Μy American trip (κεφ 22)

Μy American trip (κεφ 22)
www.thea.gr

My American trip (κεφ. 22)

---

Με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου του «Αμερικάνικη Φούγκα», το οποίο απέσπασε το Διεθνές Βραβείο Λογοτεχνίας του Αμερικανικού Ομοσπονδιακού Ιδρύματος Τεχνών, ο συγγραφέας Αλέξης Σταμάτης διέσχισε την Αμερική απ’ άκρη σε άκρη το 2008. Φανατικός ταξιδιώτης και όχι τουρίστας, κάθε εβδομάδα καταγράφει στο thea τις εμπειρίες του από εκείνο το «ταξίδι ζωής»- και παίρνει και εμάς μαζί του.

---

4.10. 2008

Το απόγευμα ήμουν καλεσμένος σ’ ένα φίλο στο Μπρούκλιν τον όποιο είχα επισκεφτεί και την προηγούμενη φορά που ήμουν εδώ πριν από 4 χρόνια, και για τον όποιο θα μιλήσω αναλυτικά την επομένη εβδομάδα... Από την εποχή που διάβασα το περίφημο «Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν», η περιοχή ήταν από τις πιο αγαπημένες μου. Το βιβλίο της Μπέττυ Σμιθ είναι ένα από τα λατρεμένα βιβλία της εφηβικής ηλικίας, μαζί με άλλα must που δεν είναι εξίσου καλά (ο Κρόνιν με τα άγουρα και τα ώριμα χρόνια, ο Έκτωρ Μαλό με ή χωρίς οικογένεια κλπ).
Ένα δέντρο που φυτρώνει σε μια φτωχογειτονιά του Μπρούκλιν και βάζει τα δυνατά του να κερδίσει λίγο ουρανό. Ένα δέντρο που μεγαλώνει ακόμα και στο τσιμέντο, χωρίς ήλιο, χωρίς νερό, ίσως και χωρίς χώμα. Μοιάζει με την Φράνσις, την ηρωίδα, που μεγαλώνει μαζί με την οικογένειά της στο προάστιο και προσπαθεί να χαρεί την κάθε μέρα, αντιμετωπίζοντας όλα τα προβλήματα που τις φέρνει αυτή η επιδημία που λέγεται πραγματικότητα και η συνακόλουθη τραγική της ρίμα: η καθημερινότητα.

Μου άρεσε και η ονομασία. Brooklyn. Μου άρεσε το τοπίο, μου άρεσαν οι άνθρωποι. Εκείνη τη μέρα λοιπόν αποφάσισα να πάω νωρίτερα στην περιοχή και να περάσω το πρωινό, όχι κοντά σε ένα και μόνο δέντρο, αλλά σε πολλά: στον περίφημο Βοτανικό Κήπο του Μπρούκλιν, ή BBG όπως το ονομάζουν εδώ. Ο Κήπος βρίσκεται κοντά στη γειτονιά του Prospect Heights, όπου μένει ο φίλος και διαθέτει μια ποικιλία «κήπων μέσα σε κήπους», συλλογές φυτών, ένα Μουσείο Μπονζάι, γκαλερί και χώρο για υδρόβια φυτά. Ιδρύθηκε το 1910 και κάθε χρόνο δέχεται περίπου 1 εκ., επισκέπτες από όλο τον κόσμο.

Photos: courtesy bbg.org

Δεν είμαι ο ειδικός περί των λουλουδιών. Το άκρο αντίθετο μάλιστα. Μπορώ να σας εξομολογηθώ και μια αμαρτία μου, ένα συγγραφικό τρικ. Όταν πρωτάρχισα να γράφω, επειδή η ασχετοσύνη μου περί του φυτικού βασιλείου ήταν τέτοια ώστε να μην μπορώ να ξεχωρίσω μια αμυγδαλιά από μια φτελιά, είχα κάνει ένα αρχείο με φωτογραφίες δέντρων και λουλουδιών και δίπλα στην εκάστοτε εικόνα είχα και την αντίστοιχη ονομασία. Κάθε φορά όταν συνέτρεχε λόγος να αναφερθώ σε οτιδήποτε φυτικό ανέτρεχα στο αρχείο. Δεν υπήρχε περίπτωση να θυμηθώ τίποτα απ’ έξω (άντε το πεύκο!). Επίσης ένα πρόβλημα ήταν πάντα τα επίθετα. Πόσο να παινέψεις ένα λουλούδι: υπέροχο, πανέμορφο, σου κόβει την ανάσα; Το ‘χα λοιπόν ανέκαθεν δύσκολο με τα φυτά.

