Posts
 |
Yale: Ο Ναός της Εκπαίδευσης
 | Με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου του «Αμερικάνικη Φούγκα», το οποίο απέσπασε το Διεθνές Βραβείο Λογοτεχνίας του Αμερικανικού Ομοσπονδιακού Ιδρύματος Τεχνών, ο συγγραφέας Αλέξης Σταμάτης διέσχισε την Αμερική απ’ άκρη σε άκρη το 2008. Φανατικός ταξιδιώτης και όχι τουρίστας, κάθε εβδομάδα καταγράφει στο thea τις εμπειρίες του από εκείνο το «ταξίδι ζωής»- και παίρνει και εμάς μαζί του. |
25.9.2008
Και μπαίνω επιτέλους στο μυθικό χώρο.
Λίγα λόγια γι’ αυτόν το ναό της εκπαίδευσης. Το Yale University ιδρύθηκε το 1701 και είναι το τρίτο αρχαιότερο ίδρυμα ανώτατης εκπαίδευσης στις ΗΠΑ. Ονομάστηκε Yale το 1718 προς τιμήν του Elihu Yale, ενός κυβερνήτη της British East India Company. Το 1861, η Σχολή Τέχνης και Επιστημών του Yale έγινε ο πρώτος αμερικανικός φορέας που απένειμε ένα Ph.D. Στο Yale εργάζονται πάνω από 1.100 άτομα που έχουν την ευθύνη για 5.300 προπτυχιακούς και 6.100 πτυχιακούς σπουδαστές.
Στο Πανεπιστήμιο υπάρχει η δεύτερη μεγαλύτερη ακαδημαϊκή συλλογή βιβλίων στον κόσμο, με πάνω από 12,5 εκ. τόμους σε περισσότερες από 25 βιβλιοθήκες. 49 Νομπελίστες υπήρξαν είτε σπουδαστές, είτε μέλη του Πανεπιστήμιου, ενώ απόφοιτοί του υπήρξαν 5 πρόεδροι των ΗΠΑ και αρκετοί ηγέτες από όλο τον κόσμο.
Έχουμε αρκετή ώρα ακόμα μέχρι να αρχίσει η εκδήλωση και ο Γιώργος επιμένει να δω το εσωτερικό του Beinecke Rare Books and Manuscripts Library. Πρόκειται για το μεγαλύτερο κτίριο του κόσμου που είναι αφιερωμένο αποκλειστικά στην διαφύλαξη σπανίων βιβλίων και χειρόγραφων. Τα γλυπτά στην αυλή είναι του Isamu Noguchi και αναπαριστούν το χρόνο (η πυραμίδα), τον ήλιο (ο κύκλος) και την τύχη (ο κύβος). Στην βιβλιοθήκη βρίσκεται και μια από τις 48 Βίβλους του Γουτεμβέργιου που υπάρχουν στον πλανήτη. Μέσα σε ένα εντυπωσιακό ζεν σκηνικό, ένας ναός για τους απανταχού βιβλιόφιλους. Μπήκα, και κυριολεκτικά χάθηκα.
 Η Βίβλος του Γουτεμβέργιου |  Beinecke Rare Books and Manuscripts Library |  Τα γλυπτά του Isamu Noguch |
Στον όμορφο χώρο στο εσωτερικό του Luce Hall, όπου πραγματοποιούνταν η εκδήλωση, είχαν μαζευτεί γύρω στα ογδόντα άτομα. Σε αντίθεση με την Ελλάδα, όπου στις παρουσιάσεις διαβάζουμε το πολύ πέντε λεπτά (τόσο αντέχει το κοινό!), εδώ ο κόσμος επιδιώκει να ακούει τον συγγραφέα να διαβάζει όσο το δυνατόν περισσότερο. Διάβασα μισή ώρα και είχα την αίσθηση ότι θα ήθελαν άλλο τόσο!
Η συζήτηση που ακολούθησε ήταν πολύ ζωντανή, το ενδιαφέρον για τη Νέα Ελληνική Λογοτεχνία και την κατεύθυνσή της μεγάλο. Εκείνο που απασχολούσε περισσότερο το ακροατήριο ήταν η «συνομιλία» των νέων Ελλήνων συγγραφέων με τους ξένους ομοτέχνους τους. Έχεις την αίσθηση ότι εδώ ενδιαφέρει πολύ το «σε σχέση με». Όλα είναι σε «σχέση με». Τίποτα δε στέκεται αυτόνομο. Λες και η Συγκριτική είναι πλεγμένη στο ακαδημαϊκό DNA. Το ότι δεν υπάρχει παρθενογένεση στην τέχνη δεν είναι φυσικά debatable.
Όπως ελέχθη και στα πηγαδάκια μετά την εκδήλωση, η Ελλάδα σε όλα τα επίπεδα (πολιτική, λογοτεχνία) είχε πάντοτε ένα Αγγλικό, ένα Γαλλικό, κι ένα Ρώσικο κόμμα... Aκόμα και στην ποίηση... (Σεφέρης, Ελύτης, Ρίτσος.)
 Luce Hall |
Μετά το φαγητό πέρασα από το ξενοδοχείο. Τηλεόραση. Στο πολιτικό πεδίο, ο Μακ Κέιν μοιάζει να ισορροπεί σε τεντωμένο σχοινί. Αιφνιδιαστικά, στις 3.10μ.μ. ανακοίνωσε ότι αφήνει την προεκλογική εκστρατεία για να ασχοληθεί με το πρόβλημα της οικονομίας. Η απάντηση του Ομπάμα μόλις μια ώρα αργότερα, άψογη και αξιοπρεπέστατη- κι εκεί που όλοι έλεγαν πως ό,τι και να απαντήσει είναι χαμένος, γύρισε το παιχνίδι υπέρ του. Το ’χει ο άνθρωπος. Υψηλό πολιτικό πόκερ.
Το βράδυ πήγα σινεμά. Ήταν μια αίθουσα ακριβώς δίπλα στο ξενοδοχείο: «Vicky, Christina, Barcelona», μια χαριτωμένη αναφορά του Γούντι Άλεν στον Τριφό. Η αίθουσα ήταν εντελώς άδεια - δίπλα έπαιζε το «Tropical Thunder», μια αμερικανιά ολκής. Μπαρδέμ, Κρουζ και Γιόχανσεν δεν έφταναν ούτε στο δαχτυλάκι μιας υπεροχής ηθοποιού που λέγεται Ρεμπέκα Χολ (κόρη του μεγάλου θεατράνθρωπου -τι απίστευτη λέξη- Πίτερ Χολ). Εκείνη ήταν που έδινε όλο το βάθος στην ταινία (και δεν υπάρχει ούτε στην αφίσα).
Έπεσα για ύπνο και το βράδυ είδα στο όνειρο μου… εικόνες από την Ελληνική Επανάσταση (θα έφταιγε η αναφορά στις Μεγάλες Δυνάμεις).
*Και η pop culture άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Στο The Once and Future Spy, ο Robert Littell, ο πατέρας του Jonathan Littell, συγγραφέα των «Ευμενίδων», ενός βιβλίου που έσπασε τα ταμεία πέρσι, τοποθετεί μια απόπειρα δολοφονίας ενός αναλυτή της CIA εδώ ακριβώς.
Photos: credit visualphotos.com
No comments:
Post a Comment