Posts
Το πανεπιστήμιο του Τζορτζτάουν
Κεφάλαιο 4: Περιπλάνηση στην Τζορτζτάουν
Με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου του "Αμερικάνικη Φούγκα", το οποίο απέσπασε το Διεθνές Βραβείο Λογοτεχνίας του Αμερικανικού Ομοσπονδιακού Ιδρύματος Τεχνών, ο συγγραφέας Αλέξης Σταμάτης διέσχισε την Αμερική απ’ άκρη σε άκρη το 2008. Φανατικός ταξιδιώτης και όχι τουρίστας, κάθε εβδομάδα καταγράφει στο thea τις εμπειρίες του από εκείνο το «ταξίδι ζωής»- και παίρνει και εμάς μαζί του.
H εκδήλωση της ελληνικής πρεσβείας στην Ουάσινγκτον ήταν ίσως και η πιο «επίσημη» απ’ όσες θα έκανα εδώ. Ωστόσο το προσωπικό της Πρεσβείας μ’ έκανε να αισθανθώ σαν το σπίτι μου. Έχω γνωρίσει κάποιους διπλωμάτες στη ζωή μου. Έχουν πολύ ενδιαφέρον αυτοί οι κατ’ επάγγελμα ταξιδιώτες. Υπάρχει βέβαια το γνωστό ανέκδοτο ότι ο καλύτερος διπλωμάτης είναι εκείνος που κρατά κλειστό το στόμα του σε δέκα γλώσσες, αλλά και ο αντίποδάς του: Ο διπλωμάτης είναι εκείνος που θα σε στείλει στο διάολο με τέτοιο τρόπο που να λαχτάρας να δεις πως θα ’ναι το ταξίδι. Εντέλει, διπλωματία: Η τέχνη του να επιτρέπεις στον άλλο να ενεργεί ακούσια με το δικό σου τρόπο. Μύθοι διάφοροι που ίσχυαν σε άλλες εποχές. Πάντα ωστόσο σκεφτόμουν τι άραγε τους ελκύει σε αυτή τη ζωη. Το περιστασιακό, η εγκατάσταση με ημερομηνία λήξεως, η εναλλαγή πολιτισμών, τόπων, η αειφυγία...
Το βράδυ νυχτερινή βόλτα στη Τζορτζτάουν της Ουάσινγκτον. Έχοντας φύγει από τη Αθήνα σε μια δύσκολη περίοδο, ο κόσμος ανασαίνει ξανά, έξω απο την βαλκανική του βαρβαρότητα και ασφυξία.
Η Τζορτζτάουν είναι μια από τις πιο παλιές συνοικίες της πόλης. Κατά την περίοδο της αποικιοκρατίας υπήρξε ένα σημαντικό εμπορικό κέντρο λόγω της σημαίνουσας θέσης του επί του ποταμού Ποτόμακ. Σήμερα είναι μια ζωντανή συνοικία, με τρέντι μπαρ, καταστήματα και ρεστό που έχουν φυτρώσει σα μανιτάρια στους βοτσαλωτούς της δρόμους. Οι βασικοί άξονες είναι η M Street και η Wisconsin Avenue. Εκεί κοντά υπάρχει επίσης και το κεντρικό κάμπους του ομώνυμου Πανεπιστημίου. Πολλά σπίτια είναι ηλικίας έως και 200 ετών, με πιο διάσημο το Old Stone House, το παλαιότερο κτίριο της Ουάσινγκτον.
 To Old House |  Το C&O canal |
Ο Δημήτρης -φίλος που ξέρω από παλιά, όταν δούλευε στην πρεσβεία μας της Αλεξανδρείας-, με πληροφόρησε ότι στη περιοχή έχουν γυριστεί πολλές γνωστές ταινίες. Η πιο διάσημη είναι ο περίφημος «Εξορκιστής» του 1973. Η ιστορία που σκηνοθέτησε ο Ουίλιαμ Φρίντκιν εκτυλισσόταν στη γειτονιά. Υπάρχει και η περίφημη σκηνή στην 75 σκαλοπατιών σκάλα της 36ης Βορειοδυτικής Οδού. Η σκάλα ονομάζεται από τότε «Η σκάλα του Εξορκιστή».
