Posts
| Ο Γκόρντον Γκάνο (μπροστά) την εποχή των θρυλικών Violent Femmes |
Ο Αλέξης Σταματάτης παίρνει γεύση από Φαγητό της Ψυχής και Βίαιες Γυναίκες
 | Με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου του «Αμερικάνικη Φούγκα», το οποίο απέσπασε το Διεθνές Βραβείο Λογοτεχνίας του Αμερικανικού Ομοσπονδιακού Ιδρύματος Τεχνών, ο συγγραφέας Αλέξης Σταμάτης διέσχισε την Αμερική απ’ άκρη σε άκρη το 2008. Φανατικός ταξιδιώτης και όχι τουρίστας, κάθε εβδομάδα καταγράφει στο thea τις εμπειρίες του από εκείνο το «ταξίδι ζωής»- και παίρνει και εμάς μαζί του. |
25 - 26. 9. 2008
Mετά το Yale είχα ακόμα μερικές μέρες στη Νέα Υόρκη μέχρι την επομένη μου παρουσίαση στο Brown Univesity που βρίσκεται στην πόλη Πρόβιντενς. To απογευματάκι έφτασα στην Penn Station. Αργότερα, σκηνή στο subway προς Ιστ Βίλατζ. Απέναντι μου, καθισμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο: από αριστερά, νεαρός δεκαεξάχρονος Εβραίος με μαύρο κοστούμι και μαύρο καπέλο, με την εφηβική τριχοφυΐα να δημιουργεί μαύρες κηλίδες στα μάγουλα, διαβάζει την οικονομική σελίδα των New York Times, δίπλα μαύρη μεσήλικας με μοβ ριχτό φουστάνι με λουλουδάκι, με τα ακουστικά του i-pod στα αυτιά, κουνάει το κεφάλι στο ρυθμό της μουσικής, στη συνέχεια Μεξικάνος με λεπτό μουστακάκι σαν να χει βγει από ταινία του Πέκινπα, αδρά χαρακτηρίστηκα, αγέρωχο ύφος, μπλουτζίν κάτω, σακάκι πάνω, πληκτρολογεί στο Blackberry και στο δεξί άκρο Κινέζος νεαρός με αμάνικο μπλουζάκι, τα μάτια κλειστά, απόλυτα συγκεντρωμένος στον πιο παράξενο διαλογισμό που ’χω δει στη ζωή μου. Η συνύπαρξη των τεσσάρων κράτησε τρεις στάσεις. Μετά, τι σύμπτωση, κατεβήκαμε και οι πέντε μαζί.
Την ίδια στιγμή που ο Κινέζος επανερχόταν στο «δικό» μας κόσμο, χτύπησε το κινητό μου. Είπα hallo κι από αυτό που άκουσα κόντεψε να μου πέσει από το χέρι. Από την άλλη άκρη των… πίξελ ήταν ο Γκόρντον Γκάνο, ήρωας της εφηβείας μου, πρώην αρχηγός του θρυλικού συγκροτήματος των Violent Femmes. Θα μου πείτε, πως έτυχε και με πήρε;
Την προηγούμενη φορά που είχα έρθει Αμερική γνώρισα έναν καθηγητή που δούλευε στο πανεπιστήμιο της Αιόβα, στο Τμήμα Λογοτεχνίας, κι έπαιζε και εξαιρετικό σαξόφωνο. Μιλάγαμε για μουσική και μου είπε πως παλιά, είχε παίξει κι ένα φεγγάρι σ’ ένα γνωστό συγκρότημα: «Δεν ξέρω αν το ξέρεις, λεγόταν Violent Femmes».
