My American trip (κεφ.28)

My American trip (κεφ.28)
www.thea.gr

My American trip (κεφ. 28)

---

Mε αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου του «Αμερικάνικη Φούγκα», το οποίο απέσπασε το Διεθνές Βραβείο Λογοτεχνίας του Αμερικανικού Ομοσπονδιακού Ιδρύματος Τεχνών, ο συγγραφέας Αλέξης Σταμάτης διέσχισε την Αμερική απ’ άκρη σε άκρη το 2008. Φανατικός ταξιδιώτης και όχι τουρίστας, κάθε εβδομάδα καταγράφει στο thea τις εμπειρίες του από εκείνο το ταξίδι ζωής- και παίρνει και εμάς μαζί του.

---

8.10. 2008

Η Providence είναι μια πολύ όμορφη πόλη με πολλές ιδιαιτερότητες που δεν φαίνονται με την πρώτη ματιά. Κατ’ αρχήν έχει τη φήμη μιας από τις πιο δραστήριας LGBT κοινότητας (LGBT: η γκέι κοινότητα σε ευρεία μορφή από τα αρχικά lesbian, gay, bisexual, and transgender) των Βορειανατολικών ΗΠΑ. Οι γκέι και λεσβιακές σχέσεις εδώ είναι 75% υψηλότερες από το μέσο όρο της χώρας. Ένας πρώην δήμαρχος, ο David Cicilline, κέρδισε το χρίσμα έχοντας παραδεχτεί ανοιχτά την ομοφυλοφιλία του.

Επίσης, εδώ κατά του καλοκαιρινούς μήνες γίνεται το περίφημο WaterFire, μια περιβαλλοντολογική εκδήλωση στην οποία «πρωταγωνιστούν» 100 «τελετουργικές πυρές» που λάμπουν ακριβώς επάνω από την επιφάνεια των τριών ποταμών που περνούν από το κέντρο της πόλης. Οι εκδηλώσεις αυτές συνοδεύονται με κλασσική και έθνικ μουσική. Στην πόλη εδρεύει και η περίφημη θεατρική ομάδα Trinity Repertory Company που έχει επικεφαλής τους Curt Columbus και Tyler Dobrowsky. H ομάδα ιδρύθηκε το 1963 και είναι μια από τις πιο διάσημες στις ΗΠΑ. Το ρεπερτόριό της διατηρεί μια ισορροπία μεταξύ κλασικών και σύγχρονων έργων, ενώ κάθε σεζόν υπάρχει μια κλασική παραγωγή του «A Christmas Carol, το οποίο κάθε χρονιά βλέπουν 120.000 άτομα (!). Επίσης, στην πόλη εδρεύει και η πολύ γνωστή Rhode Island Philharmonic Orchestra που ιδρύθηκε το 1944.

Η βάση της Trinity Repertory Company

Νόαμ Τσόμσκι

Καφέ XO, Πρόβιντενς

Είχα ένα πρωινό στη διάθεση μου και έκανα μια βόλτα στους δρόμους. Είχε ένα γλυκό αεράκι φουλ υγιεινό οξυγόνο. Ήταν, θυμάμαι Τέταρτη. Κάποια στιγμή κάθισα σε ένα υπέροχο καφέ στο ανατολικό μέρος της πόλης. Το XO Café. Μπήκα στο δίκτυο, διάβασα σχεδόν όλες τις ελληνικές εφημερίδες και έστειλα ένα σωρό μέιλ. Ύστερα άνοιξα ένα αρχείο και συνέχισα να γράφω μια σειρά σκέψεων σε σχέση με την Αμερική. Κάποια στιγμή είδα δίπλα μου μια «χάρτινη» αμερικάνικη τοπική εφημερίδα. Την ξεφύλλισα και έπεσα πάνω σε μια συνέντευξη του μεγάλου αμερικανού γλωσσολόγου Νόαμ Τσόμσκι. Την είχε δώσει στο περιοδικό Σπίγκελ. Οι τέσσερις απαντήσεις του συνοψίζουν με τον πιο εύγλωττο τρόπο την κατάσταση που επικρατούσε τότε (και εν μέρει επικρατεί ακόμα, αν σκεφτεί κανείς πως ακόμα ασχολούνται με την Σάρα Πέιλιν) στην Αμερική:

- «Ο λαός κυβερνά τον πολιτικό κόσμο της Αμερικής όπως ο Θεός το Σύμπαν», έλεγε ο Γάλλος διανοητής Αλέξις ντε Τοκβίλ, όταν διέσχιζε τις ΗΠΑ πριν από περίπου 170 χρόνια. Ήταν ένας ονειροπόλος;
Ναι. Ήδη το 1787 ο Τζέιμς Μάντισον κατέθετε στο Κογκρέσο για το Σύνταγμα την άποψη ότι η κρατική εξουσία έχει καθήκον «να προστατεύει την ευκατάστατη μειοψηφία από την πλειοψηφία». Ακόμη και ο μάλλον φιλελεύθερος διανοούμενος του 20ού αιώνα, Ουόλτερ Λίπμαν, ήταν της γνώμης πως σε μια εφαρμοσμένη δημοκρατία, η ευφυής μειονότητα, που θα 'πρεπε να άρχει, «πρέπει να προστατεύεται από το ποδοπάτημα και τη βοή μιας συγχυσμένης αγέλης». Ο αντιπρόεδρος των συντηρητικών, Ντικ Τσένι, όταν ρωτήθηκε γιατί υποστηρίζει τη συνέχιση του πολέμου στο Ιράκ, αφού η πλειοψηφία των Αμερικανών δεν το εγκρίνει, απάντησε «και λοιπόν;».

- Η σύγχρονη λέξη του αμερικανικού προεκλογικού αγώνα των Δημοκρατικών είναι «αλλαγή». Βλέπετε πιθανότητες αισθητής αλλαγής σε προβλεπόμενο χρόνο;
Καθόλου. Και η θετική στάση απέναντι στον Ομπάμα είναι μια αυταπάτη. Όλο το ζήτημα είναι η εντυπωσιακή ρητορεία περί διατλαντικής σχέσης εταίρων, προτεραιότητας της διπλωματίας, αλλά και συναίνεσης της αμερικανικής κοινωνίας για όλα, εκτός των ουσιαστικών θεμάτων.

Πρόβιντενς

- Τι σας λέει η ομάδα του αντίθετου στρατοπέδου -ο 72 ετών βετεράνος του Βιετνάμ ΜακΚέιν και η πρώην βασίλισσα της ομορφιάς στην Αλάσκα, Σάρα Πέιλιν;
Αυτό το φαινόμενο Πέιλιν είναι πράγματι ιδιάζον. Αν μας παρακολουθεί κανείς από τον Άρη, θα μπορούσε να σκεφτεί ότι είμαστε χώρα νοητικώς διαταραγμένη. (sic) Πρέπει, όμως, να ληφθεί υπ' όψη πως συντηρητικοί και θρησκευόμενοι ψηφοφόροι είναι ενθουσιασμένοι, επειδή η χώρα μας ιδρύθηκε από φανατικούς θρησκευόμενους. Οι θρησκευτικοί φονταμενταλιστές παίζουν σημαίνοντα ρόλο σε όλες τις εκλογές μετά τον Τζίμι Κάρτερ. Τη δεκαετία του '60, κανείς δεν αναρωτιόταν εάν ο πρόεδρος πήγαινε στην εκκλησία κάθε μέρα. Το θρησκευτικό συναίσθημα του Κλίντον ήταν μάλλον σαν το δικό μου -μηδέν- αλλά οι σύμβουλοί του τον έτρεχαν κάθε Κυριακή στην εκκλησία των Βαπτιστών, όπου τραγουδούσε ύμνους, πράγμα αρκετό να εξασφαλίσει αυτομάτως το 1/3 των ψήφων στις εκλογές. Από μία άποψη, ο ΜακΚέιν είναι πιο έντιμος από τον αντίπαλό του, αφού καθιστά σαφές πως σ' αυτές τις εκλογές σημασία δεν έχουν τα ουσιώδη, αλλά οι προσωπικότητες. Οι Δημοκρατικοί δεν έχουν τόση εντιμότητα, παρ' όλο που κι αυτοί έτσι το βλέπουν.

- Δηλαδή Ρεπουμπλικάνοι και Δημοκρατικοί είναι μόνον δύο διαφορετικές μέθοδοι παιχνιδιού, στην ίδια όμως βασική πολιτική κατεύθυνση;
Φυσικά υπάρχουν διαφορές, αλλά όχι θεμελιώδεις. Ας μην αυταπατώμεθα -οι ΗΠΑ είναι κατά βάθος ένα μονοκομματικό σύστημα και η κυρίαρχη παράταξη είναι το «κόμμα των επιχειρήσεων» («business party»).

Μιλούσε για εκείνο το business party που πλέον κυριαρχεί σε ολόκληρο τον κόσμο. Αόρατο, άυλο, προϊόν θα ’λεγες νανοτεχνολογίας. Η κλίμακα γίνεται πλέον τόσο μικρή που χωράει παντού.

Photos: credit visualphotos.com