Η Τζορτζτάουν όμως, φιλοξένησε όχι μόνο σκηνικά τρόμου αλλά και πολιτικά θρίλερ σαν το «Όλοι οι άνθρωποι του προέδρου», το εξαιρετικό φιλμ για το Ουότεργκειτ που γυρίστηκε επίσης εδώ, όπως και τα No Way Out (1987), True Lies (1994), Dave (1993), The Jackal (1997) Enemy of the State (1998), Minority Report (2001), Transformers (2007). Να μην ξεχάσουμε και την τηλεοπτική Δυτική πτέρυγα (The West Wing).
Το μπαράκι στην Τζορτζτάουν είναι υπέροχο, οι φίλοι ρουφάνε τις μπύρες τους κι εγώ (στην τρίτη Light Coke) βλέπω παντού την εικόνα ενός μπλε γκρι μπουλντόγκ που φοράει ένα αθλητικό καπελάκι με το σήμα «G» ενώ από κάτω το πόστερ γράφει «The Hoyas». Mαθαίνω πως το μπουλντόγκ είναι η μασκότ του περίφημου προγράμματος μπάσκετ του τοπικού Πανεπιστήμιου που έχει χαρίσει στο άθλημα μια πλειάδα από αστέρια του NBA, όπως τους Alonzo Mourning, Patrick Ewing, Allen Iverson και Dikembe Mutombo, και το οποίο εξακολουθεί να διαθέτει μια από τις καλύτερες ομάδες του κολεγιακού πρωταθλήματος ΝCAA.
M Street
 Τα διάσημα σκαλοπάτια από τον Εξορκιστή |  Η ομιλία στην Ουάσινγκτον |  Η παλιά γέφυρα |
Τι είναι όμως το Hoya; Δεν είναι όπως όλοι νομίζουν η μασκότ –μπουλντόγκ, αυτός λέγεται Τζακ. Η ιστορία έχει ως εξής: Πριν από δεκαετίες, όταν όλοι οι φοιτητές του Τζορτζτάουν διδάσκονταν υποχρεωτικά λατινικά, οι θεατές ενός ματς μπάσκετ ξέσπασαν σε έναν μαθητικό χαβαλέ οριακού καθολικισμού άδοντας εν χορώ σε άψογα λατινικά «Hoya saxa? Georgetown saxa!» δηλαδή: «Who rocks? Georgetown rocks». Και το Hoya έμεινε. Σκέφτηκα να δοκιμάσω κάτι ανάλογο στα αρχαία ελληνικά για τον Ολυμπιακό αλλά δε μου βγήκε. Δεν ξέρω πως λένε το γάβρο στα λατινικά. Ο Θρύλος απαντάται μόνο σε ζωντανές γλώσσες.
Λίγο αργότερα, κοίταζα έναν πίνακα στον τοίχο. Ακίνητα σπίτια και ακίνητα πλοία. Κι όμως, θεωρείς ότι τα πλοία κινούνται και τα σπίτια μένουν σταθερά. Η ψευδαίσθηση, τι εργαλείο. Βγαίνοντας έξω, το περίγραμμα της σιλουέτας του Καντ σκιά σ’ ένα τοίχο. «Οφείλεις, άρα μπορείς», μου ’ρχεται στο νου. Η μεταφορά στη ζωή είναι που κάνει το δρόμο να απογειώνεται, το κάθε τι να υπάρχει εν αναλογία. Και τις ψυχές να ίπτανται σαν τα παράξενα πλάσματα του Σαγκάλ πάνω από τις καμινάδες των πόλεων.
Την επόμενη φεύγω με τρένο για τη Νέα Υόρκη για να μείνω 3-4 μέρες πριν την τρίτη παρουσίαση στο Ya
No comments:
Post a Comment