Όχι απλά το ήξερα, αλλά για τους Violent Femmes, όταν έμενα στο Λονδίνο είχα στηθεί στην ουρά τρεις ώρες υπό βροχή για να βρω εισιτήριο για μια συναυλία τους στο Mean Fiddler. Και για να χορέψω το «Add it up», είχα ρισκάρει τη σωματική μου ακεραιότητα πλησιάζοντας τη σκηνή, ενώ μπροστά μου διονυσιάζονταν δεκάδες βρετανοί headbangers εν εξάλλω… Ο φίλος μου μού είχε πει πως ο Gordon ήταν φανατικός φιλέλληνας και θα χαιρόταν πολύ να με συναντήσει. Κάπως έτυχε και δε βρεθήκαμε τότε, αλλά αυτή τη φορά είχα φροντίσει να τον ειδοποιήσω και να του δώσω το κινητό μου, έτσι μπας και…. Φυσικά το είχα ξεχάσει μια και τέτοια πράγματα σπανίως κάθονται. Κι όμως…
| Ο χώρος λάιβ εκδηλώσεων Mean Fiddler στο Λονδίνο | Παρέα με τον καθηγητή Γκόρντον Γκάνο, άλλοτε αρχηγό των Violent Femmes | Τροφή για την ψυχή στο Pink Tea Cup στο Ιστ Βίλατζ |
Την επομένη μέρα το πρωί έτρωγα breakfast με τον Γκόρντον Γκάνο στο Pink Tea Cup, ένα πολύ όμορφο μέρος στο Βίλατζ που σέρβιρε soul food, δηλαδή παραδοσιακή κουζίνα των Αφροαμερικανών. Η ονομασία πρόεκυψε στα μέσα της δεκαετίας του 60, όταν το πρόθεμα «soul» περιέγραφε κάθε τι που είχε να κάνει με την Αφροαμερικανική κουλτούρα (π.χ. soul music). Ο Γκόρντον ήταν πιο κοντός απ’ ότι περίμενα, με πολύ όμορφα μάτια και γλυκό χαμόγελο, ντυμένος εντελώς ατημέλητα - μιλάμε χειρότερα κι από μένα που ντύνομαι με ό,τι πιάσω απ’ την ντουλάπα. Πίναμε γλυκό τσάι και δοκίμαζε τις μαυρίλες λιχουδιές.
Είπα φιλέλληνας και το εννοώ. Ο Γκόρντον διαβάζει ελληνικά και είναι φίλος των «Πυξ Λαξ» με τους οποίους έχει συνεργαστεί αρκετές φόρες. Ο πατέρας του ήταν πάστορας και με τη μητέρα του που ήταν στη χορωδία κάνανε religious drama. Οι γονείς του πολύ θετικοί όσον άφορα την έφεση του παιδιού τους στη μουσική. Στην εφηβεία έκανε διάφορα τρελά, με αποκορύφωμα το να πηγαίνει στο σχολείο με ρόμπα ως διαμαρτυρία για το θεσμό. Όταν οι Violent Femmes έσκασαν μύτη, οι ειδικοί είχαν πει γι αυτούς πως είτε θα γινόντουσαν οι νέοι Μπιτλς ή ένα ακόμα γκαράζ πανκ συγκρότημα. Τελικά έφτασαν κάπου στη μέση.
| Είοοδος του Penn Station, Ν.Υ. |
Κάποια στιγμή ο Γκόρντον μου είπε μια φοβερή ιστορία για μια sold out συναυλία τους στο Κάρνεγκι Χολ όπου έγινε χαμός, οι φαν τα έκαναν λίμπα, η μπάντα αποθεώθηκε, και, ώρα μετά, αφού ο κόσμος είχε φύγει, ο ίδιος βρισκόταν στο δρόμο υπό βροχή, μόνος και άγνωστος, με μια κιθάρα στον ώμο ψάχνοντας για ταξί στη νυχτερινή Νέα Υόρκη. «Φίλε, είχα κατέβει από το Έβερεστ στο υπόγειο μέσα σε μια ώρα. Κι εκείνη την ώρα είπα, ποιο είναι πιο αληθινό τελικά, το πριν ή το τώρα;» Μια μαύρη ωτακουστής από δίπλα σχολίασε: «Έτσι είναι η Αμερική»… Ο Γκόρντον της χαμογέλασε.
Δούλευε τώρα με τον Λου Ριντ σε κάτι πειραματικά πρότζεκτ. Μου έδωσε δυο cd, του έδωσα μια ποιητική συλλογή. Κι εκεί μου εκμυστηρεύτηκε πόσο του αρέσει ο Σικελιανός! Μάλιστα, έβγαλε ένα χαρτάκι με στίχους του και μου τους διάβασε. Να ’μουν λοιπόν σε ένα μαύρικο μαγαζί στη Νέα Υόρκη, μ’ έναν παλιό ροκ σταρ που είχα πόστερ στο δωμάτιό μου πριν από δεκαετίες να μου διαβάζει στίχους του Σικελιανού με προφορά του Μιλγουόκι (πατρίδα του). Η ζωή είναι τρελή. Κι αδέσποτη.
Όταν ήρθε ο λογαριασμός θυμάμαι ότι έβγαλε ένα φάκελο. Δεν είχε πορτοφόλι, τα λεφτά του τα ’χε εκεί. Ένα χρόνο αργότερα βρεθήκαμε στην Αθήνα και κάναμε μια βόλτα στην Πλάκα. Το βράδυ τον είδα σε ένα αθηναϊκό κλαμπάκι. Έσκισε.
Photos: credit visualphotos.com
No comments:
Post a Comment