Posts
Γκαλερί στο Chelsea
Κεφάλαιο 8: Ο Αλέξης Σταμάτης στο Chelsea (όχι την ομάδα)
Με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου του "Αμερικάνικη Φούγκα", το οποίο απέσπασε το Διεθνές Βραβείο Λογοτεχνίας του Αμερικανικού Ομοσπονδιακού Ιδρύματος Τεχνών, ο συγγραφέας Αλέξης Σταμάτης διέσχισε την Αμερική απ’ άκρη σε άκρη το 2008. Φανατικός ταξιδιώτης και όχι τουρίστας, κάθε εβδομάδα καταγράφει στο thea τις εμπειρίες του από εκείνο το «ταξίδι ζωής»- και παίρνει και εμάς μαζί του.
22.9.2008
Την επόμενη μέρα είχα σαφή στόχο. Πήρα το μετρό και κατέβηκα στο Τσέλσι. Το Τσέλσι είναι μια ξακουστή γειτονιά στη Δυτική πλευρά του Μανχάταν. Τα όρια της είναι η 14η οδός στα νότια και η 30η στα βόρεια, ενώ το ανατολικό όριο είναι το Ladies’ Mile Historic District (μεταξύ 6ης και 7ης Λεωφόρου) και το δυτικό το Ποτάμι (Χάντσον Ρίβερ) μαζί με τη Ουέστ Στριτ.
Η γειτονιά είναι γεμάτη έθνικ εστιατόρια, ντέλι και μαγαζιά για ρούχα. Υπάρχει και εναλλακτικό shopping με το περίφημο Barneys CO-OP της γνώστης αλυσίδας – αλλά και γνωστές μπουτίκ: Comme des Garçons, Balenciaga, δίπλα στους Alexander McQueen (τον αδικοχαμένο), Stella McCartney, Christian Louboutin. Το Τσέλσι όμως παίζει σε πολλά ταμπλό - αντικατέστησε το SoHo ως το εικαστικό κέντρο της πόλης και θεωρείται πλέον ένα παγκόσμιο landmark σύγχρονης τέχνης με περίπου 400 γκαλερί και αναρίθμητα στούντιο καλλιτεχνών. Ως κερασάκι στο γλύκισμα της φήμης του, βιώνει εσχάτως και ένα κλασάτο αρχιτεκτονικό boom με την αφρόκρεμα των σταρ αρχιτεκτόνων να χτίζουν πρότζεκτ στην περιοχή. Μιλάμε για τρανταχτά ονόματα, όπως οι Shigeru Ban, Jean Nouvel και Frank Gehry που έχουν βρει εδώ άλλο ένα φιλόξενο πεδίο ευγενούς αρχιτεκτονικής άμιλλας. Όμως εγώ εκείνη τη μέρα είχα κατά νου μου κάτι πιο παλιό, κάτι πιο memory line….
 Η θέα από το High Line Park |  Το λόμπι του Chelsea Hotel |
Στο φανάρι της Εικοστής τρίτης οδού, είδα την νέον κάθετη επιγραφή που έψαχνα: Chelsea Hotel. Αν ένα μέρος της Νέας Υόρκης ήταν μυθοποιημένο στο νου μου, ήταν αυτό. Το ξενοδοχείο υπήρξε θρυλικός τόπος διαμονής καλλιτεχνών από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Μαρκ Τουέιν, Σάρα Μπερνάρ, Άρθουρ Μίλερ, Τζάκσον Πόλλοκ, Πάτι Σμιθ, Λέοναρντ Κοέν, Σιντ Βίσιους - η πελατεία του ήταν μια πινακοθήκη διασημοτήτων, που δεν έκαναν πάντοτε… καλά πράγματα στο χώρο. Ο τελευταίος μάλιστα, είχε σκοτώσει την κοπέλα του Νάνσι σ’ ένα από τα δωμάτια του ξενοδοχείου, ύστερα από ένα όργιο ναρκωτικών, ενώ ο Ντίλαν Τόμας έμενε εδώ όταν πέθανε από πνευμονία. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτά. O Ουίλλιαμ Μπάροουζ είχε γράψει το «Γυμνό Γεύμα» στο Chelsea Hotel. Ο Άρθουρ Κλαρκ την «Οδύσσεια 2001» κι ο Μπομπ Ντίλαν το «Sad Eyed Lady of the Lowlands». Ο Ντίλαν μάλιστα στο «Σάρα» αναφέρει, απευθυνόμενος στη γυναίκα του: «Staying up for days in the Chelsea Hotel, writing Sad Eyed Lady of the Lowlands for you».
