδυνηρές, αιχμηρές που κυκλοφορούσαν μέσα του τρυπώντας τον σαν καρφίτσες.
Ευτυχώς που υπήρχε και το φεγγάρι για να ξεχνιέται, ένα αρχετυπικό φεγγάρι που όμοιο του δεν είχε ξαναδεί. Έτσι όπως φώτιζε την ήσυχη πεδιάδα, έμοιαζε σαν να κάποιος να είχε ανοίξει μια φωτεινή τρύπα στον ουρανό.

Aμερικάνικη Φουγκα


Κοιμητηριο στη Youngstown...

Χτες στο Ακρον. Πολη 100-120.000 κατοικων στο Οχάιο. Ενα υπεροχο κάμπους. Αυτη τη φορά σε ταξη ποιησης. Επιμενουν στη διαφορα ποιησης πεζου. Μιλάμε για την αναγκη του πεζογραφου με ποιητικές καταβολές να σπάσει τη "λυρικη του χρυσσαλίδα".
Conflict with reality. Ενας καλος δρόμος να σε οδηγησει στη λογοτεχνία.
Η αδυυνατη κοπέλα με τα γυαλιά εχει κερδισει εναν διαγωνισμο short stories, το ονειρο της ειναι να γινει published writer. Ακουω αρκετες φορες γαι το audience που απευθυνεται ο εκαστοτε συγγραφεας. Ολα καταλογοποιημενα; παντως υπαρχει μαι μανια με τη στατιστικη σε αυτη τη χωρα.
Ισως για αυτό τους αρεσει το μπειζμπολ. Φυσικα οταν η κλιμακα ειναι τοσο μεγαλη, η αριθμολαγνεια ειναι περισσότερο εξηγησιμη.
Εδώ υπάρχουν ανθρωποι που ειναι περηφανοι για το γεγονός ότι σε όλη τους τη ζωή δεν εχουν ζησει περα από μια περιοχή διαμετρου εικοσι μιλίων.
Η Janna που λεει για γνωστο της που νομιζε οτι η Αυστραλία είναι μια χώρα δίπλα στη Γερμανία.
Σημερα στο Κεντ, ιστορικο καμπους, οπου κατα τη διαρκεια διαδηλώσεων κατα της εισβολης των Αμερικανων στην Καμποτζη την 1η Μαιου 1970, 4 φοιτητες σκοτωθηκαν απο πυρα της Εθνικής Φρουρας.
Ευχαριστω τον Phil, την Janna, την Jessica τον Graig και ολους τους ανθρωπους του NEOMFA...

3 comments:

Άννα Ψαρρέα said...

Παρακολουθώ το "λεκτικό" οδοιπορικό στην Αμερική με ίδιαίτερο ενδιαφέρον, αφού έχω γράψει πριν μερικά χρόνια τη δική μου ιστορία εκεί (με αρχή μέση και τέλος κατά κάποιον τρόπο). Γνωρίζω το φως και τα σκοτάδια της, χαζεύω τις χαρακτηριστικές φωτογραφίες που προηγούνται των κειμένων και αναγνωρίζω τους κώδικες των σκιών μέσα τους. Ξεκίνησα την Αμερικάνικη Φούγκα πριν δύο ημέρες και τη διαβάζω σαν τον κλέφτη σαν να μην αντέχω το που με ταξιδεύει και παραφυλάω τις λέξεις για να προλάβω τον κίνδυνο να σταματήσω εγκαίρως. Ανελέητη η ανάγνωση αυτή, καθηλωτική όπως και ο τρόπος που γράφετε, τι να πω?

Alexis Stamatis said...

thanks anna. ine ontos ena afanatsta endiaferon (kai poli kourastiko) taxidi zois se mia exeretiak endiaferousa periodo.

Άννα Ψαρρέα said...

I know the feeling. "Ταξίδι ζωής" μέσα στο οποίο ο μικρόκοσμος του εγώ σβήνεται και γράφεται χίλιες φορές επαναληπτικά. Το μυαλό κωδικωποιεί ασταμάτητα τις πληροφορίες, την ίδια στιγμή που οι αισθήσεις καταγράφουν κυριολεκτικά τα πάντα, χρώματα, μυρωδιές, κουβέντες αλλά και σιωπές. Ολόκληρος ο εαυτός σε συνεχή υπερδιέγερση και εάν θυμάμαικαλά, ολοζώντανος.
Σπάνιες στιγμές.

Εγώ ευχαριστώ με τη σειρά μου για την επικοινωνία σας μαζί μου "ζωντανά" από εκεί.
It means a lot to me.