Όπως και να ’χει, η επίσκεψη στο BBG, αρχίζει από το Discovery Garden, ένα χώρο παιχνιδιού σχεδιασμένου για παιδιά ώστε να έχουν μια διαδραστική σχέση με τα φυτά, τα λουλούδια και το νερό. Όσο συνεχίζεις να περπατάς αισθάνεσαι ότι δεν βρίσκεσαι πια στη Νέα Υόρκη. Κάτι τέτοιο μόνο στο Σέντραλ Παρκ μπορείς να το νιώσεις. Μιλάμε, άλλες φωνές άλλοι κόσμοι. Στο κέντρο του κήπου βρίσκεται ένας χώρος με χιλιάδες κίτρινες, κόκκινες και ροζ τουλίπες όπου δεκάδες φωτογράφοι έχουν στήσει τα τρίποδα τους προσπαθώντας να ανακαλύψουν το βέλτιστο πλάνο, ενώ οικογένειες στήνονται απέναντι από τις ψηφιακές ώστε να απαθανατιστούν στο μαγευτικό σκηνικό. Αυτή η περιοχή διαθέτει και μια λιμνούλα ονόματι Lily Pool Terrace γεμάτη ψάρια αλλά και φυτά. Απόηχοι Σερά καθώς όλο αυτό ξαφνικά μου μοιάζει σαν πουαντιγιστικός πίνακας.
Η επόμενη στάση είναι η Cherry Esplanade- μια έκταση γεμάτη καταπληκτικές ανθισμένες κερασιές. Κοιτάζοντας γύρω νιώθεις πως αυτοί οι Κήποι δεν είναι μόνο υπέροχοι αλλά κι ένας τέλειος τρόπος για τζάμπα διασκέδαση τα Σαββατοκύριακα. Ο νους πάει πίσω στην Αθήνα, στο Πεδίο του Άρεως και στο Ζάππειο – ένα καταθλιπτικό split screen δημιουργείται στον υποθάλαμο και αμέσως η εσωτερική άμυνα κατεβάζει ρολά στη μνήμη.

Photo: courtesy flickr.com

Πιο κάτω, υπάρχει ο «Γιαπωνέζικος Λόφος» ο πρώτος γιαπωνέζικος κήπος που κατασκευάστηκε ποτέ σε αμερικανικό έδαφος. Από τους ειδικούς αρχιτέκτονες τοπίου θεωρείται ως το αριστούργημα του Ιάπωνα σχεδιαστή του, του Takeo Shiota (1881–1943). Ακολουθούν οι «Κήποι του Σέξπιρ» με ογδόντα φυτά που ονοματίζονται στα έργα του μεγάλου Βάρδου και το «Μονοπάτι των Σελέμπριτι» όπου διάσημοι κάτοικοι του Μπρούκλιν έχουν σχεδιαστεί πάνω σε πέτρες που έχουν το σχήμα φύλλων. Φεύγοντας, μια τελευταία ματιά σε μια σειρά υπέροχα δέντρα. «Μανόλια» γράφει από κάτω και το εντυπώνομαι στη μνήμη για να μη χρειαστεί να το αποθηκεύσω ψηφιακά ποτέ ξανά.
Φεύγω βαδίζοντας αργά, βραδυπορώ. Κάτι σαν σλόου μόσιον, σαν ένα ατελείωτο πλάνο… Και τρελός συνειρμός στο Βέγγο απ΄ την ταινία του Αγγελόπουλου: «Φύση φάε ένα μπισκότο», η πιο σουρεάλ ατάκα στην ιστορία του σινεμά. Είμαστε τρελοί εμείς οι συγγραφείς.

Photos: credit visualphotos.com