High Line Park
Ο χώρος έχει αύρα Κολάσεως και Παραδείσου. Διέσχισα το κατώφλι του ξενοδοχείου με δέος, σα να ’μπαινα σε εκκλησία. Το λόμπι του ήταν μικρό και εκκεντρικά διακοσμημένο. Οι τοίχοι ήταν κίτρινοι και γεμάτοι έργα τέχνης. Δεξιά κι αριστερά από ένα εντοιχισμένο τζάκι υπήρχαν μια έθνικ παράσταση κι ένας πίνακας που εικόνιζε ένα αφαιρετικό βάζο. Προχωρώντας προς το γκισέ παρατήρησα μια σύνθεση με χρώματα α λα Σαγκάλ: ένας άντρας με πράσινο παντελόνι, κόκκινο σακάκι σε έντονο μπλε φόντο. Στα δεξιά υπήρχε ένας μακρόστενος πίνακας μ’ ένα σκυλάκι σα λουκάνικο, το οποίο είχε τη φράση «Chelsea Dogs» γραμμένη κατά μήκος του σώματός του. Από το ταβάνι κρεμόταν με σκοινιά ένα γλυπτό, μια ροζ σκυφτή φιγούρα με μπότες.
Θυμήθηκα και πάλι τον ήρωα της Φούγκας: Το ξενοδοχείο εξαργύρωνε σχετικά λογικά τη φήμη του. Διακόσια είκοσι δολάρια το βράδυ για ένα μονό δωμάτιο. Ο υπάλληλος στη ρεσεψιόν είχε κάτι τεράστια μπλε μάτια που τον κοίταζαν πίσω από στρογγυλά γυαλιά μυωπίας με μπλε κοκάλινο σκελετό. Έκλεισε προληπτικά για τέσσερις νύχτες. Ανεβαίνοντας, τον άκουσε να συνεχίζει τη συνομιλία του στο τηλέφωνο που είχε διέκοψε η άφιξή του: «Δεν έχω δει ποτέ αγγλικό πορνό. Οι τύποι θα ’χουν χαλασμένα δόντια και χαλαρές στύσεις’.
 Η μαρκίζα του «August: Osage County» στο Μπρόντγουεϊ |  Δρόμος στο Chelsea |  Chelsea Hotel |
Photos Credit: visualphotos.com
Κάτι μ’ έκανε να θέλω να φύγω σχετικά σύντομα. Ίσως ήταν η αίσθηση κάποιου πράγματος πολύ παλιού, γοητευτικά φθαρμένου. Μια αίσθηση γλυκόθυμου και ταυτόχρονα επικίνδυνου. Έξω, στον καθαρό αέρα, ένιωθα την αύρα του τόπου, ψάχνοντας για έναν κώδικα. Κάτι ενοποιητικό, κάτι που να με πάει από τη μια εποχή στην άλλη, ομαλά. Τα κάνω αυτά κατά καιρούς. Τα καταδικασμένα. Δεν υπήρχε. Το ξενοδοχείο θα μπορούσε να είναι φάντασμα. Ένα φάντασμα μιας εποχής που νοσταλγούμε, γιατί όταν τη ζήσαμε δεν μπορούσαμε να ξέρουμε τι θα πει νοσταλγία. (you only long once).
Το βράδυ πήγα στο θέατρο για να ξελαμπικάρω. Το Μπρόντγουεϊ πάντα θα ΄χει και κάτι ενδιαφέρον εκτός από μιούζικαλ. «August: Osage County» του Τρέισι Λετς. Αμερικανικός ρεαλισμός στο υψηλότατο επίπεδο. Ο συγγραφέας έχει αποστάξει τον Τσέχοφ, έχει ξεψαχνίσει τον Θόρντον Ουάιλντερ, έχει αφομοιώσει τον Νιλ Σάιμον, συνομιλούσε με τον Ντέιβιντ Μάμετ και αφουγκραζόταν τον Τ. Σ. Έλιοτ. (Ναι, όσο κι αν ακούγεται παράταιρο όλα συνυπήρχαν- γιατί όλα μπορούν να συνυπάρχουν και όλα πάντοτε συνυπήρχαν).
Τρεις απολαυστικές ώρες. Θα το δούμε και στο σινεμά φέτος με Μέριλ Στριπ και Τζούλια Ρόμπερτς.
No comments:
Post a Comment